Tekst'ar'o de Esperant'o

Mi invit'is vi'n, sinjor'o'j, al mi, por komunik'i al vi tre mal'agrabl'a'n nov'aĵ'o'n: al ni ven'as revizor'o.

Kiel, revizor'o?

Kiel, revizor'o?

Revizor'o el Peterburgo, inkognit'e; kaj ankoraŭ kun sekret'a ordon'o.

Jen vi hav'as!

Jen zorg'o'j mank'is — nun ricev'u!

Ho, mi'a Di'o! ankoraŭ kun sekret'a ordon'o!

Mi kvazaŭ antaŭ'sent'is: hodiaŭ la tut'a'n nokt'o'n mi sonĝ'is pri i'a'j du ekster'ordinar'a'j rat'o'j. Kred'u al mi, tiel'a'j'n mi neniam vid'is: nigr'a'j, de ne'natur'a grand'ec'o! Ili ven'is, ek'flar'is — kaj ir'is for. Jen mi tra'leg'os al vi leter'o'n, kiu'n mi ricev'is de Andrej Ivanoviĉ Ĉmiĥov, kiu'n vi, Artemij Filippoviĉ, kon'as. Jen, kio'n li skrib'as: “Kar'a amik'o, bapt'an'o kaj bon'far'ant'o! (Murmur'as du'on'voĉ'e, tra'kur'ant'e rapid'e per la okul'o'j)... kaj sci'ig'i vi'n...” Ha, jen: “mi rapid'as, inter'ali'e, sci'ig'i vi'n, ke al'vetur'is ofic'ist'o kun la ordon'o reviz'i la tut'a'n guberni'o'n kaj precip'e ni'a'n distrikt'o'n. (Signif'e lev'as la fingr'o'n supr'e'n.) Mi sci'iĝ'is pri tio de hom'o'j plej kred'ind'a'j, kvankam li prezent'as si'n kiel privat'a'n person'o'n. Ĉar mi sci'as, ke vi, kiel ĉiu, est'as ne tut'e sen pek'et'o'j, ĉar vi est'as hom'o saĝ'a kaj vi ne am'as preter'las'i tio'n, kio naĝ'as al la man'o'j...” (Halt'ant'e.) Nu, ni est'as inter ni... “tial mi konsil'as al vi aranĝ'i si'n'gard'ec'o'n: ĉar li pov'as al'vetur'i en ĉiu hor'o, se nur li jam ne al'vetur'is kaj ne loĝ'as ie inkognit'e... Hieraŭ mi...” Nu, tie ĉi jam ven'as afer'o'j famili'a'j: “la frat'in'o Anna Kirillovna al'vetur'is al mi kun si'a edz'o; Ivan Kirilloviĉ tre dik'iĝ'is kaj ĉiam lud'as violon'o'n...” kaj tiel plu, kaj tiel plu... Sekv'e jen vid'u, kia cirkonstanc'o!

Jes cirkonstanc'o ekster'ordinar'a, tut'e ekster'ordinar'a. Cert'e ĝi est'as ne sen kaŭz'o.

Kial do, Anton Antonoviĉ, por kio? Kial oni send'as al ni revizor'o'n?

Kial! Cert'e jam tia est'as ni'a sort'o! (Ek'ĝem'int'e.) Ĝis nun, dank’ al Di'o, oni atak'ad'is ali'a'j'n urb'o'j'n; nun ven'is la vic'o al ni'a urb'o.

Mi opini'as, Anton Antonoviĉ, ke tie ĉi est'as kaŭz'o delikat'a kaj pli politik'a. Ĝi signif'as jen'o'n: Rus'uj'o... jes... vol'as far'i milit'o'n, kaj la ministr'ar'o tial, jen vid'u, send'is sekret'e ofic'ist'o'n, por sci'iĝ'i, ĉu ne ekzist'as ie perfid'o.

Eh kie'n vi en'salt'is! Kaj ankoraŭ saĝ'a hom'o! En mal'grand'a urb'o, perfid'o! Ĉu ĝi est'as urb'o apud'lim'a, he? De ĉi tie vi ja pov'as eĉ tri jar'o'j'n rajd'i, vi al neni'a regn'o al'rajd'os.

Ne, por dir'i al vi, vi ne tio'n... vi ne... La estr'ar'o hav'as konsider'o'j'n subtil'a'j'n: malgraŭ ke est'as mal'proksim'e, ĝi tamen not'as al si en la cerb'o.

Not'as aŭ ne not'as, sed mi vi'n, sinjor'o'j, avert'is, — rigard'u. En mi'a part'o mi kelk'a'j'n dispon'o'j'n jam far'is, mi konsil'as ankaŭ al vi. Precip'e al vi, Artemij Filippoviĉ! Sen'dub'e la tra'vetur'ant'a ofic'ist'o vol'os antaŭ ĉio ĉirkaŭ'rigard'i la kaduk'ul'ej'o'j'n, kiu'j est'as sub vi'a estr'ec'o, kaj tial far'u tia'manier'e, ke ĉio est'u konven'a: ke la nokt'a'j ĉap'o'j est'u pur'a'j kaj la mal'san'ul'o'j ne simil'u forĝ'ist'o'j'n en la sen'ĝen'a'j ĉiu'tag'a'j vest'o'j.

Nu, ĉi tio ne est'as ankoraŭ grav'aĵ'o. Ĉap'o'j'n, se est'as neces'e, oni pov'as don'i al ili eĉ pur'a'j'n.

Jes. Kaj ankaŭ super ĉiu lit'o super'skrib'i latin'e aŭ en ia ali'a lingv'o... ĉi tio jam aparten'as al vi, Ĥristian Ivanoviĉ, — ĉiu'n mal'san'o'n: kiam ĉiu mal'san'iĝ'is, kiu'n tag'o'n kaj dat'o'n... Ne bon'e est'as, ke ĉe vi la mal'san'ul'o'j fum'as tia'n fort'a'n tabak'o'n, ke oni ĉiam ek'tern'as, kiam oni en'ir'as. Kaj ceter'e est'us pli bon'e, se ili'a nombr'o est'us mal'pli grand'a: tuj oni pov'as kulp'ig'i mal'bon'a'n zorg'ad'o'n aŭ ne'lert'ec'o'n de la kurac'ist'o.

Ho, pri la kurac'ad'o, mi kaj Ĥristian Ivanoviĉ far'is dec'a'n aranĝ'o'n: ju pli proksim'e al la natur'o, des pli bon'e, — kar'a'j'n medikament'o'j'n ni ne uz'as. Simpl'a hom'o, se li mort'os, li ankaŭ sen tio mort'os, — se li san'iĝ'os, li ankaŭ sen tio san'iĝ'os. Ceter'e por Ĥristian Ivanoviĉ eĉ est'us mal'facil'e kompren'iĝ'ad'i kun ili: li ne sci'as rus'e eĉ unu vort'o'n.

Al vi ankaŭ mi konsil'us, Ammos Fjodoroviĉ, met'i atent'o'n al la ofic'a'j lok'o'j. Ĉe vi tie en la antaŭ'ĉambr'o, kie'n ordinar'e ven'as la pet'ant'o'j, la gard'ist'o'j en'nest'ig'is ordinar'a'j'n anser'o'j'n kun mal'grand'a'j anser'id'o'j, kiu'j konstant'e kur'ad'as sub la pied'o'j. Cert'e, aranĝ'i al si dom'a'n mastr'aĵ'o'n, por ĉiu est'as afer'o laŭd'ind'a, kaj kial la gard'ist'o ĝi'n ne dev'us aranĝ'i? Nur, vi sci'as, en tia lok'o est'as ne'konven'e ... Mi jam antaŭ'e vol'is rimark'ig'i vi'n pri tio, sed mi ĉiam iel forges'ad'is.

Nu, mi tuj hodiaŭ ordon'os pren'i ili'n en la kuir'ej'o'n. Se vi vol'as, ven'u tag'manĝ'i.

Krom tio est'as mal'bon'e, ke ĉe vi ĝust'e en la juĝ'a ĉambr'o sek'iĝ'as divers'a'j abomen'aĵ'o'j, kaj ĝust'e super la ŝrank'o kun la dokument'o'j pend'as ĉas'a vip'o. Mi sci'as, vi am'as ĉas'o'n, tamen est'as bon'e por kelk'a temp'o i'e'n for'ig'i la vip'o'n, — post'e, kiam la revizor'o for'vetur'os, vi pov'os, se vi vol'as, de'nov'e ĝi'n pend'ig'i. Ankaŭ vi'a asesor'o... Li sen'dub'e est'as hom'o instru'it'a, sed de li ir'as tia odor'o, kvazaŭ li ĵus el'ir'is el brand'far'ej'o, — tio ĉi ankaŭ est'as ne'bon'a. Mi vol'is antaŭ long'e tio'n ĉi dir'i al vi, sed mi ne memor'as jam, kio de'turn'is mi'a'n atent'o'n. Ekzist'as kontraŭ tio ĉi rimed'o, se ĉi tio efektiv'e, kiel li dir'as, est'as ĉe li odor'o natur'a; oni pov'as konsil'i al li manĝ'i bulb'o'n, aŭ ajl'o'n aŭ i'o'n simil'a'n. En tiu ĉi okaz'o pov'as help'i per divers'a'j medikament'o'j Ĥristian Ivanoviĉ.

Ne, tio'n ĉi oni jam ne pov'as el'pel'i: li dir'as, ke en la infan'ec'o la nutr'ist'in'o li'n kontuz'is, kaj de tiu temp'o de li ĉiam ir'as iom la odor'o de brand'o.

Nu, mi nur simpl'e rimark'ig'is al vi. Sed rilat'e la intern'a'n dispon'ad'o'n kaj tio'n, kio'n Andrej Ivanoviĉ en la leter'o nom'as pek'et'o'j, mi neni'o'n pov'as dir'i. Kaj est'as eĉ strang'e parol'i: ne ekzist'as hom'o, kiu ne hav'us i'a'j'n pek'o'j'n. Tiel aranĝ'is jam Di'o mem, kaj la volter'an'o'j van'e kontraŭ tio ĉi parol'as.

Kio'n do vi nom'as pek'et'o'j, Anton Antonoviĉ? Inter pek'et'o'j kaj pek'et'o'j est'as diferenc'o. Mi dir'as al ĉiu'j mal'kaŝ'e, ke mi pren'as sub'aĉet'o'j'n, sed en kia form'o mi ili'n pren'as? En form'o de ĉas'a'j hund'id'o'j. Tio ĉi est'as tut'e ali'a afer'o.

Nu, en form'o de hund'id'o'j aŭ de io ali'a, — ĝi ĉiam est'as sub'aĉet'o'j.

Nu, ne, Anton Antonoviĉ. Sed jen ekzempl'e, se iu hav'as pelt'o'n por kvin'cent rubl'o'j kaj la edz'in'o ŝal'o'n...

Nu, kaj kio'n oni hav'as de tio, ke vi pren'as la sub'aĉet'o'j'n en form'o de ĉas'a'j hund'id'o'j? Se de ali'a flank'o vi ne kred'as je Di'o; vi neniam ir'as en la preĝ'ej'o'n: kaj mi, almenaŭ, est'as fortik'a en la religi'o kaj ĉiu'n dimanĉ'o'n mi est'as en la preĝ'ej'o. Kaj vi ... Ho, mi vi'n kon'as: Kiam vi komenc'as parol'i pri la kre'o de la mond'o, simpl'e la har'o'j star'iĝ'as.

Sed mi ja mem ven'is al tiu'j ide'o'j, per mi'a propr'a saĝ'o.

Nu, en cert'a'j okaz'o'j mult'e da saĝ'o est'as pli mal'bon'a, ol se oni ĝi'n tut'e ne hav'us. Ceter'e, mi nur pro okaz'o ek'tuŝ'is la distrikt'a'n juĝ'ej'o'n; kaj por dir'i la ver'o'n, mi dub'as, ĉu iu tie'n en'rigard'os; ĝi est'as jam tia envi'ind'a lok'o, Di'o mem ĝi'n favor'as. Sed jen vi, Luka Lukiĉ, vi, kiel inspektor'o de lern'ej'o'j, dev'us ek'zorg'i precip'e rilat'e la instru'ist'o'j'n. Ili, sen'dub'e, est'as hom'o'j instru'it'a'j kaj ricev'is eduk'o'n en divers'a'j kolegi'o'j, sed ili hav'as tre strang'a'j'n manier'o'j'n, kiu'j kompren'ebl'e est'as ne'dis'ig'ebl'a'j de scienc'a rang'o. Unu el ili, ekzempl'e, tiu person'o, kiu hav'as dik'a'n vizaĝ'o'n ... mi ne memor'as li'a'n nom'o'n, neniel pov'as si'n de'ten'i de tio, ke, sur'ir'int'e sur la katedr'o'n, li ne far'u grimac'o'n jen tiel (Far'as grimac'o'n), kaj post'e li komenc'as el sub la kravat'o glad'i si'a'n barb'o'n. Kompren'ebl'e, se li al lern'ant'o far'os tia'n fizionomi'o'n, ĝi ne est'as ankoraŭ io grav'a: ebl'e oni tiel eĉ dev'as far'i, pri tio mi ne pov'as juĝ'i; sed vi konsider'u mem, se li far'os tio'n ĉi al la vizit'ant'o, — ĝi pov'as est'i tre mal'bon'a: sinjor'o la revizor'o aŭ iu ali'a pov'as rilat'ig'i tio'n ĉi al si. El tio pov'as el'ven'i, la diabl'o sci'as, kio.

Kio'n do, konsil'u, mi pov'as far'i kun li? Mi jam kelk'a'j'n foj'o'j'n dir'is al li. Jen ankoraŭ antaŭ kelk'a'j tag'o'j, kiam en'ir'is en la klas'o'n ni'a distrikt'a nobel'estr'o, li aranĝ'is tia'n fizionomi'o'n, kia'n mi neniam ankoraŭ vid'is. Li cert'e far'is tio'n ĉi kun plej bon'kor'a intenc'o, sed mi ricev'is mal'laŭd'o'n: kial liber'pens'a'j ide'o'j est'as inspir'at'a'j al la jun'ul'ar'o.

Ankaŭ mi dev'as rimark'ig'i vi'n pri la instru'ist'o en la part'o histori'a. Li est'as instru'it'a kap'o — tio'n ĉi oni vid'as, kaj da scienc'o'j li en'kapt'is sen'mezur'a'n amas'eg'o'n, sed li el'met'as instru'o'j'n kun tia flam'ec'o, ke li perd'as la kap'o'n. Unu foj'o'n mi li'n aŭskult'is: nu, dum li parol'is pri la Asiroj kaj Babilon'an'o'j, est'is ankoraŭ en ord'o; sed, kiam li ating'is Aleksandron la Macedon'a'n, mi jam ne pov'as dir'i al vi, kio kun li far'iĝ'is. Mi pens'is, ke brul'as, mi ĵur'as al vi. Li dekur'is de la katedr'o kaj per si'a'j tut'a'j fort'o'j li ĵet'eg'is la seĝ'o'n sur la plank'o'n! Sen'dub'e, Aleksandro la Macedon'a est'is hero'o, sed por kio romp'i seĝ'o'j'n? Ĝi est'as mal'profit'o por la regn'a kas'o.

Jes, li est'as flam'iĝ'em'a! Mi jam kelk'a'j'n foj'o'j'n rimark'ig'is tio'n ĉi al li... Li dir'as: kiel vi vol'as, por la scienc'o mi la viv'o'n ne rifuz'os ofer'i.

Jes, tia est'as jam la ne'klar'ig'ebl'a leĝ'o de la sort'o: hom'o saĝ'a est'as aŭ drink'em'ul'o, aŭ li far'as tia'j'n fizionomi'o'j'n, ke oni dev'as el'port'i la sankt'ul'o'j'n el la dom'o.

Liber'ig'u ni'n Di'o de serv'ad'o en la fak'o scienc'a! Ĉio'n vi dev'as tim'i: ĉiu si'n en'miks'as, ĉiu vol'as montr'i, ke li ankaŭ est'as saĝ'a hom'o.

Tio ĉi ne est'us ankoraŭ grav'a, — sed la mal'ben'it'a inkognit'o! Subit'e li en'rigard'os: “Ha, jen vi est'as, mi'a'j kar'a'j! Kaj kiu — li dir'os — est'as tie ĉi juĝ'ist'o?” — Ljapkin Tjapkin. — “Ĉi tie'n kun Ljapkin Tjapkin! Kaj kiu est'as kurator'o de kaduk'ul'ej'o'j?” — Zemlanika. — “Ĉi tie'n kun Zemlanika!” Jen kio est'as mal'bon'a!

Klar'ig'u, sinjor'o'j. Kio est'as, kia ofic'ist'o vetur'as?

Ĉu vi tut'e ne aŭd'is?

Mi aŭd'is de Pjotr Ivanoviĉ Bobĉinskij. Li ĵus est'is ĉe mi en la poŝt'a ofic'ej'o.

Nu, kio? Kiel vi pens'as pri ĉi tio?

Kio'n mi pens'as? Est'os milit'o kun la turk'o'j.

Tut'e mi'a'j vort'o'j! Mi mem ankaŭ tio'n pens'is.

Jes, ambaŭ traf'is per la fingr'o en la ĉiel'o'n.

Kred'u al mi, milit'o kun la turk'o'j. Ĝi'n ĉio'n la franc'o artifik'as.

Kia milit'o kun la turk'o'j! Simpl'e al ni est'os mal'bon'e, ne al la turk'o'j. Tio jam est'as cert'a: mi hav'as leter'o'n.

Ha, se tiel, tiam ne est'os milit'o kun la turk'o'j.

Nu, kio, kiel vi pens'as, Ivan Kuzmiĉ?

He, kio'n mi? Kiel vi pens'as, Anton Antonoviĉ?

Ha, kiel mi? Tim'o'n mi ne hav'as, sed nur tiel, iom ... La komerc'ist'ar'o kaj privat'ul'ar'o mi'n iom mal'trankvil'ig'as. Ili dir'as, ke ili pez'e mi'n sent'as; kaj mi tamen, per Di'o, se mi eĉ pren'is de iu, mi tio'n ĉi far'is, kred'u al mi, tut'e sen ia mal'am'o. Mi eĉ pens'as ... (Pren'as li'n sub la brak'o kaj for'konduk'as flank'e'n.) Mi eĉ pens'as, ĉu ne est'is ia denunc'o kontraŭ mi. Kial do efektiv'e, al ni ven'as revizor'o? Aŭskult'u, Ivan Kuzmiĉ, ĉu vi ne pov'us, pro ni'a komun'a bon'o, ĉiu'n leter'o'n, kiu ven'as al vi en la poŝt'a'n ofic'ej'o'n, ĉiu'n leter'o'n en'ir'ant'a'n aŭ el'ir'ant'a'n, vi sci'as, nu, iom mal'ferm'i kaj tra'leg'i: ĉu ĝi ne en'hav'as i'a'n denunc'o'n aŭ simpl'e korespond'o'n. Se neni'o trov'iĝ'os, oni pov'as de'nov'e sigel'ferm'i; ceter'e, oni pov'as eĉ tiel trans'don'i la leter'o'n, dis'sigel'it'a'n.

Mi sci'as, mi sci'as ... Tio'n ĉi al mi ne instru'u, tio'n mi far'as, mi ne dir'as, ke pro si'n'gard'ec'o, sed pli pro sci'vol'ec'o: mi terur'e am'as sci'iĝ'i, kio nov'a est'as en la mond'o. Mi dir'as al vi, ke tio ĉi est'as tre'eg'e interes'a leg'ad'o. Tiu'n aŭ ali'a'n leter'o'n oni oft'e leg'as kun efektiv'a ĝu'o — tie est'as pri'skrib'at'a'j divers'a'j pipr'aĵ'o'j ... Kaj kia edif'ec'o ... pli bon'e ol en la “Moskvaj Sci'ig'o'j!”

Nu, kio do, dir'u, vi neni'o'n el'leg'is pri ia ofic'ist'o el Peterburgo?

Ne, pri Peterburga mi trov'is neni'o'n, sed pri Kostromaj kaj Saratovaj mult'e est'as parol'at'e. Est'as tamen domaĝ'e, ke vi ne leg'as leter'o'j'n: trov'iĝ'as bel'a'j lok'o'j. Jen ekzempl'e antaŭ ne'long'e: iu leŭtenant'o skrib'as al amik'o, kaj li pri'skrib'is bal'o'n en la plej tikl'a ... tre, tre bon'e: “Mi'a viv'o, kar'a amik'o, flu'as — li dir'as — en ĉiel'a'j fenomen'aĵ'o'j: mult'e da fraŭl'in'o'j, muzik'o lud'as, standard'o salt'as...” Kun grand'a, grand'a sent'o li pri'skrib'is. Mi intenc'e las'is ĝi'n ĉe mi. Se vi vol'as, mi tra'leg'os al vi?

Nu, nun ni hav'as pli grav'a'j'n afer'o'j'n. Sekv'e far'u al mi komplez'o'n, Ivan Kuzmiĉ: se ebl'e traf'iĝ'os ia plend'o aŭ denunc'o, tiam vi sen ia medit'ad'o re'ten'u.

Kun grand'a plezur'o.

Memor'u, vi iam ricev'os por ĉi tio!

Ha, mi'a Di'o!

Neni'o, neni'o. Est'us ali'a afer'o, se vi el tio ĉi far'us i'o'n publik'a'n, sed ĝi ja est'as afer'o famili'a.

Jes, ne'bon'a afer'o en'pot'iĝ'is! Kaj mi, por dir'i al vi la ver'o'n, ir'is al vi, Anton Antonoviĉ, por regal'i vi'n per hund'et'o. Ĝi est'as sam'ge'patr'a frat'in'o de tiu hund'o'vir'o, kiu'n vi kon'as. Vi ja aŭd'is, ke Ceptoviĉ kaj Varĥovinskij komenc'is inter si proces'o'n, kaj nun mi hav'as grand'a'n ĝu'ad'o'n: mi ĉas'as lepor'o'j'n sur la ter'o kiel de unu, tiel de la du'a.

Patr'o mi'a, ne log'as mi'n nun vi'a'j lepor'o'j: la mal'ben'it'a inkognit'o nun sid'as ĉe mi en la kap'o. Mi konstant'e atend'as, ke jen mal'ferm'iĝ'os la pord'o kaj fal’ ...

Ekster'ordinar'a far'iĝ'o!

Ne'atend'it'a nov'aĵ'o!

Kio, kio far'iĝ'is?

Ne'antaŭ'vid'it'a afer'o: ni ven'as en la hotel'o'n...

inter'romp'ant'e. —

Ni ven'as kun Pjotr Ivanoviĉ en la hotel'o'n...

He. permes'u, Pjotr Ivanoviĉ, mi rakont'os.

He, ne, permes'u, jam mi... permes'u, permes'u... vi eĉ tia'n stil'o'n ne posed'as...

Kaj vi far'os erar'o'j'n kaj ne ĉio'n bon'e memor'os.

Mi memor'os, mi ĵur'as, ke mi memor'os. Vi jam ne mal'help'u, las'u mi'n rakont'i, ne mal'help'u. Dir'u, sinjor'o'j, mi vi'n kor'e pet'as, ke Pjotr Ivanoviĉ ne mal'help'u.

Sed dir'u, pro Di'o, kio est'as? La kor'o si'n ĵet'as en mi. Sid'iĝ'u, sinjor'o'j! Pren'u seĝ'o'j'n! Pjotr Ivanoviĉ, jen pren'u seĝ'o'n. (Ĉiu'j sid'iĝ'as ĉirkaŭ la ambaŭ Pjotroj Ivanoviĉoj.) Nu, kio, kio okaz'is?

Permes'u, permes'u; mi rakont'os ĉio'n laŭ ord'o. Tuj kiam mi hav'is la plezur'o'n el'ir'i el vi'a dom'o post tio, kiam vi hav'is la afabl'ec'o'n konfuz'iĝ'i de la ricev'it'a leter'o, jes — nu, mi tiam tuj kur'is ... mi kor'e vi'n pet'as, ne inter'romp'u, Pjotr Ivanoviĉ! Mi jam ĉio'n, ĉio'n, ĉio'n sci'as! ... Sekv'e jen mi, kar'a'j sinjor'o'j, kur'is al Korobkin. Kaj ne trov'int'e Korobkinon en dom'o, mi direkt'is mi'n al Rastakovskij, kaj ne trov'int'e Rastakovskij’n, mi en'ir'is jen al Ivan Kuzmiĉ, por komunik'i al li la sci'ig'o'n, kiu'n vi ricev'is, kaj ir'ant'e de tie, mi renkont'iĝ'is kun Pjotr Ivanoviĉ...

Apud la bud'o, kie oni vend'as kuk'o'j'n...

Apud la bud'o, kie oni vend'as kuk'o'j'n. Kaj renkont'iĝ'int'e kun Pjotr Ivanoviĉ, mi dir'as al li: ĉu vi aŭd'is la nov'aĵ'o'n, kiu'n ricev'is Anton Antonoviĉ el kred'ind'a leter'o? Kaj Pjotr Ivanoviĉ jam afabl'e aŭd'is tio'n de vi'a dom'ist'in'o Avdotja, kiu, mi ne sci'as pro kio, est'is send'it'a al Filipp Antonoviĉ Poĉeĉujev...

inter'romp'ant'e. —

Pro barel'et'o por franc'a brand'o.

for'met'ant'e li'a'j'n man'o'j'n. —

Pro barel'et'o por franc'a brand'o. Jen ni ir'is kun'e kun Pjotr Ivanoviĉ al Poĉeĉujev ... Nu, jam vi, Pjotr Ivanoviĉ ... tio'n ... ne inter'romp'u, mi pet'as vi'n, ne inter'romp'u. Ni ir'is al Poĉeĉujev, kaj en la voj'o Pjotr Ivanoviĉ dir'as: “Ni en'ir'u, — li dir'as, — en la restoraci'o'n. En la stomak'o ĉe mi ... de la maten'o mi neni'o'n manĝ'is, tia stomak'a sku'iĝ'ad'o...” jes, en la stomak'o ĉe Pjotr Ivanoviĉ ... “Kaj en la restoraci'o'n, — li dir'as, — oni al'vetur'ig'is nun freŝ'a'n salm'o'n, nu, ni manĝ'et'os”. Apenaŭ ni en'ir'is en la hotel'o'n, jen subit'e jun'a hom'o...

inter'romp'ant'e. —

De ne mal'bel'a ekster'aĵ'o, en civil'a'j vest'o'j...

De ne mal'bel'a ekster'aĵ'o, en civil'a'j vest'o'j, paŝ'ad'as tiel en la ĉambr'o, kaj en li'a vizaĝ'o tia'spec'a konsider'ad'o ... fizionomi'o ... ag'o'j, kaj tie ĉi (Turn'as la man'o'n ĉirkaŭ la frunt'o) mult'e, mult'e da ĉio. Mi kvazaŭ antaŭ'sent'is, kaj mi dir'as al Pjotr Ivanoviĉ: “Tie ĉi la afer'o ne est'as simpl'a.” Jes. Kaj ni'a Pjotr Ivanoviĉ jam far'is sign'o'n per la fingr'o kaj al'vok'is la restoraci'ist'o'n, — la restoraci'ist'o'n Vlas: li'a edz'in'o antaŭ tri semajn'o'j nask'is, kaj tia vigl'eg'a knab'o, li cert'e, kiel la patr'o, ankaŭ ten'ad'os restoraci'o'n. Al'vok'int'e Vlason mem, Pjotr Ivanoviĉ demand'as li'n tre mal'laŭt'e: “Kiu, — li dir'as, — est'as tiu ĉi jun'a hom'o?” Kaj Vlas, vid'u, respond'as al tio: “Tio ĉi est'as”, — li dir'as ... He, ne inter'romp'u, Pjotr Ivanoviĉ, mi pet'as vi'n, ne inter'romp'u, vi ne pov'os rakont'i, mi ĵur'as, vi ne pov'os rakont'i: vi iom sibl'as, vi hav'as, mi sci'as, en la buŝ'o unu dent'o'n, kiu fajf'as ... “Tio ĉi, — li dir'as, — est'as jun'a hom'o, ofic'ist'o”, jes, jes, “kiu vetur'as el Peterburgo, kaj li'a nom'o est'as, — li dir'as, — Ivan Aleksandroviĉ Ĥlestakov, kaj li vetur'as, — li dir'as, — en la Saratovan guberni'o'n kaj, — li dir'as, — tre strang'e si'n montr'as: jam la du'a'n semajn'o'n li loĝ'as, el la hotel'o li ne for'vetur'as, pren'as ĉio'n je kalkul'o kaj eĉ unu kopek'o'n ne vol'as pag'i”. Apenaŭ li tio'n ĉi dir'is al mi, tuj mi'n io el supr'e inspir'is: “He!” mi dir'as al Pjotr Ivanoviĉ...

Ne, Pjotr Ivanoviĉ, est'is mi, kiu dir'is “He!”

Antaŭ'e vi dir'is, kaj post'e ankaŭ mi dir'is: “He!” — Ni dir'is kun Pjotr Ivanoviĉ. — “Kaj kial li dev'us sid'i ĉi tie, se li'a vojaĝ'o est'as al la Saratova guberni'o?” — Jes. Nu, li ja ĝust'e est'as tiu ofic'ist'o.

Kiu, kia ofic'ist'o?

Nu, tiu ofic'ist'o, pri kiu vi afabl'e ricev'is sci'ig'et'o'n, — la revizor'o.

kun tim'eg'o. —

Kio'n vi dir'as, pro Di'o! Ĝi ne est'as li.

Li, li! nek mon'o'n pag'as, nek for'vetur'as. Kiu do li pov'us est'i, se ne tiu? Kaj li'a vojaĝ'a kart'o est'as not'it'a por Saratovo.

Li, li, mi ĵur'as, ke li ... Tia observ'em'a: ĉio'n li ĉirkaŭ'rigard'is. Li ek'vid'is, ke ni kun Pjotr Ivanoviĉ manĝ'as salm'o'n, — pli tial, ke Pjotr Ivanoviĉ rilat'e si'a'n stomak'o'n ... jes, nu, li eĉ en ni'a'j'n teler'o'j'n en'rigard'is. Mi'n ver'e terur'o tra'penetr'is.

Di'o, kompat'u ni'n, pek'ul'o'j'n! Kie do li tie loĝ'as?

En la kvin'a numer'o, sub la ŝtup'ar'o.

En tiu sam'a numer'o, en kiu la pas'int'a'n somer'o'n inter'bat'is si'n la tra'vetur'int'a'j oficir'o'j.

Kaj jam de long'e li est'as ĉi tie?

Nu, jam ĉirkaŭ du semajn'o'j. Li al'vetur'is en la tag'o de Bazilo Egipt'an'o.

Du semajn'o'j'n! (Flank'e'n.) Pra'patr'o'j, favor'ant'o'j! Help'u, ĉiu'j sankt'ul'o'j! En tiu'j ĉi du semajn'o'j est'as el'verg'it'a la edz'in'o de sub'oficir'o! Al la arest'it'o'j oni ne don'is manĝ'aĵ'o'n! En la strat'o'j est'as kvazaŭ drink'ej'o, mal'pur'ec'o! Hont'o! mal'honor'o! (Kapt'as si'a'n kap'o'n.)

Nu, kiel nun, Anton Antonoviĉ? Vetur'i en plen'a parad'o al la hotel'o.

Ne, ne! Antaŭ'e send'i la urb'a'n konsil'estr'o'n, la pastr'ar'o'n, la komerc'ist'ar'o'n; jen eĉ en la libr'o “Ag'o'j de Johano Mason'o...”.

Ne, ne; permes'u jam al mi mem. Est'is mal'facil'a'j okaz'o'j en la viv'o, ili tamen fin'iĝ'is bon'e, mi eĉ dank'o'n ricev'is. Ebl'e Di'o ankaŭ nun help'os. (Turn'ant'e si'n al Bobĉinskij.) Vi dir'as, ke li est'as jun'a hom'o?

Jun'a, li hav'as la aĝ'o'n de du'dek tri aŭ du'dek kvar jar'o'j kun io.

Des pli bon'e! Jun'a'n est'as pli facil'e tra'penetr'i. Mal'bon'e est'as, se mal'jun'a diabl'o; sed jun'a — tut'a est'as supr'e. Vi, sinjor'o'j, pret'iĝ'u ĉiu laŭ si'a part'o, kaj mi ir'os sol'a aŭ ebl'e jen kun Pjotr Ivanoviĉ, privat'e, kvazaŭ promen'e, en'rigard'i, ĉu la tra'vetur'ant'o'j ne sufer'as i'a'j'n mal'agrabl'aĵ'o'j'n. He, Svistunov!

Kio'n vi ordon'as?

Ven'ig'u tuj la kvartal'estr'o'n; aŭ ne, mi vi'n bezon'as. Dir'u tie al iu, ke oni ven'ig'u al mi kiel ebl'e plej rapid'e la kvartal'estr'o'n, kaj ven'u ĉi tie'n. (La polic'an'o kur'as rapid'e.)

Ni ir'u, ni ir'u, Ammos Fjodoroviĉ! Efektiv'e pov'as okaz'i mal'feliĉ'o.

Sed vi kio'n tim'as? Pur'a'j'n nokt'o'ĉap'o'j'n met'i sur la mal'san'ul'o'j'n, kaj ĉio est'as en ord'o.

Kio'n, nokt'o'ĉap'o'j! Est'as ordon'it'e don'i al la mal'san'ul'o'j aven'a'n sup'o'n, kaj ĉe mi en ĉiu'j koridor'o'j est'as tia odor'o de brasik'o, ke oni dev'as gard'i si'a'n naz'o'n.

Kaj mi en tiu ĉi rilat'o est'as trankvil'a. Efektiv'e, kiu ir'os en distrikt'a'n juĝ'ej'o'n? Kaj se iu eĉ en'rigard'os en i'a'n paper'o'n, li si'n mem mal'ben'os. Jen mi jam dek'kvin jar'o'j'n sid'as sur la juĝ'ist'a seĝ'o, kaj kiam mi iam en'rigard'as en raport'o'n, ha, mi nur ek'sving'as la man'o'n. Salomono mem ne solv'os, kio en ĝi est'as ver'a kaj kio mal'ver'a.

He, kaleŝ'o tie star'as?

Star'as.

Ir'u en la strat'o'n ... Aŭ ne, atend'u! Ir'u, al'port'u ... Sed la ali'a'j, kie ili est'as? Ĉu do vi est'as nur sol'a? Mi ja ordon'is, ke ankaŭ Proĥorov tie ĉi est'u. Kie est'as Proĥorov?

Proĥorov est'as en la polic'ej'o, sed al afer'o li ne pov'as est'i uz'at'a.

Kial do?

Jen tiel: en la maten'o oni al'vetur'ig'is li'n mort'e ebri'a'n. Jam du sitel'o'j'n da akv'o oni el'verŝ'is sur li'n, sed ĝis nun li ne mal'ebri'iĝ'is.

kapt'ant'e si'a'n kap'o'n. —

Ha, mi'a Di'o, mi'a Di'o! Ir'u rapid'e en la strat'o'n, aŭ ne — kur'u antaŭ'e en la ĉambr'o'n, vi aŭd'as? Kaj al'port'u el tie la spad'o'n kaj la nov'a'n ĉapel'o'n. Nu, Pjotr Ivanoviĉ, ni vetur'u!

Mi ankaŭ, mi ankaŭ ... Permes'u ankaŭ al mi, Anton Antonoviĉ.

Ne, ne Pjotr Ivanoviĉ, ne ebl'e, ne ebl'e! Est'us ne'konven'e, kaj eĉ en la kaleŝ'o ni ne pov'os en'lok'iĝ'i.

Ne grav'e, ne grav'e, mi nur tiel ... pied'et'e, pied'et'e mi kur'os post la kaleŝ'o. Por mi sufiĉ'os, se mi nur iom tra fend'et'o, tra la pord'o iom en'rigard'os, kia'j est'as ĉe li tiu'j manier'o'j...

akcept'ant'e la spad'o'n, al la polic'an'o. —

Kur'u tuj, pren'u polic'an'o'j'n, kaj ĉiu el ili pren'u ... Ha, kiel la spad'o el'grat'iĝ'is! La mal'ben'it'a fi'komerc'ist'o Abdulin: li vid'as, ke la urb'estr'o hav'as mal'nov'a'n spad'o'n, li tamen ne send'is nov'a'n. Ho, malic'a kanajl'ar'o! Mi pens'as, la fripon'o'j tie sub la bask'o pret'ig'as jam pet'o'skrib'o'j'n ... Nu, ĉiu pren'u en la man'o'n unu strat'o'n ... diabl'o pren'u, “unu strat'o'n” — unu bala'il'o'n! kaj ili el'bala'u la tut'a'n strat'o'n, kiu ir'as al la hotel'o, kaj el'bala'i pur'e ... Vi aŭd'as? Kaj rigard'u: Vi! Vi! Mi vi'n kon'as! Vi tie amik'iĝ'as kaj ŝtel'as en la bot'o'j'n arĝent'a'j'n kuler'et'o'j'n, — rigard'u, gard'u vi'n bon'e! ... Kio'n vi far'is kun la komerc'ist'o Ĉernjajev — ha? Li don'is al vi por uniform'o du arŝin'o'j'n da drap'o, kaj vi for'ŝtel'is la tut'a'n pec'o'n. Rigard'u! Ne laŭ'rang'e vi pren'as! Ir'u!

Ha, Stepan Iljiĉ! Dir'u, pro Di'o, kie'n vi for'perd'iĝ'is! Kiu tiel far'as?

Mi est'is tie ĉi proksim'e tuj post la pord'eg'o.

Nu, aŭskult'u do, Stepan Iljiĉ! Tiu ofic'ist'o el Peterburgo al'vetur'is. Kiel vi tie dispon'is?

Tiel, kiel vi ordon'is. La super'polic'an'o'n Pugovicin mi send'is kun polic'a'j soldat'o'j pur'ig'i la trotuar'o'n.

Kaj Derĵimorda, kie li est'as?

Derĵimorda el'vetur'is kun fajr'esting'a tub'o.

Kaj Proĥorov est'as ebri'a?

Ebri'a.

Kiel do vi tio'n ĉi permes'is?

Di'o tio'n sci'as. Hieraŭ ekster la urb'o est'is inter'bat'iĝ'o. — Li tie'n vetur'is, por far'i ord'o'n, kaj li re'ven'is ebri'a.

Nu, aŭd'u do, vi far'u jen'o'n: la super'polic'an'o Pugovicin ... Li est'as de grand'a kresk'o, tial li star'u, pro ord'o, sur la pont'o. Kaj oni dis'ĵet'u rapid'e la mal'nov'a'n bar'il'o'n, kiu est'as apud la bot'ist'o, kaj oni star'ig'u pajl'a'n sign'o'stang'o'n, ke ĝi signif'u kvazaŭ eben'ig'ad'o'n. Ju pli da romp'ad'o, des pli ĝi signif'as ag'em'ec'o'n de la urb'reg'ant'o. Ha, mi'a Di'o! Mi tut'e forges'is, ke apud tiu bar'il'o amas'iĝ'is kvar'dek vetur'il'o'j da divers'a mal'pur'aĵ'o. Kia abomen'a urb'o! Apenaŭ vi ie star'ig'is iu'n monument'o'n aŭ simpl'e bar'il'o'n — tuj la diabl'o sci'as de kie oni al'port'as amas'o'j'n da divers'a abomen'aĵ'o! (Ek'ĝem'as.) Kaj se la tra'vetur'ant'a ofic'ist'o demand'os la serv'ist'ar'o'n, ĉu ili est'as kontent'a'j, ili dir'u: “Ni pri ĉio est'as kontent'a'j, vi'a moŝt'o”, kaj se iu est'os ne'kontent'a, mi don'os al li post'e tia'n ne'kontent'ec'o'n ... Ho, ho, ho! mi pek'is, mi mult'e pek'is! (Pren'as la ĉapel'uj'o'n anstataŭ la ĉapel'o.) Far'u nur Di'o, ke ĝi bon'e fin'iĝ'u pli rapid'e, tiam mi don'os al la preĝ'ej'o tia'n kandel'o'n, kia'n neni'u ankoraŭ don'is: ĉiu'n kanajl'o'n komerc'ist'o'n mi impost'e dev'ig'os, ke li liver'u po tri pud'o'j da vaks'o. Ho, mi'a Di'o, mi'a Di'o! Ni vetur'u, Pjotr Ivanoviĉ! (Anstataŭ la ĉapel'o li vol'as met'i sur la kap'o'n karton'a'n ĉapel'uj'o'n.)

Anton Antonoviĉ, tio ĉi est'as skatol'o, ne ĉapel'o.

for'ĵet'ant'e la skatol'o'n. —

Skatol'o, nu ĝi est'u skatol'o. Diabl'o ĝi'n pren'u! Kaj se oni demand'os, kial ĉe la kaduk'ul'ej'o ne est'as konstru'it'a preĝ'ej'o, por kiu antaŭ kvin jar'o'j est'is asign'it'a sum'o da mon'o, tiam oni ne forges'u dir'i, ke oni komenc'is ĝi'n konstru'i, sed ĝi for'brul'is. Pri tio ĉi mi ankaŭ raport'o'n prezent'is. Ali'e pov'as est'i, ke iu, forges'int'e si'a'n dev'o'n, mal'saĝ'e dir'os, ke oni ĝi'n eĉ ne komenc'is konstru'i. Kaj oni dir'u al Derĵimorda, ke li ne tro don'u liber'ec'o'n al si'a'j pugn'o'j; li, pro ord'o, al ĉiu bat'as blu'aĵ'o'j'n sub la okul'o'j, — al kulp'a'j kaj sen'kulp'a'j. Ni vetur'u, ni vetur'u, Pjotr Ivanoviĉ! (For'ir'as kaj re'ven'as.) Kaj ne el'las'i la soldat'o'j'n en la strat'o'n sen vest'o'j: tiu ĉi abomen'a garnizon'aĵ'o met'as sur si'n super la ĉemiz'o nur uniform'o'n, kaj sub'e est'as neni'o. (Ĉiu'j for'ir'as.)

Kie do, kie do ili est'as? Ha, mi'a Di'o! ... (Mal'ferm'ant'e la pord'o'n.) Edz'o! Antoĉjo! Anton'o! (Parol'as rapid'e.) Kaj ĉiam vi, ĉio pro vi. Ŝi komenc'is ja amas'fos'ad'i: “Mi pingl'et'o'n ŝov'os, mi tuk'et'o'n met'os.” (Al'kur'as al la fenestr'o kaj kri'as.) Anton'o, kie'n, kie'n? Nu, al'vetur'is? Revizor'o? Kun lip'har'o'j? Kun kia'j lip'har'o'j?

Post'e, post'e, mi'a kar'a!

Post'e? Jen nov'aĵ'o, post'e! Mi ne vol'as post'e ... Nur unu vort'o'n: ĉu li est'as kolonel'o? Ha? (Kun mal'estim'o.) For'vetur'is! Mi re'memor'ig'os al vi ĉi tio'n! Kaj ĉio pro ŝi: “Pa'nj'o, pa'nj'o, atend'u, mi al'pingl'os mal'antaŭ'e la tuk'et'o'n; mi tuj.” Jen vi hav'as tuj! Jen vi tiel neni'o'n sci'iĝ'is! Kaj ĉio pro la mal'ben'it'a koket'ec'o: ŝi aŭd'is, ke la poŝt'estr'o est'as ĉi tie, kaj jen ŝi komenc'as afekt'ad'i antaŭ la spegul'o: de unu flank'o al'ir'as, de ali'a flank'o. Ŝi imag'as, ke li ŝi'n am'ind'um'as, kaj li simpl'e far'as al vi grimac'o'n, kiam vi de'turn'iĝ'as.

Kio'n do far'i, pa'nj'o? Tut'e egal'e, post du hor'o'j ni ĉio'n sci'iĝ'os.

Post du hor'o'j! Mi dank'as vi'n. Jen plezur'ig'a respond'o. Kiel ne ven'is al vi en la kap'o'n dir'i, ke post monat'o oni pov'as sci'iĝ'i ankoraŭ pli bon'e. (El'ŝov'iĝ'as tra la fenestr'o.) He, Avdotja! Ha? Kio, Avdotja, vi aŭd'is, iu tie al'vetur'is? Ne aŭd'is? Kia mal'saĝ'a! Sving'as la man'o'j'n? Li sving'u, kaj vi tamen dev'us li'n el'demand'i. Ne pov'is tio'n ĉi sci'iĝ'i! En la kap'o mank'as senc'o, nur fianĉ'o'j ne sid'as. Ha? rapid'e for'vetur'is! Vi dev'us kur'i post la kaleŝ'o! Ir'u, ir'u tuj! Vi aŭd'as? Kur'u, el'demand'u, kie'n ili for'vetur'is; kaj el'demand'u bon'e: kiu al'vetur'is, kia li est'as, — vi aŭd'as? Ek'rigard'u tra fend'et'o kaj sci'iĝ'u ĉio'n, kaj kia'j'n okul'o'j'n li hav'as, nigr'a'j'n aŭ ne, kaj tuj rapid'e ven'u re'turn'e, vi aŭd'as? Rapid'e, rapid'e, rapid'e! (Kri'as tiel long'e, ĝis la kurten'o fal'as. Tia'manier'e la kurten'o kovr'as ili'n ambaŭ, star'ant'a'j'n apud la fenestr'o.)

kuŝ'as sur la lit'o de la sinjor'o. —

Diabl'o pren'u, mi tiel vol'as manĝ'i, kaj en la ventr'o est'as tia krak'ad'o, kvazaŭ tut'a regiment'o ek'blov'us trumpet'o'j'n. Nu, ni ne ating'os la hejm'o'n, tio'n mi vid'as! Kio'n vi konsil'os far'i? Est'as jam la du'a monat'o de kiam ni el'vetur'is el Peterburgo! Li tra'dand'is en la voj'o la mon'o'n, mi'a kar'a; nun li sid'as kaj sub'tir'is la vost'o'n kaj ne flam'iĝ'as. Kaj est'us sufiĉ'e, tut'e sufiĉ'e da mon'o por la vojaĝ'o; sed ne, vi vid'as, oni dev'as en ĉiu urb'o si'n montr'i! (Imit'ant'e.) “He, Osip, ir'u serĉ'i ĉambr'o'n pli bon'a'n, kaj tag'manĝ'o'n mend'u la plej bon'a'n: mi ne pov'as manĝ'i mal'bon'a'n tag'manĝ'o'n, mi bezon'as pli bon'a'n tag'manĝ'o'n.” Nu, se li almenaŭ est'us io valor'a, sed li ja est'as simpl'a “registr'et'o”! Far'as kon'at'ec'o'n kun tra'vetur'ant'o, post'e tuj ven'as kart'et'o'j. — Nu, jen li ating'is! Ha, ted'is tia viv'o! Mi cert'ig'as vi'n, en la vilaĝ'o est'as pli bon'e: almenaŭ publik'aĵ'o ne ekzist'as, kaj ankaŭ da zorg'aĵ'o ne tiom mult'e: pren'u al vi vir'in'o'n kaj kuŝ'u la tut'a'n viv'o'n apud la forn'o kaj manĝ'u kuk'o'j'n. Nu, kiu disput'os, kompren'ebl'e, se pren'i la ver'o'n, la viv'o en Peterburgo est'as la plej bon'a. Se nur est'us mon'o, la viv'o tie est'as delikat'a kaj politik'a: teatr'o'j, hund'o'j por vi danc'as, kaj ĉio, kio'n vi vol'as. Ĉiu parol'as en artifik'a delikat'ec'o, preskaŭ tut'e kiel nobel'o'j; vi ir'as al la bazar'o — la komerc'ist'o'j al vi kri'as: “estim'at'a”; vi bezon'as trans'vetur'i per ŝip'et'o — vi sid'iĝ'as apud'e de ofic'ist'o; vi vol'as kompani'o'n — ir'u en la butik'et'o'n: tie kavalir'o rakont'os al vi pri tend'ar'o'j kaj raport'os al vi, kio'n ĉiu stel'o signif'as en la ĉiel'o; nu, vi ĉio'n vid'as, kiel sur la man'plat'o. Mal'jun'ul'in'o-oficir'edz'in'o en'traf'as, ia'foj'e ĉambr'ist'in'o en'montr'iĝ'as tia... fu, fu, fu! (Rid'et'as kaj sku'as la kap'o'n.) Galanteri'a kondut'ad'o, diabl'o pren'u! Ne'ĝentil'a'n vort'o'n vi neniam aŭd'as: neni'u dir'as al vi “ci”. Se ted'is al vi ir'i — vi pren'as vetur'il'o'n, kaj vi sid'as kiel sinjor'o, kaj se vi ne vol'as pag'i — bon'e: ĉiu dom'o hav'as tra'pas'a'n pord'eg'o'n, kaj vi tiel en'flug'as, ke neni'a diabl'o vi'n trov'os. Nur unu afer'o est'as mal'bon'a: unu foj'o'n vi manĝ'as en plej bril'ant'a manier'o, kaj ali'a'n foj'o'n vi pov'as preskaŭ krev'i de mal'sat'o, kiel ekzempl'e nun. Kaj en ĉio nur li est'as kulp'a. Kio'n vi far'os kun li? La patr'et'o al'send'as mon'o'n, li anstataŭ ĝi'n ten'i iom pli fort'e — li, atend'u, li komenc'as tuj diboĉ'i: vetur'as en kaleŝ'o'j, ĉiu'n tag'o'n aĉet'as al si bilet'o'n por la teatr'o, kaj post'e — apenaŭ pas'is semajn'o, — jen li jam send'as al la bazar'o de mal'nov'aĵ'o'j vend'i nov'a'n frak'o'n. Ia'foj'e li tra'diboĉ'as ĉio'n, ĝis la last'a ĉemiz'o, tiel ke sur li rest'as nur surtut'et'o kaj palt'et'o... Ver'e, mi ĵur'as al vi! Kaj la drap'o est'as tiel grav'a, angl'a! ĉirkaŭ cent-kvin'dek rubl'o'j'n la sol'a frak'o kost'as, kaj en la bazar'o li ĝi'n for'blov'as por du'dek'o da rubl'o'j; kaj pri la pantalon'o'j eĉ ne parol'u — ili ir'as por neni'o. Kaj kial? ĉar per afer'o li si'n ne okup'as. Anstataŭ ir'i al ofic'o, li — ho ve! li promen'ad'as sur la bulvard'o'j, lud'as kart'o'j'n. Ha, se tio'n ĉi ek'sci'us la mal'jun'a sinjor'o! Li ne atent'us, ke vi est'as ofic'ist'o, sed, lev'int'e la ĉemiz'et'o'n, li tiel en'ŝut'us al vi, ke vi kvar tag'o'j'n grat'us la haŭt'o'n. Se vi vol'as serv'i, tiam serv'u. Jen nun la hotel'ist'o dir'is: “Mi ne don'os al vi manĝ'i, ĝis vi pag'os por la antaŭ'a”. Nu, kaj se ni ne pag'os? (Kun ĝem'o.) Ha, mi'a Di'o, almenaŭ i'a'n simpl'a'n brasik'aĵ'o'n! Ŝajn'as al mi, ke mi nun for'manĝ'us la tut'a'n mond'o'n! Oni frap'as; cert'e ĝi est'as li. (Rapid'e de'salt'as de la lit'o.)

Jen, pren'u ĝi'n. (For'don'as la ĉap'o'n kaj kan'o'n.) Ha, vi de'nov'e rul'iĝ'ad'is sur la lit'o?

Kial do mi rul'iĝ'ad'us? Ĉu mi neniam vid'is lit'o'n, efektiv'e?

Vi mensog'as, vi rul'iĝ'ad'is; vi vid'as, ĝi tut'a est'as mal'ord'ig'it'a!

Sed por kio mi ĝi'n bezon'as? Ĉu mi ne sci'as, kio est'as lit'o? Mi hav'as pied'o'j'n: mi pov'as star'i. Por kio mi bezon'as vi'a'n lit'o'n?

paŝ'ad'as en la ĉambr'o. —

Rigard'u, ĉu tie en la sak'et'o ne trov'iĝ'as iom da tabak'o?

Nu, de kie do pov'us trov'iĝ'i tabak'o? Antaŭ tri tag'o'j vi la last'a'n el'fum'is.

paŝ'ad'as kaj divers'manier'e prem'ad'as si'a'j'n lip'o'j'n; fin'e li dir'as per laŭt'a kaj decid'a voĉ'o. —

Aŭskult'u... he, Osip!

Kio'n vi ordon'as?

per laŭt'a, sed ne tiel decid'a voĉ'o. —

Vi ir'u tie'n.

Kie'n?

per voĉ'o tut'e ne decid'a kaj ne laŭt'a, tre proksim'a al pet'ad'o. —

Mal'supr'e'n, en la manĝ'ej'o'n... tie dir'u... ke oni don'u al mi tag'manĝ'i.

Nu, ne, mi eĉ ir'i ne vol'as.

Kiel vi kuraĝ'as, mal'saĝ'ul'o?

Nu tiel; tut'e egal'e, se mi eĉ ir'os, neni'o el tio ĉi est'os. La mastr'o dir'is, ke li plu ne don'os tag'manĝ'i.

Kiel li pov'as permes'i al si ne don'i? Jen ankaŭ sen'senc'aĵ'o!

Li ankoraŭ dir'as, mi ir'os al la urb'estr'o; jam la tri'a'n semajn'o'n vi'a sinjor'o mon'o'n ne pag'as. Vi, li dir'as, kun vi'a sinjor'o, est'as fripon'o'j, kaj vi'a sinjor'o est'as tromp'ist'o. Ni, li dir'as, ni vid'is tia'j'n vag'ist'o'j'n kaj mal'nobl'ul'o'j'n.

Kaj vi, brut'o, jam ĝoj'as, ke vi pov'as ĉio'n tio'n ĉi ripet'i al mi.

Li dir'as: “Tia'manier'e ĉiu al'vetur'os, loĝ'os, far'os ŝuld'o'j'n, kaj post'e vi li'n eĉ el'pel'i ne pov'os? Mi, — li dir'as, — ŝerc'o'j'n ne far'os, mi rekt'e ir'os kun plend'o, por ke oni pren'u li'n en la polic'ej'o'n kaj tuj en la mal'liber'ej'o'n.”

Nu, nu mal'saĝ'ul'o, ĉes'u! Ir'u, ir'u, dir'u al li. Tia krud'a best'o!

Jam pli bon'e mi vok'os al vi la mastr'o'n mem.

Por kio do la mastr'o'n? Vi ir'u, mem dir'u.

Sed kred'u al mi, sinjor'o...

Nu, ir'u, diabl'o vi'n pren'u! vok'u la mastr'o'n. (Osip for'ir'as.)

Terur'e kiel mi vol'as manĝ'i! Mi far'is mal'grand'a'n promen'ad'o'n, mi pens'is: ebl'e pas'os la apetit'o; — ne, la diabl'o pren'u, ĝi ne pas'as. Jes, se en Penzo mi ne est'us diboĉ'int'a, est'us sufiĉ'e da mon'o por al'vetur'i ĝis la hejm'o. La infanteri'a kapitan'o fort'e mi'n fork'is: mir'ind'e lert'e li, kanajl'o, manovr'as la kart'o'j'n. Ne pli ol kvar'on'o'n da hor'o li sid'is — kaj li far'is mi'n tut'e nud'a. Kaj tamen mi terur'e dezir'us ek'batal'i kun li ankoraŭ unu foj'o'n. Sed mi ne hav'is okaz'o'n. Kia abomen'a urb'et'o! En la frukt'a'j butik'o'j oni neni'o'n don'as kredit'e. Tio ĉi jam est'as simpl'e mal'nobl'a. (Li fajf'as antaŭ'e el Roberto-Diabl'o, post'e “Ne kudr'u, patr'in'o, al mi”, kaj fin'e — i'a'n sen'ord'a'n miks'aĵ'o'n.) Neni'u vol'as ven'i.

La mastr'o ordon'is demand'i, kio'n vi dezir'as.

Bon'a'n lag'o'n, mi'a kar'a! Nu kiel, ĉu vi est'as san'a?

Dank’ al Di'o.

Nu, kio, kiel est'as ĉe vi en la hotel'o, ĉu ĉio bon'e ir'as?

Jes, dank’ al Di'o, ĉio ir'as bon'e,

Est'as mult'e da tra'vetur'ant'o'j?

Jes, sufiĉ'e.

Aŭd'u, mi'a kar'a, oni tie ĝis nun ne al'port'as al mi la tag'manĝ'o'n, — mi pet'as, rapid'ig'u, ke ili iom pli vigl'u, ĉar vid'u, mi tuj post la tag'manĝ'o dev'as mi'n okup'i per io.

Sed la mastr'o dir'is, ke li plu ne don'os. Eĉ jes, li hodiaŭ vol'is ir'i plend'i al la urb'estr'o.

Nu, kial jam plend'i? Juĝ'u mem, mi'a kar'a, kiel do? Mi ja bezon'as manĝ'i. Ali'e mi pov'as tut'e mal'dik'iĝ'i. Mi tre vol'as manĝ'i: mi dir'as tio'n ĉi sen ŝerc'o.

Jes. Li dir'is: “Mi ne don'os al li tag'manĝ'i, ĝis li pag'os al mi por la antaŭ'a.” Simpl'e tia est'is li'a respond'o.

Sed vi prudent'ig'u li'n, konvink'u li'n.

Sed kio'n do dir'i al li?

Vi klar'ig'u al li serioz'e, ke mi bezon'as manĝ'i. La mon'o est'as ali'a afer'o... Li pens'as, ke se por li, mal'kler'ul'o, ne est'as mal'feliĉ'o, se li unu tag'o'n ne manĝ'os, tial ankaŭ por ali'a'j tio sam'a. Jen interes'e!

Se vi vol'as, mi dir'os.

Est'as tamen mal'bon'e, se li absolut'e neni'o'n don'os manĝ'i. Mi tiel vol'as manĝ'i, kiel mi ankoraŭ neniam vol'is. Ebl'e el la vest'o'j i'o'n for'komerc'i? Vend'i ekzempl'e la pantalon'o'n? Ne, jam pli bon'e est'as iom mal'sat'i, sed ven'i hejm'e'n en Peterburga kostum'o. Est'as domaĝ'e, ke Joĥim ne don'is lu'e kaleŝ'o'n; est'us bon'e, diabl'o ĝi'n pren'u, ven'i hejm'e'n en kaleŝ'o, al'rul'iĝ'i tiel en diabl'a manier'o al ia najbar'o-bien'hav'ant'o rekt'e al la peron'o, kun lantern'o'j, kaj Osipon hav'i mal'antaŭ'e vest'it'a'n per livre'o. Nu, mi prezent'as al mi, kiel ĉiu'j ek'tumult'us! “Kiu li est'as, kio ĝi est'as?” Kaj la lake'o en'ir'as (Si'n rekt'ig'ant'e kaj prezent'ant'e lake'o'n): “Ivan Aleksandroviĉ Ĥlestakov el Peterburgo, vi ordon'as akcept'i?” Ili, kamp'a'j simpl'ul'o'j, eĉ ne sci'as, kio'n signif'as “vi ordon'as akcept'i”. Ĉe ili, se al'vetur'as ia dik'a bien'hav'ant'o, li simpl'e si'n puŝ'as, la urs'o, rekt'e en la salon'o'n... Al ia bel'et'a fil'in'et'o mi al'ir'us: “Fraŭl'in'o, kiel mi...” (Frot'as la man'o'j'n kaj salut'strek'as per la pied'o.) Fi! (Kraĉ'as.) Eĉ naŭz'as, tiel fort'e mi vol'as manĝ'i.

Nu, kio?

Oni al'port'as la tag'manĝ'o'n.

aplaŭd'as kaj salt'et'as sur la seĝ'o. —

Oni port'as! oni port'as! oni port'as!

kun teler'o'j kaj teler'tuk'o. —

La mastr'o don'as jam la last'a'n foj'o'n.

Nu, la mastr'o, la mastr'o... Mi rid'as pri vi'a mastr'o! Kio tie est'as?

Sup'o kaj rost'aĵ'o.

Kiel, nur du manĝ'o'j?

Nur du.

Jen kia absurd'o! Mi tio'n ĉi ne akcept'as. Vi dir'u al li: kio tio ĉi efektiv'e est'as! ... Est'as tro mal'mult'e.

Ne, la mastr'o dir'as, ke est'as ankoraŭ tro mult'e.

Kaj saŭc'o, kial ne est'as?

Saŭc'o'n ni ne hav'as.

Kial do vi ne hav'as? Mi mem vid'is, pas'ant'e preter la kuir'ej'o, tie mult'e est'is kuir'at'a. Kaj en la manĝ'o'ĉambr'o hodiaŭ maten'e du i'a'j mal'long'a'j hom'o'j manĝ'is salm'o'n kaj ankoraŭ mult'e da ali'a.

Nu, ceter'e, ni hav'as kaj tamen ne hav'as.

Kiel vi ne hav'as?

Nu, simpl'e, ni ne hav'as.

Kaj salm'o, kaj fiŝ'o, kaj kotlet'o'j?

Nu, ili est'as por person'o'j pli grav'a'j.

Ha vi, mal'saĝ'ul'o!

Jes.

Vi, pork'id'o abomen'a ... Kial do ili manĝ'as kaj mi ne manĝ'as? Kial do, diabl'o vi'n pren'u, mi ne pov'as ankaŭ? Ĉu ili ne est'as tia'j sam'a'j vojaĝ'ant'o'j kiel mi?

Kompren'ebl'e, ne tia'j.

Kia'j do?

Ordinar'a'j, kiel oni dev'as! Ili — kon'at'a afer'o — ili pag'as mon'o'n.

Mi kun vi, mal'saĝ'ul'o, ne vol'as, parol'i, (En'verŝ'as la sup'o'n kaj manĝ'as.) Kia sup'o ĝi est'as? Vi simpl'e akv'o'n en'verŝ'is en la tas'o'n: neni'a'n gust'o'n ĝi hav'as, ĝi nur mal'bon'odor'as. Mi ne vol'as tiu'n ĉi sup'o'n, don'u al mi ali'a'n.

Ni pren'os. La mastr'o dir'is: “Se vi ne vol'as, oni ne bezon'as.”

defend'ant'e la manĝ'o'n per la man'o. —

Nu, nu, nu ... las'u, mal'saĝ'ul'o! Vi kutim'is hav'i afer'o'n kun ali'a'j: mi, mi'a kar'a, ne est'as tia'spec'a! Kun mi, mi ne konsil'as... (Manĝ'as.) Mi'a Di'o, kia sup'o! (Manĝ'as plu'e.) Mi pens'as, ke ankoraŭ neni'u hom'o en la mond'o iam manĝ'is tia'n sup'o'n: i'a'j plum'o'j naĝ'as anstataŭ gras'o. (Li tranĉ'as la kok'in'o'n.) Aj, aj, aj, kia kok'in'o! Don'u la rost'aĵ'o'n! Tie rest'is iom da sup'o, Osip, pren'u al vi. (Li tranĉ'as la rost'aĵ'o'n.) Kia rost'aĵ'o ĝi est'as? Tio ĉi ne est'as rost'aĵ'o.

Kio do ĝi est'as?

La diabl'o ĝi'n sci'as, kio ĝi est'as, nur ne rost'aĵ'o. Ĝi est'as hak'il'o, rost'it'a anstataŭ viand'o. (Li manĝ'as.) Fripon'o'j, kanajl'o'j! per kio ili nutr'as? Eĉ la makzel'o'j ek'dolor'os, kiam vi manĝ'os unu tia'n pec'o'n. (Fos'as per la fingr'o en la dent'o'j.) Mal'nobl'ul'o'j! Tut'e kiel lign'a ŝel'o — per neni'o oni ĝi'n pov'as el'tir'i; eĉ la dent'o'j nigr'iĝ'os post tiu'j ĉi manĝ'o'j. Fripon'o'j! (Viŝ'as la buŝ'o'n per la teler'tuk'o.) Plu neni'o est'as?

Ne.

Kanajl'o'j! Mal'nobl'ul'o'j! Kaj eĉ neni'a saŭc'o aŭ kuk'aĵ'o! Sen'taŭg'ul'o'j! Ili nur pri'rab'as la vojaĝ'ant'o'j'n.

Ver'e, kvazaŭ mi tut'e ne manĝ'us, mi nur ricev'is pli grand'a'n apetit'o'n. Se mi hav'us kelk'e da kopek'o'j, mi send'us al la bazar'o, por aĉet'i almenaŭ pan'et'o'n.

en'ir'as. —

Tie al'vetur'is ial la urb'estr'o, li inform'iĝ'as kaj demand'as pri vi.

ek'tim'int'e. —

Jen vi hav'as! Kia kanajl'o est'as la mastr'o, jam li plend'is! Kio est'os, se li efektiv'e for'tren'os mi'n en la mal'liber'ej'o'n? Nu, kio'n far'i? Se en nobl'a manier'o, mi ebl'e sen'protest'e ... ne, ne, mi ne vol'as. Tie en la urb'o si'n tren'as oficir'o'j kaj popol'amas'o, kaj mi ĝust'e tie far'is al mi grav'a'n mien'o'n kaj palpebr'um'is kun ia fil'in'o de komerc'ist'o ... Ne, mi ne vol'as ... Kaj kio'n li pens'as? Kiel li kuraĝ'as, efektiv'e? Kio mi est'as por li, ĉu komerc'ist'o aŭ meti'ist'o? (Far'as al si kuraĝ'o'n kaj rekt'iĝ'as.) Sed mi rekt'e dir'os al li: “Kiel vi kuraĝ'as? Kia'n rajt'o'n vi hav'as? Kiel vi ...” (Ĉe la pord'o ek'mov'iĝ'as la ans'o; Ĥlestakov pal'iĝ'as kaj kun'tir'iĝ'as.)

iom trankvil'iĝ'int'e kaj streĉ'int'e la man'o'j'n laŭ'long'e de la femur'o'j. —

Mi hav'as la honor'o'n salut'i!

salut'as. —

Bon'a'n tag'o'n.

Pardon'u.

Ne mal'help'as.

Kiel urb'estr'o de la ĉi-tie'a urb'o mi hav'as la dev'o'n zorg'i pri tio, ke al la tra'vetur'ant'o'j kaj al ĉiu'j nobl'a'j hom'o'j est'u neni'a prem'ad'o.

komenc'e iom balbut'as, sed en la fin'o parol'as laŭt'e. —

Sed kio'n far'i? ... Mi ne est'as kulp'a ... Mi ver'e ... mi pag'os ... Oni send'os al mi el la vilaĝ'o. (Bobĉinskij en'rigard'as tra la pord'o.) Li pli est'as kulp'a: viand'o'n li don'as al mi tiel mal'mol'a'n kiel trab'o; kaj la sup'o — la diabl'o sci'as, kio'n li tie'n en'verŝ'is, mi dev'is el'ĵet'i ĝi'n tra la fenestr'o. Li turment'as mi'n per mal'sat'o tut'a'j'n tag'o'j'n ... la te'o tiel strang'a: hav'as la odor'o'n de fiŝ'o, ne de te'o. Por kio do mi... Jen interes'e!

ek'tim'ant'e. —

Pardon'u, mi ver'e ne est'as kulp'a. En la bazar'o ĉe mi la viand'o ĉiam est'as bon'a. Al'vetur'ig'as ĝi'n ĥolmogoraj komerc'ist'o'j, hom'o'j sobr'a'j kaj de bon'a kondut'o. Mi jam ne sci'as, de kie li pren'as tia'n. Kaj se io ne est'as en ord'o, tiam ... Permes'u al mi propon'i al vi trans'iĝ'i kun mi en ali'a'n loĝ'ej'o'n.

Ne, mi ne vol'as! Mi sci'as, kio'n signif'as “en ali'a'n loĝ'ej'o'n”: tio est'as — en mal'liber'ej'o'n. Sed kia'n rajt'o'n vi hav'as? Sed kiel vi kuraĝ'as? Jen mi ... Mi serv'as en Peterburgo ... (Far'as al si kuraĝ'o'n.) Mi, mi, mi ...

al si mem. —

Ho, sankt'a mi'a Di'o, kia koler'o! Li ĉio'n ek'sci'is, ĉio'n rakont'is la mal'ben'it'a'j komerc'ist'o'j!

montr'ant'e si'n kuraĝ'a. —

Sed ven'u vi eĉ kun vi'a tut'a help'ant'ar'o — mi ne ir'os. Mi skrib'os rekt'e al la ministr'o! (Frap'as per la pugn'o sur la tabl'o'n.) Kio'n vi pens'as? Kio'n vi pens'as?

streĉ'int'e si'n kaj trem'ant'e per la tut'a korp'o. —

Indulg'u mi'n, ne pere'ig'u! edz'in'o, mal'grand'a'j infan'o'j ... ne mal'feliĉ'ig'u hom'o'n.

Ne, mi ne vol'as. Jen ankoraŭ! Kio ĝi mi'n interes'as? Pro tio, ke vi hav'as edz'in'o'n kaj infan'o'j'n, mi dev'as ir'i en mal'liber'ej'o'n, jen bel'e! (Bobĉinskij en'rigard'as tra la pord'o kaj tim'ig'it'e si'n kaŝ'as.) Ne, mi humil'e vi'n dank'as, mi ne vol'as.

trem'ant'e. —

Pro ne'spert'ec'o, per Di'o, pro ne'spert'ec'o. Ne'sufiĉ'ec'o de la hav'o ... Mem vol'u juĝ'i: la ofic'a salajr'o ne sufiĉ'as eĉ por te'o kaj suker'o. Kaj se est'is i'a'j sub'aĉet'o'j, kred'u, ke nur la plej bagatel'a'j: io por la tabl'o aŭ por vest'a garnitur'o. Kaj koncern'e la sub'oficir'a'n vidv'in'o'n, kiu okup'as si'n per komerc'ad'o, kaj pri kiu oni dir'as, ke mi ŝi'n verg'is, tio ĉi est'as kalumni'o, per Di'o, kalumni'o. Tio'n ĉi el'pens'is mi'a'j mal'amik'o'j; ili est'as tia'j hom'o'j, ke ili est'as pret'a'j far'i atenc'o'n kontraŭ mi'a viv'o.

Sed kio? ili mi'n tut'e ne interes'as ... (medit'ant'e.) Mi tamen ne sci'as, por kio vi parol'as pri mal'amik'o'j aŭ pri ia sub'oficir'a vidv'in'o ... Sub'oficir'a edz'in'o est'as tut'e ali'a afer'o, sed mi'n vi ne hav'as la rajt'o'n verg'i, tre mal'proksim'e est'as ĝis tio ... Jen ankoraŭ! Vid'u, kia li est'as! Mi pag'os, mi pag'os la mon'o'n, sed nun mi ne hav'as. Ĝust'e tial mi tie ĉi sid'as, ke mi eĉ kopek'o'n ne hav'as.

al si mem. —

Ho, rafin'it'a pec'o! Jen, kie'n li ĵet'is! Kia'n nebul'o'n li el'las'is! Orient'iĝ'u, kiu vol'as! Oni ne sci'as eĉ de kia flank'o al'ir'i. Nu, sed mi jam prov'os, kiel ajn ĝi ir'os! Kio est'os, tio est'os, mi prov'os traf'e-mal'traf'e. (Laŭt'e.) Se vi efektiv'e hav'as mank'o'n de mon'o aŭ de io ali'a, mi est'as pret'a serv'i tuj. Mi'a dev'o est'as help'i la tra'vetur'ant'o'j'n.

Don'u, don'u al mi prunt'e! Mi tuj kvit'iĝ'os kun la mastr'o de la restoraci'o. Mi bezon'us nur ĉirkaŭ du'cent rubl'o'j'n, aŭ pov'us est'i, eĉ mal'pli.

don'ant'e al li paper'et'o'j'n. —

Ĝust'e du'cent rubl'o'j, vi eĉ ne bezon'as kalkul'i.

pren'ant'e la mon'o'n. —

Mi humil'e vi'n dank'as. Mi tuj send'os ĝi'n al vi el la vilaĝ'o... Mi ĉio'n far'as subit'e ... Mi vid'as, vi est'as nobl'a hom'o. Nun est'as ali'a afer'o.

al si mem. —

Nu, dank’ al Di'o! la mon'o'n li pren'is. Ŝajn'as al mi, ke la afer'o nun ir'os en ord'o. Kaj mi lert'e, anstataŭ du'cent rubl'o'j, en'ŝov'is al li kvar'cent.

He, Osip! (Osip en'ir'as.) Vok'u ĉi tie'n la restoraci'a'n serv'ant'o'n. (Al la urb'estr'o kaj Dobĉinskij.) Sed kial do vi star'as? Est'u afabl'a'j, sid'iĝ'u. (Al Dobĉinskij.) Sid'iĝ'u, mi humil'e vi'n pet'as.

Ne mal'help'as, ni ankaŭ tiel pov'as star'i.

Est'u afabl'a'j, sid'iĝ'u. Mi vid'as nun perfekt'e la sen'kaŝ'ec'o'n de vi'a karakter'o kaj vi'a'n bon'kor'ec'o'n; kaj antaŭ'e, mi konfes'as, mi jam pens'is, ke vi ven'is por mi'n... (Al Dobĉinskij.) Sid'iĝ'u! (La urb'estr'o kaj Dobĉinskij sid'iĝ'as. Bobĉinskij en'rigard'as tra la pord'o kaj sub'aŭskult'as.)

al si mem. —

Oni dev'as est'i pli kuraĝ'a. Li vol'as, ke oni vid'u en li inkognit'o'n. Bon'e, ni ankaŭ ŝajn'ig'u ni'n mal'saĝ'a'j: ni ŝajn'ig'u, kvazaŭ ni tut'e ne sci'as, kia hom'o li est'as. (Laŭt'e.) Ni, promen'ant'e pro ofic'a'j afer'o'j jen kun Pjotr Ivanoviĉ Dobĉinskij, ĉi tie'a bien'hav'ant'o, en'ir'is intenc'e en la hotel'o'n, por rigard'i, ĉu la tra'vetur'ant'o'j est'as bon'e zorg'at'a'j, ĉar mi est'as ne tia, kiel ali'a urb'estr'o, kiu'n neni'o interes'as; sed mi, krom la ofic'a dev'o, ankoraŭ pro krist'an'a hom'am'o vol'as, ke al ĉiu mort'em'ul'o est'u far'at'a bon'a akcept'o, — kaj jen, kvazaŭ rekompenc'e, la okaz'o al'port'is al mi tia'n agrabl'a'n kon'at'iĝ'o'n.

Mi mem ankaŭ est'as tre ĝoj'a. Sen vi mi konfes'as, mi long'e tie ĉi sid'us: mi tut'e ne sci'is, per kio pag'i.

al si mem. —

Jes, rakont'u! ne sci'is, per kio pag'i! (Laŭt'e.) Ĉu mi pov'as kuraĝ'i demand'i vi'n: kie'n kaj al kia'j lok'o'j vi hav'as la afabl'ec'o'n vetur'i?

Mi vetur'as en la Saratovan guberni'o'n, en mi'a'n propr'a'n vilaĝ'o'n.

al si mem, kun vizaĝ'o ironi'a. —

En la Saratovan guberni'o'n! Ha! Kaj li eĉ ne ruĝ'iĝ'as! Ho, kun li oni dev'as est'i si'n'gard'a! (Laŭt'e.) Bon'a'n afer'o'n vi afabl'e entrepren'is. Jen ekzempl'e koncern'e la voj'o'n: oni dir'as, de unu flank'o, ke ekzist'as mal'agrabl'aĵ'o'j pro ne'akurat'a ricev'ad'o de ĉeval'o'j, kaj tamen de la du'a flank'o oni hav'as ja amuz'o'n por la saĝ'o. Vi ja, mi pens'as, vetur'as pli pro propr'a plezur'o?

Ne, la patr'o mi'n postul'as. La mal'jun'ul'o ek'koler'is, ke mi ĝis nun neni'o'n ating'is per mi'a serv'ad'o en Peterburgo. Li pens'as, ke jen apenaŭ vi al'vetur'is, oni tuj don'as al vi la Vladimir'a'n orden'o'n en la buton'tru'o'n. Ne, mi send'us li'n mem puŝ'iĝ'ad'i en la kancelari'o.

al si mem. —

Mi pet'as rigard'i, kia'j'n kugl'o'j'n li fand'as! Eĉ la mal'jun'a'n patr'o'n al'tren'is! (Laŭt'e.) Kaj por long'a temp'o vi afabl'e vetur'as!

Ver'e, mi ne sci'as. Mi'a patr'o, la mal'jun'a ted'ul'o, est'as ja obstin'a kaj mal'saĝ'a, kiel trab'o. Mi rekt'e dir'os al li: kiel vi vol'as, sed mi ne pov'as viv'i sen Peterburgo. Kial do, efektiv'e, mi dev'as pere'ig'i mi'a'n viv'o'n kun kamp'ul'o'j? Nun la bezon'o'j est'as ali'a'j; mi'a anim'o avid'as kler'ec'o'n.

al si mem. —

Brav'eg'e li lig'is la faden'o'n! Mensog'as, mensog'as — kaj neni'e ĝi ŝir'iĝ'as! Kaj ja tia sen'ekster'aĵ'a, mal'alt'a, ŝajn'as, ke per la ung'o oni pov'us li'n dis'prem'i. Tamen atend'u! Vi el'babil'os. Mi jam dev'ig'os vi'n rakont'i pli mult'e! (Laŭt'e.) Tut'e just'e vi afabl'e dir'is: Kio'n oni pov'as far'i en dezert'a lok'o? Jen ekzempl'e ĉi tie: vi eĉ en la nokt'o ne dorm'as, vi klopod'as pro la patr'uj'o, ŝpar'as neni'a'n labor'o'n, kaj rekompenc'o — kiu sci'as, ĉu ĝi, iam ven'os. (Ĉirkaŭ'rigard'as per la okul'o la ĉambr'o'n.) Ŝajn'as al mi, ke tiu ĉi ĉambr'o est'as iom mal'sek'a?

Abomen'a ĉambr'o, kaj cim'o'j tia'j, kia'j'n mi neni'e vid'is: ili mord'as kiel hund'o'j.

Nu, rigard'u, tia kler'a gast'o, kaj li sufer'as de kiu? de i'a'j sen'taŭg'a'j cim'o'j, kiu'j eĉ nask'iĝ'i en la mond'o'n ne dev'us! Ŝajn'as al mi, ke est'as eĉ mal'lum'e en tiu ĉi ĉambr'o?

Jes, tut'e mal'lum'e. La mastr'o far'is al si la kutim'o'n ne don'i kandel'o'j'n. Ia'foj'e oni vol'as i'o'n far'i, iom leg'i, aŭ ven'as la fantazi'o i'o'n verk'i — mi ne pov'as: est'as mal'lum'e, mal'lum'e.

Ĉu mi dev'as kuraĝ'i vi'n pet'i ... sed ne, mi ne est'as ind'a.

Kio'n do?

Ne, ne! mi ne est'as ind'a, ne ind'a!

Sed kio'n do?

Mi kuraĝ'us ... Ĉe mi en la dom'o est'as por vi bel'a ĉambr'o, lum'a, trankvil'a ... Sed ne, mi sent'as mem, ĝi est'us jam tro grand'a honor'o ... Ne koler'u — per Di'o, nur pro simpl'ec'o de mi'a kor'o mi tio'n ĉi propon'is.

Kontraŭ'e, mi konsent'as, mi akcept'as kun plezur'o. Al mi est'as mult'e pli agrabl'e en privat'a dom'o, ol en tiu ĉi drink'ej'o.

Kaj mi, ha kiel mi est'os ĝoj'a! Kaj kiel fort'e nun ĝoj'iĝ'os mi'a edz'in'o! Mi jam hav'as tia'n karakter'o'n: gast'am'ec'o de la plej fru'a infan'ec'o, precip'e se la gast'o est'as kler'a hom'o. Ne pens'u, ke mi ebl'e dir'as tio'n ĉi pro flat'ad'o; ne, mi hav'as tiu'n ĉi mal'virt'o'n, mi esprim'as mi'n el la profund'ec'o de mi'a kor'o.

Mi humil'e vi'n dank'as. Mi mem ankaŭ — mi ne am'as hom'o'j'n du'vizaĝ'a'j'n. Al mi tre plaĉ'as vi'a sen'kaŝ'ec'o kaj bon'kor'ec'o, kaj mi, mi konfes'as, neni'o'n pli postul'us, krom ke oni montr'u al mi si'n'don'ec'o'n kaj estim'o'n, estim'o'n kaj si'n'don'ec'o'n.

Sinjor'o mi'n vok'is?

Jes; don'u la kalkul'o'n.

Mi jam antaŭ ne'long'e don'is al vi la du'a'n kalkul'o'n.

Mi jam ne memor'as vi'a'j'n mal'saĝ'a'j'n kalkul'o'j'n. Dir'u, kiom tie est'as?

La unu'a'n tag'o'n vi afabl'e postul'is tag'manĝ'o'n, la du'a'n tag'o'n vi manĝ'et'is nur salm'o'n kaj post'e vi ĉio'n pren'ad'is jam kredit'e.

Mal'saĝ'ul'o! ankoraŭ komenc'is el'kalkul'ad'i. Sum'e kiom mi ŝuld'as?

Sed vi hav'u la bon'ec'o'n ne zorg'i, li atend'os. (Al la serv'ant'o.) For, kanajl'o, oni send'os al vi.

Efektiv'e, tio ĉi ankaŭ est'as ver'a. (Kaŝ'as la mon'o'n. La serv'ant'o for'ir'as. Tra la pord'o en'rigard'as Bobĉinskij.)

Ĉu vi ne dezir'os tra'rigard'i nun kelk'a'j'n instituci'o'j'n en ni'a urb'o, nom'e la filantropi'a'j'n kaj ali'a'j'n?

Kaj kio tie est'as?

Nu, simpl'e, rigard'u, kia ĉe ni est'as la ir'ad'o de la afer'o'j ... Kia ord'o ...

Kun grand'a plezur'o, mi est'as pret'a. (Bobĉinskij en'met'as la kap'o'n tra la pord'o.)

Ankaŭ, se est'as vi'a dezir'o, de tie en la distrikt'a'n lern'ej'o'n, rigard'i la ord'o'n, en kiu ĉe ni est'as instru'at'a'j la scienc'o'j.

Mi konsent'as, mi konsent'as.

Post'e, se vi dezir'as, vi vizit'os la pun'labor'ej'o'n kaj la urb'a'j'n mal'liber'ej'o'j'n — vi rigard'os, kiel ĉe ni oni ten'as la krim'ul'o'j'n.

Sed por kio do la mal'liber'ej'o'j'n? Jam pli bon'e ni rigard'os la instituci'o'j'n filantropi'a'j'n.

Kiel vi dezir'as. Kiel vi intenc'as, ĉu en vi'a kaleŝ'o aŭ kun'e kun mi en droŝk'o?

Nu, mi prefer'as vetur'i kun vi en droŝk'o.

al Dobĉinskij. —

Nu, Pjotr Ivanoviĉ, por vi nun ne est'as lok'o.

Ne mal'help'as. Mi ir'os simpl'e.

mal'laŭt'e al Dobĉinskij. —

Aŭd'u: vi ek'kur'u, sed rapid'e, per ĉiu'j fort'o'j, kaj for'port'u du skrib'et'o'j'n: unu — en la kaduk'ul'ej'o'n, al Zemlanika, kaj la du'a'n — al mi'a edz'in'o. (Al Ĥlestakov.) Ĉu mi pov'as kuraĝ'i pet'i vi'a'n permes'o'n skrib'i ĉe vi'a al'est'o lini'et'o'n al mi'a edz'in'o, ke ŝi prepar'iĝ'u al akcept'o de la estim'ind'a gast'o?

Sed por kio? ... Ceter'e, tie ĉi est'as ink'o, nur paper'o'n ... mi ne sci'as ... Ebl'e sur tiu ĉi kalkul'o?

Mi tie ĉi skrib'os (Li skrib'as kaj sam'temp'e parol'as al si mem.) Nu, ni rigard'u, kiel ir'os la afer'o post la “friŝtiko” kaj post la botel'o-ventr'ul'o! Ni hav'as guberni'a'n madejr'o'n: ĝi ne impon'as per ekster'aĵ'o, sed eĉ elefant'o'n ĝi renvers'os. Mi vol'us nur ek'sci'i, kio li est'as, kaj en kia mezur'o oni dev'as li'n tim'i. (Fin'int'e la skrib'ad'o'n, li don'as la paper'o'n al Dobĉinskij, kiu ir'as al la pord'o, sed en tiu ĉi minut'o la pord'o debat'iĝ'as kaj Bobĉinskij, kiu sub'aŭskult'ad'is post ĝi, flug'as kun'e kun ĝi sur la scen'ej'o'n. Ĉiu'j ek'kri'as. Bobĉinskij si'n lev'as.)

Ha, ĉu vi ne kontuz'iĝ'is ie?

Neni'o, neni'o, tut'e sen ia kontuz'o, nur sur la naz'o mal'grand'a bat'aĵ'o! Mi kur'os al Ĥristian Ivanoviĉ: li hav'as tia'n plastr'o'n, ĉio tuj pas'os.

far'ant'e riproĉ'a'n sign'o'n al Bobĉinskij, dir'as al Ĥlestakov, invit'ant'e li'n ir'i. —

Neni'o grav'a, sinjor'o. Mi pet'as vi'n humil'e, hav'u la bon'ec'o'n! Kaj al vi'a serv'ant'o mi dir'os, ke li transport'u la valiz'o'n. (Al Osip.) Mi'a bon'a, vi transport'u ĉio'n al mi, al la urb'estr'o — ĉiu al vi montr'os. Mi pet'as humil'e! (Las'as antaŭ'e'n'ir'i Ĥlestakovon kaj sekv'as post li, sed, re'turn'iĝ'int'e, dir'as riproĉ'e al Bobĉinskij.) Ha, bon'a vi est'as! Vi ne pov'is trov'i ali'a'n lok'o'n por fal'i! Kaj etend'iĝ'is, kiel la diabl'o sci'as kio. (For'ir'as; post li ir'as Bobĉinskij. La kurten'o fal'as.)

Nu, jen ni jam tut'a'n hor'o'n atend'as ... Kaj en ĉio vi est'as kulp'a kun vi'a mal'saĝ'a ornam'iĝ'ad'o: jam tut'e vest'it'a, tamen ne! Ŝi dev'as ankoraŭ fos'ad'i ... Mi ne dev'us ŝi'n tut'e aŭskult'i. Kia ĉagren'o! Kvazaŭ intenc'e neni'u si'n montr'as! Kvazaŭ ĉiu'j for'mort'is!

Sed mi pet'as vi'n, pa'nj'o, post du minut'o'j ni ĉio'n ek'sci'os. Baldaŭ jam Avdotja dev'as ven'i. (Atent'e rigard'as tra la fenestr'o kaj ek'kri'as.) Ha, pa'nj'o, pa'nj'o! iu ir'as, jen en la fin'o de la strat'o.

Kie ir'as? Vi ĉiam hav'as i'a'j'n fantazi'o'j'n. Nu jes, iu ir'as. Kiu do ir'as? De mal'grand'a kresk'o ... en frak'o ... Kiu do li est'as? Ha? Tamen kia ĉagren'o! Kiu do li pov'as est'i?

Ĝi est'as? Dobĉinskij, pa'nj'o!

Kia Dobĉinskij! Vi ĉiam subit'e imag'as al vi i'o'n ... Tut'e ne Dobĉinskij. (Sving'as per la naz'o'tuk'o.) He, vi, ven'u ĉi tie'n! pli rapid'e!

Kred'u al mi, pa'nj'o, ĝi est'as Dobĉinskij.

Nu jen, intenc'e, nur por disput'i. Mi dir'as al vi, ke ne Dobĉinskij.

Nu kio, nu kio, pa'nj'o? Vi vid'as, ke Dobĉinskij.

Nu jes, Dobĉinskij, nun mi vid'as — pro kio do vi disput'as? (Kri'as tra la fenestr'o.) Pli rapid'e, pli rapid'e! Vi ir'as mal'rapid'e. Nu kio, kie ili est'as? Ha? Sed parol'u do de tie, tut'e egal'e. Kio? Tre sever'a? Ha? Kaj mi'a edz'o? la edz'o? (Iom for'ir'ant'e de la fenestr'o, kun ĉagren'o.) Tiel mal'saĝ'a: antaŭ ol li en'ir'as en la ĉambr'o'n, li neni'o'n rakont'as.

Nu, dir'u, mi vi'n pet'as: nu, ĉu vi ne hont'as? Vi'n sol'a'n mi fid'is, kiel honest'a'n hom'o'n: ĉiu'j subit'e el'kur'is, kaj vi ankaŭ kur'is post ili! kaj jen mi de neni'u ĝis nun pov'as ricev'i i'a'n klar'ig'o'n! ĉu vi ne hont'as? Mi bapt'is ĉe vi vi'a'n Johaĉjon kaj Elinjon, kaj vi — jen kiel vi ag'as kun mi.

Per Di'o, mi'a bapt'an'in'o, mi tiel kur'is, por esprim'i al vi mi'a'n respekt'o'n, ke mi ne pov'as re'trov'i la spir'o'n. Mi'a'n respekt'o'n al vi, Marja Antonovna!

Bon'a'n tag'o'n, Pjotr Ivanoviĉ!

Nu, kio? Nu, rakont'u: kio kaj kiel tie est'as?

Anton Antonoviĉ al'send'is al vi skrib'et'o'n.

Nu, sed kiu li est'as? general'o?

Ne, ne general'o, sed ne mal'pli valor'as ol general'o; tia kler'ec'o kaj grav'a'j manier'o'j.

Ha, sekv'e li est'as tiu sam'a, pri kiu oni skrib'is al mi'a edz'o?

Tut'e tiu sam'a. Mi la unu'a ĝi'n mal'kovr'is kun'e kun Pjotr Ivanoviĉ.

Nu rakont'u: kio kaj kiel?

Jes, dank’ al Di'o, ĉio est'as en bon'a ord'o. Komenc'e li akcept'is Anton'o'n Antonoviĉon iom sever'e, jes; li koler'is, li dir'is, ke en la hotel'o ĉio est'as mal'bon'a, ke li al li ne vetur'os, ke li ne vol'as sid'i por li en mal'liber'ej'o; sed post'e, kiam li ek'sci'is la sen'kulp'ec'o'n de Anton Antonoviĉ kaj kiam li iom pli detal'e parol'is kun li, li tuj ŝanĝ'is si'a'j'n pens'o'j'n, kaj, dank’ al Di'o, ĉio ek'ir'is bon'e. Ili nun vetur'as tra'rigard'i la filantropi'a'j'n instituci'o'j'n ... Kaj antaŭ'e, mi konfes'as, Anton Antonoviĉ jam pens'is, ĉu ne est'is ia sekret'a denunc'o; mi ankaŭ iom fal'is en tim'o'n.

Sed vi kial bezon'as tim'i? Vi ja ne serv'as.

Sed ial tiel, vi sci'as, kiam grand'sinjor'o parol'as, oni sent'as tim'o'n.

Nu kio do ... Ĝi tamen ĉio est'as sen'senc'aĵ'o. Rakont'u: kia li est'as? Ĉu li est'as mal'jun'a aŭ jun'a?

Jun'a, jun'a hom'o, de ĉirkaŭ du'dek-tri jar'o'j; kaj li parol'as tut'e kiel mal'jun'ul'o. “Bon'e, — li dir'as, — mi vetur'os tie'n, mi vetur'os ankaŭ tie'n ...” (Sving'as per la man'o'j.) Tiel bel'a ĝi ĉio est'as. “Mi, — li dir'as, — am'as iom skrib'i, ankaŭ iom leg'i; sed mal'help'as, ke en la ĉambr'o, — li dir'as, — est'as iom mal'lum'e.”

Kaj li'a ekster'aĵ'o kia est'as? Ĉu li est'as blond'ul'o aŭ brun'ul'o?

Ne, pli kaŝtan'har'a, kaj la okul'o'j est'as tiel viv'a'j kiel best'et'o'j, tiel ke ili eĉ tut'e vi'n konfuz'as.

Kio'n li tie skrib'as al mi per la paper'et'o? (Leg'as.) “Mi rapid'as vi'n sci'ig'i, mi'a kor'o, ke mi'a stat'o est'is tre mal'ĝoj'a; tamen fid'ant'e la kompat'em'ec'o'n de Di'o, ... por du sal'it'a'j kukum'o'j apart'e kaj du'on'porci'o da kaviar'o unu rubl'o du'dek-kvin kopek'o'j ...” (Halt'as.) Mi neni'o'n kompren'as: kia'n rilat'o'n hav'as tie ĉi la sal'it'a'j kukum'o'j kaj la kaviar'o?

Ha, vid'u, Anton Antonoviĉ skrib'is sur uz'it'a paper'o, por ne perd'i temp'o'n: tie est'as skrib'it'a ia kalkul'o.

Ha, jes, efektiv'e. (Leg'as plu.) “Tamen fid'ant'e la kompat'em'ec'o'n de Di'o, ŝajn'as, ke ĉio hav'os bon'a'n fin'o'n. Pret'ig'u rapid'e ĉambr'o'n por la grav'a gast'o, tiu'n, kiu est'as tapet'it'a per flav'a'j paper'et'o'j; al'don'i al la tag'manĝ'o vi ne bezon'as, ĉar ni manĝ'et'os en la kaduk'ul'ej'o, ĉe Artemij Filippoviĉ, nur da vin'o met'u pli mult'e; dir'u al la komerc'ist'o Abdulin, ke li al'send'u vin'o'n la plej bon'a'n, ali'e mi renvers'os li'a'n tut'a'n kel'o'n. Kis'ant'e, kor'o mi'a, vi'a'n man'et'o'n, mi rest'as vi'a Anton Skvoznik-Dmuĥanovskij ...” Ha, mi'a Di'o! Oni tamen dev'as tio'n ĉi far'i pli rapid'e! He, kiu tie est'as? Miŝka!

kur'as kaj kri'as tra la pord'o. —

Miŝka! Miŝka! Miŝka! (Miŝka en'ir'as.)

Aŭd'u: kur'u al la komerc'ist'o Abdulin ... atend'u, mi don'os al vi skrib'et'o'n. (Sid'iĝ'as al la tabl'o, skrib'as not'o'n kaj dum'e parol'as.) Tiu'n ĉi skrib'o'n vi for'don'u al la vetur'ig'ist'o Sidor, ke li kur'u kun ĝi al la komerc'ist'o Abdulin kaj li al'port'u de tie vin'o'n. Kaj vi mem ir'u, tuj ord'ig'u bon'e tiu'n ĉambr'o'n por la gast'o. Tie'n met'u lit'o'n, lav'uj'o'n kaj tiel plu.

Nu, Anna Andrejevna, mi kur'os nun pli rapid'e rigard'i, kiel ili tie far'as tra'rigard'o'n.

Ir'u, ir'u! mi vi'n ne ten'as.

Nu, Manj'o, ni dev'as nun okup'i ni'n per la tualet'o. Li est'as ĉef'urb'a subjekt'o. Di'o gard'u, ke li i'o'n ne mok'u. Por vi est'as plej konven'e sur'met'i vi'a'n blu'a'n vest'o'n kun la mal'grand'a'j falbal'o'j.

Fi, pa'nj'o, la blu'a! Ĝi tut'e al mi ne plaĉ'as; kaj fraŭl'in'o Ljapkin-Tjapkin port'as blu'a'n, kaj la fil'in'o de Zemlanika ankaŭ port'as blu'a'n. Ne, pli bon'e mi met'os la flor'kolor'a'n.

La flor'kolor'a'n! ... Est'as cert'e, ke vi dir'as nur por far'i spit'e. Ĝi est'os por vi mult'e pli bon'a, ĉar mi vol'as sur'met'i la pajl'o'kolor'a'n; mi tre am'us la pajl'o'kolor'a'n.

Ha, pa'nj'o, por vi pajl'o'kolor'a ne est'as al'konven'a!

Por mi pajl'o'kolor'a ne est'as al'konven'a?

Ne est'as; mi vet'as, kio'n vi vol'as, ke ne est'as: por tio est'as neces'e, ke la okul'o'j est'u tut'e mal'lum'a'j.

Jen bon'e! kaj ĉu mi'a'j okul'o'j ne est'as mal'lum'a'j? plej mal'lum'a'j ili est'as. Kia'n sen'senc'aĵ'o'n ŝi parol'as! Kiel do ili est'as ne mal'lum'a'j, se mi sort'o'diven'as por mi ĉiam per tref'a dam'o?

Ha, pa'nj'o, vi est'as pli ĝust'e ker'a dam'o.

Absurd'o, plen'a absurd'o! Mi neniam est'is ker'a dam'o. (Rapid'e for'ir'as kun'e kun Marja Antonovna kaj parol'as post la scen'ej'o.) Kio'n ŝi subit'e imag'as! ker'a dam'o! Di'o sci'as, kio! (Post ili'a for'ir'o mal'ferm'iĝ'as la pord'o kaj Miŝka en'ĵet'as tra ĝi bala'aĵ'o'n. El ali'a pord'o en'ir'as Osip kun valiz'o sur la kap'o.)

Kio'n mi dev'as port'i?

Ĉi tie'n, onkl'et'o, ĉi tie'n.

Atend'u, las'u mi'n antaŭ'e iom ripoz'i. Ho ve, mal'facil'a viv'o! Kiam la ventr'o est'as mal'plen'a, tiam ĉia port'aĵ'o ŝajn'as pez'a.

Kio, onkl'et'o, dir'u: ĉu la general'o baldaŭ ven'os?

Kia general'o?

Nu, vi'a sinjor'o.

La sinjor'o? sed kia general'o li est'as?

Ĉu ne general'o?

General'o, sed de la ali'a flank'o.

Kio do? ĉu ĝi est'as pli aŭ mal'pli ol efektiv'a general'o?

Pli.

Ha, vid'u! ne sen'kaŭz'e oni far'is ĉe ni tia'n tumult'o'n.

Aŭd'u, mi'a kar'a: mi vid'as, ke vi est'as lert'a knab'o, — pret'ig'u do tie i'o'n por manĝ'i!

Por vi, onkl'et'o, ankoraŭ neni'o est'as pret'a. Simpl'a'n manĝ'o'n vi ja ne manĝ'os, sed jen kiam vi'a sinjor'o sid'iĝ'os al la tabl'o, tiam oni ankaŭ por vi don'os tiu'n sam'a'n manĝ'o'n.

Nu, kaj de simpl'a'j manĝ'o'j kio'n vi hav'as?

Brasik'aĵ'o'n, kaĉ'o'n kaj kuk'o'j'n.

Don'u ili'n, la brasik'aĵ'o'n, kaĉ'o'n kaj kuk'o'j'n! Ne mal'help'as, ni ĉio'n manĝ'os. Nu, ni port'u la valiz'o'n! Dir'u, ĉu tie ali'a el'ir'o ekzist'as?

Ekzist'as. (Ambaŭ port'as la valiz'o'n en la flank'a'n ĉambr'o'n.)

Bon'a'j instituci'o'j. Al mi plaĉ'as, ke ĉe vi oni montr'as al la tra'vetur'ant'o'j ĉio'n en la urb'o. En ali'a'j urb'o'j oni neni'o'n al mi montr'is.

En ali'a'j urb'o'j, mi kuraĝ'as raport'i al vi, la urb'estr'o'j kaj ofic'ist'o'j zorg'as pli pri si'a propr'a util'o, por tiel dir'i; kaj ĉi tie, ni pov'as dir'i, ne ekzist'as ali'a cel'ad'o krom tio, ke per bon'ord'o kaj zorg'em'ec'o ni merit'u la atent'o'n de la supr'a estr'ar'o.

La maten'manĝ'o est'is tre bon'a; mi manĝ'is sat'eg'e. Ĉu ĉiu'tag'e vi hav'as tia'n maten'manĝ'o'n?

Intenc'e por tia agrabl'a gast'o.

Mi am'as bon'e manĝ'i. Oni ja por tio viv'as, ke oni de'ŝir'u por si la flor'o'j'n de la plezur'o. Kia est'is la nom'o de tiu fiŝ'o?

al'kur'ant'e. —

Laberdan'o, sinjor'o.

Tre bon'gust'a. Kie do ni maten'manĝ'is? Ŝajn'as al mi, ke en la mal'san'ul'ej'o?

Tut'e ver'e, en la kaduk'ul'ej'o.

Mi memor'as, mi memor'as, tie star'is lit'o'j. Kaj la mal'san'ul'o'j san'iĝ'is? Ŝajn'as al mi, ke est'as tie ne mult'e da ili.

Rest'as ĉirkaŭ dek person'o'j, ne pli; la ceter'a'j ĉiu'j san'iĝ'is. Est'as jam tiel aranĝ'it'e, tia ord'o. De tiu temp'o, kiam mi far'iĝ'is estr'o, — ĝi ebl'e ŝajn'os al vi eĉ ne'kred'ebl'a, — ĉiu'j san'iĝ'as kiel muŝ'o'j. Apenaŭ la mal'san'ul'o en'ir'is en la mal'san'ul'ej'o'n, li est'as jam san'a; kaj ne tiom dank’ al medikament'o'j, kiom dank’ al honest'ec'o kaj ord'o.

Kiel ajn kap'romp'a'j est'as, mi kuraĝ'as raport'i, la dev'o'j de urb'estr'o! Tiom da divers'a'j klopod'o'j sol'e pri la pur'ec'o, ripar'ad'o, re'bon'ig'ad'o ... Per unu vort'o, la plej saĝ'a hom'o est'us en grand'a embaras'o, — sed, dank’ al Di'o, ĉio ir'as en bon'a ord'o. Ali'a urb'estr'o, kompren'ebl'e, zorg'us pri si'a'j profit'o'j; sed kred'u al mi, eĉ kiam mi kuŝ'iĝ'as dorm'i, mi ĉiam pens'as: Di'o, mi'a Sinjor'o, kiel aranĝ'i tia'manier'e, ke la estr'ar'o vid'u mi'a'n fervor'o'n kaj est'u kontent'a? ... Ĉu ĝi rekompenc'os aŭ ne, — tio ĉi kompren'ebl'e de'pend'as de ĝi'a vol'o, sed mi almenaŭ est'os trankvil'a en mi'a kor'o. Kiam en la urb'o ĉio est'as en ord'o, la strat'o'j est'as bala'it'a'j, la arest'it'o'j est'as bon'e zorg'at'a'j, da ebri'ul'o'j est'as mal'mult'e ... kio'n do mi pli bezon'as? Per Di'o, eĉ honor'o'j'n neni'a'j'n mi vol'as. Kompren'ebl'e, ili est'as al'log'a'j sed en kompar'o kun virt'o ĉio est'as polv'o kaj vant'aĵ'o.

al si mem. —

Vid'u la sen'taŭg'ul'o'n, kiel elokvent'e li pentr'as! Don'is ja al li Di'o tia'n talent'o'n!

Ĝi est'as ver'a. Mi konfes'as, mi mem am'as ia'foj'e filozofi'i: ia'foj'e per proz'o, kaj ali'a'n foj'o'n eĉ vers'et'o'j el'salt'as.

al Dobĉinskij. —

Ĝust'e, tut'e ĝust'e, Pjotr Ivanoviĉ! Tia'j rimark'o'j ... oni vid'as, ke li lern'is divers'a'j'n scienc'o'j'n.

Dir'u, mi pet'as, ĉu ne ekzist'as ĉe vi i'a'j amuz'o'j, societ'o'j, kie oni pov'us ekzempl'e iom lud'i kart'o'j'n?

al si mem. —

Ehe, mi sci'as, mi'a kar'a, kie'n vi cel'as! (Laŭt'e.) Di'o ni'n gard'u! Tie ĉi oni eĉ ne kon'as la nom'o'n de tia'j societ'o'j. Mi kart'o'j'n neniam pren'is eĉ en la man'o'j'n; mi eĉ ne sci'as, kiel oni lud'as tiu'j'n kart'o'j'n. Mi neniam pov'is rigard'i ili'n trankvil'anim'e, kaj se okaz'as al mi ek'vid'i ekzempl'e i'a'n karo'a'n reĝ'o'n aŭ i'o'n simil'a'n, tiam atak'as mi'n tia abomen'o, ke mi simpl'e kraĉ'as. Unu foj'o'n iel okaz'is, ke amuz'ant'e infan'o'j'n, mi far'is dom'et'o'j'n el kart'o'j, — post'e la tut'a'n nokt'o'n mi sonĝ'is pri ili, la mal'ben'it'a'j. Ni las'u ili'n! Kiel est'as ebl'e tiel kar'a'n temp'o'n perd'i por ili?

al si mem. —

Kaj de mi li, mal'nobl'ul'o, el'poent'is hieraŭ cent rubl'o'j'n.

Ni prefer'as uz'i tiu'n temp'o'n por util'o de la regn'o.

Nu, ne, vi tamen sen'kaŭz'e ... Ĉio de'pend'as de la flank'o, de kiu oni rigard'as la afer'o'j'n. Se vi ekzempl'e far'as ĉes'o'n tiam, kiam oni dev'as fleks'i de tri angul'o'j ... nu, tiam, kompren'ebl'e ... Ne, ne dir'u; ia'foj'e est'as tre al'log'e iom lud'i.

Mi kuraĝ'as prezent'i mi'a'n famili'o'n: mi'a edz'in'o kaj mi'a fil'in'o.

salut'ant'e. —

Kiel feliĉ'a mi est'as, sinjor'in'o, ke mi hav'as, por tiel dir'i, plezur'o'n vid'i vi'n.

Al ni est'as ankoraŭ pli agrabl'e vid'i tia'n person'o'n.

afekt'e. —

Kio'n vi dir'as, sinjor'in'o! Tut'e kontraŭ'e: al mi est'as ankoraŭ pli agrabl'e.

Ho, ne! vi afabl'e tio'n ĉi dir'as pro kompliment'o. Mi pet'as humil'e, vol'u sid'iĝ'i.

Apud vi star'i jam est'as feliĉ'o; ceter'e, se vi tio'n ĉi nepr'e dezir'as, ni sid'iĝ'os. Kiel mi est'as feliĉ'a, ke mi fin'e sid'as apud vi.

Ho ne, sinjor'o, mi neniel kuraĝ'as rilat'ig'i al mi... Mi pens'as, post la ĉef'urb'o la vojaĝ'ad'o aper'is al vi tre mal'agrabl'a.

Ekstrem'e mal'agrabl'a. Kutim'i viv'i, comprenez-vous, en la mond'o, kaj subit'e trov'iĝ'i en voj'o: mal'pur'a'j hotel'o'j, mal'lum'o de mal'kler'ec'o... Mi konfes'as, ke se ne far'iĝ'us tia okaz'o, kiu mi'n ... (ĵet'ad'as rigard'o'j'n al Anna Andrejevna kaj pen'as plaĉ'i al ŝi) tiel rekompenc'is por ĉio ...

Efektiv'e, kiel mal'agrabl'e dev'as est'i al vi.

Ceter'e, sinjor'in'o, en tiu ĉi minut'o est'as al mi tre agrabl'e.

Ne ebl'e! Vi far'as al mi mult'e da honor'o. Mi tio'n ĉi ne merit'as.

Kial do vi ne merit'as? Vi, sinjor'in'o, merit'as.

Mi loĝ'as en vilaĝ'o ...

Jes, ceter'e vilaĝ'o hav'as ankaŭ si'a'j'n mont'et'o'j'n, river'et'o'j'n ... Nu, kompren'ebl'e, kiu kompar'os ĝi'n kun Peterburgo! Ha, Peterburgo! Kia viv'o, kred'u al mi! Vi ebl'e pens'as, ke mi tie nur trans'skrib'as paper'o'j'n? ne, la sekci'estr'o est'as amik'a al mi. Oft'e li ek'frap'as mi'n sur la ŝultr'o'n: “Ven'u, mi'a kar'a, al mi tag'manĝ'i!” Mi nur por du minut'o'j en'ir'as en la departement'o'n, nur por dir'i: tio ĉi dev'as est'i tiel, tio dev'as est'i tiel, kaj tie jam est'as ofic'ist'o por la skrib'ad'o, tia rat'o, tuj komenc'as per si'a plum'o “tr ... tr ...” kaj skrib'as kaj skrib'as. Oni vol'is eĉ far'i mi'n kolegi'a asesor'o, sed mi dir'is al mi, por kio mi tio'n ĉi bezon'as? Kaj la pord'ist'o kur'as post mi sur la ŝtup'ar'o kun bros'o: “Permes'u, Ivan Aleksandroviĉ, — li dir'as, — mi al vi pur'ig'os la bot'o'j'n.” (Al la urb'estr'o.) Kiel vi, sinjor'o'j, star'as? Mi pet'as vi'n, sid'iĝ'u!

La rang'o est'as tia, ke ni pov'as ankoraŭ star'i.

Ni star'os.

Ne far'u al vi afabl'e zorg'o'j'n!

Sen ceremoni'o'j, mi pet'as vi'n, sid'iĝ'u. (La urb'estr'o kaj ĉiu'j sid'iĝ'as.) Mi ne am'as ceremoni'o'j'n. Kontraŭ'e, mi eĉ konstant'e pen'as tra'glit'i ne'rimark'it'e. Sed mi neniel pov'as mi'n kaŝ'i, neniel pov'as! Apenaŭ mi i'e'n el'ir'as, oni jam dir'as: “Jen ir'as Ivan Aleksandroviĉ!” Kaj unu foj'o'n oni eĉ pren'is mi'n por ĉef'a milit'estr'o: la soldat'o'j el'salt'is el la soldat'ej'o kaj don'is al mi honor'o'n per la paf'il'o'j. Post'e jam la oficir'o, kiu est'as mi'a bon'a kon'at'o, dir'is al mi: “Nu, mi'a kar'a, ni tut'e serioz'e pren'is vi'n por ĉef'a milit'estr'o.”

Kiel interes'e!

Mi est'as kon'at'a kun bel'et'a'j aktor'in'o'j. Mi ja ankaŭ verk'as divers'a'j'n vodevil'et'o'j'n ... Literator'o'j'n mi oft'e vid'as. Puŝkin est'as mi'a bon'a amik'o. Oft'e mi dir'ad'is al li: “Nu kio, mi'a amik'o Puŝkin?” — “Neni'o, mi'a amik'o, — li respond'ad'is, — iel tiel ĉio ir'as ...” Grand'a original'ul'o li est'as.

Sekv'e vi ankaŭ verk'as? Kiel agrabl'e kred'ebl'e est'as al verk'ist'o! Vi cert'e ankaŭ publik'ig'as en la revu'o'j?

Jes, mi ankaŭ en la revu'o'j publik'ig'as. Ekzist'as ceter'e mult'e da mi'a'j verk'o'j: “Edz'iĝ'o de Figar'o”, “Roberto-Diabl'o”, “Norm'a”. Mi eĉ la nom'o'j'n jam ne memor'as. Kaj ĉio okaz'e: mi ne vol'is verk'i, sed la teatr'a direkci'o dir'as: “Ni pet'as vi'n, amik'o, verk'u i'o'n.” Kaj mi pens'as al mi: “Bon'e, mi far'os al vi la komplez'o'n, mi'a kar'a.” Kaj tuj, ŝajn'as al mi, ke en unu vesper'o, mi ĉio'n verk'is, ĉiu'j'n mir'ig'is. Mi hav'as ekster'ordinar'a'n facil'ec'o'n de pens'ad'o. Ĉio'n, kio est'is sub la nom'o de baron'o Brambeus, Fregat Nadeĵda kaj Moskovskij Telegraf... ĉio'n tio'n ĉi mi verk'is.

Kio'n mi aŭd'as! Sekv'e baron'o Brambeus est'as vi?

Kompren'ebl'e, al ili ĉiu'j mi korekt'as la artikol'o'j'n. La el'don'ist'o Smirdin don'as al mi por tio ĉi kvar'dek mil rubl'o'j'n.

Cert'e ankaŭ “Jurij Miloslavskij” est'as vi'a verk'o?

Jes, ĝi est'as mi'a verk'o.

Mi tuj diven'is.

Ha, pa'nj'o, tie est'as skrib'it'e, ke ĝi est'as la verk'o de sinjor'o Zagoskin.

Nu, jen vi hav'as: mi sci'is, ke ankaŭ tie ĉi vi disput'os.

Ha, jes, est'as ver'e: ĝi efektiv'e est'as de Zagoskin; sed ekzist'as ali'a “Jurij Miloslavskij”, tiu jam est'as mi'a.

Nu, cert'e mi leg'is la vi'a'n, kiel bon'e skrib'it'a!

Mi konfes'as, mi ekzist'as per literatur'o. Mi'a dom'o est'as la unu'a en Peterburgo. Tiel oni ĝi'n jam kon'as: dom'o de Ivan Aleksandroviĉ. (Turn'as si'n al ĉiu'j.) Mi pet'as vi'n sinjor'o'j, se vi est'os en Peterburgo, mi pet'as, mi pet'as al mi. Mi ja ankaŭ bal'o'j'n don'as.

Mi pens'as, kun kia gust'o kaj bel'eg'ec'o oni tie kred'ebl'e don'as bal'o'j'n!

Nu, eĉ ne parol'u. Sur la tabl'o ekzempl'e vi vid'os akv'o'melon'o'n, — ĝi kost'as sep'cent rubl'o'j'n. La sup'o en la vaz'o rekt'e ven'is per ŝip'o el Parizo; kiam oni lev'as la kovr'il'o'n, lev'iĝ'as vapor'o, simil'a'n al kiu oni ne pov'as trov'i en la natur'o. Mi est'as ĉiu'tag'e en bal'o'j. Tie ni jam hav'as eĉ ni'a'n propr'a'n kart'a'n kompani'o'n: la ministr'o de la Afer'o'j Ekster'land'a'j, la franc'a ambasador'o, la ambasador'o'j angl'a kaj german'a kaj mi. Kaj ni tiel lac'iĝ'as de la lud'ad'o, kiel vi ne pov'as prezent'i al vi. Kiam mi supr'e'n'kur'as per la ŝtup'ar'o al mi en la kvar'a'n etaĝ'o'n, mi dir'as nur al la kuir'ist'in'o: “Pren'u, Maŭrinjo, la super'vest'o'n ...” Ha, kio'n mi babil'as, — mi tut'e forges'is, ke mi loĝ'as en la bel'etaĝ'o. Mi hav'as unu ŝtup'ar'o'n ... Kaj interes'e est'as en'rigard'i en mi'a'n antaŭ'ĉambr'o'n, kiam mi ankoraŭ ne vek'iĝ'is: graf'o'j kaj princ'o'j tie si'n puŝ'as kaj zum'as, kiel burd'o'j, oni nur aŭd'as “ĵ ... ĵ ... ĵ ...” Ia'foj'e vi tie trov'os ankaŭ ministr'o'n ... (La urb'estr'o kaj la ceter'a'j kun tim'o lev'iĝ'as de si'a'j seĝ'o'j.) Al mi oni eĉ en leter'o'j skrib'as: ekscelenc'o. Unu foj'o'n mi eĉ est'is estr'o de departement'o. Strang'e: la direktor'o for'vetur'is — kie'n li for'vetur'is, oni ne sci'as. Nu, kompren'ebl'e, oni komenc'is pri'parol'ad'i: kio'n kaj kiel far'i, kiu dev'as okup'i la lok'o'n? Mult'a'j el la general'o'j hav'is dezir'o'n kaj prov'is, sed kiam ili al'ir'is pli proksim'e, — ne: tro mal'facil'e. Laŭ la unu'a rigard'o ĝi ŝajn'as eĉ facil'a, sed kiam oni komenc'as — ho, la diabl'o ĝi'n pren'u! Post'e ili vid'is, ke ili neni'o'n pov'as far'i, — nu, oni dev'as si'n turn'i al mi. Kaj tuj en la moment'o en la strat'o'j ek'kur'is kurier'o'j, kurier'o'j, kurier'o'j ... Vi pov'as prezent'i al vi, sol'e da kurier'o'j tri'dek-kvin mil'o'j! Kia situaci'o, mi demand'as? “Ivan Aleksandroviĉ, ir'u administr'i la departement'o'n?” Mi konfes'as, mi iom konfuz'iĝ'is, mi el'ir'is en mi'a nokt'a rob'o; mi vol'is rifuz'i, sed mi ek'pens'is, pri tio ĉi ek'sci'os la regn'estr'o, nu, kaj ankaŭ por mi'a list'o de serv'ad'o ... “bon'e, mi dir'as, mi akcept'as la ofic'o'n, mi akcept'as, — mi dir'as, — mi konsent'as, — mi dir'as, — mi akcept'as, sed memor'u, ke ĉe mi ĉio dev'as est'i en plej sever'a manier'o! ĉe mi atent'u bon'e! ĉe mi ...” Kaj efektiv'e: ĉiu'foj'e, kiam mi tra'ir'ad'is tra la departement'o — tut'e kiel ter'trem'o — ĉio trem'as, kiel aŭtun'a foli'o. (La urb'estr'o kaj ali'a'j trem'as de tim'o; Ĥlestakov flam'iĝ'as pli fort'e.) Ho, mi ŝerc'i ne am'as! Mi al ili ĉiu'j instru'is disciplin'o'n. Mi'n tim'as eĉ la regn'a konsil'ant'ar'o mem. Kaj kio'n efektiv'e? Mi est'as tia! Mi al neni'u don'as indulg'o'n ... mi dir'as al ĉiu'j ... Mi mem mi'n kon'as, mem. Mi est'as ĉie, ĉie. Ĉiu'n tag'o'n mi vetur'as en la imperi'estr'a'n palac'o'n. Tuj morgaŭ oni don'os al mi rang'o'n de feldmarŝ... (Ek'glit'as kaj est'as jam fal'ont'a sur la plank'o'n, sed la ofic'ist'o'j kun respekt'o li'n sub'ten'as.)

al'ir'ant'e kaj trem'ant'e per la tut'a korp'o, pen'as parol'i. —

Ha, eks ... eks ... eksce ...

per rapid'a abrupt'a voĉ'o. —

Kio est'as?

Ha, eks ... eks ... eksce ... Vi'a ...

Mi neni'o'n kompren'as, ĉio est'as sen'senc'aĵ'o.

Eksce ... Vi'a ... Vi'a ... moŝt'o ... princ'a moŝt'o, ĉu vi ne bon'vol'os ripoz'i? ... Jen est'as ĉambr'o kaj ĉio, kio est'as neces'a.

Ripoz'i? Sen'senc'aĵ'o! Bon'e, mi est'as pret'a ripoz'i. Vi'a maten'manĝ'o, sinjor'o'j, est'as bon'a ... mi est'as kontent'a. (Deklam'ant'e.) Laberdan'o! Laberdan'o! (Li en'ir'as en la flank'a'n ĉambr'o'n, post li la urb'estr'o.)

al Dobĉinskij. —

Jen tio ĉi, Pjotr Ivanoviĉ, est'as hom'o! Jen kio est'as hom'o! En mi'a tut'a viv'o mi neniam est'is apud'e de tia grav'a person'o, mi preskaŭ mort'is de tim'o. Kiel vi pens'as, Pjotr Ivanoviĉ, kiu li est'as en la konsider'ad'o de rang'o?

Mi pens'as, ke li est'as preskaŭ general'o.

Kaj mi pens'as, ke general'o ne pov'as hav'i eĉ la plej mal'grand'a'n kompar'o'n kun li; kaj se li est'as general'o, tiam li cert'e est'as la plej grand'a, generalisim'o. Vi aŭd'is, kiel li dis'prem'is la regn'a'n konsil'ant'ar'o'n? Ni ir'u, ni rakont'u plej rapid'e al Ammos Fjodoroviĉ kaj al Korobkin. Adiaŭ, Anna Andrejevna!

Adiaŭ, kar'a sinjor'in'o! (Ambaŭ for'ir'as.)

al Luka Lukiĉ. —

Est'as ver'e terur'e; kaj kial — mi eĉ mem ne sci'as. Kaj ni eĉ ne est'as en uniform'o'j. Nu, kio est'os, se li, lev'iĝ'int'e de la dorm'ad'o, for'kur'ig'os raport'o'n al Peterburgo? (For'ir'as en medit'ad'o kun'e kun la inspektor'o de lern'ej'o'j.) Adiaŭ, sinjor'in'o.

Ha, kiel agrabl'a!

Ha, kia ĉarm'ul'o!

Sed kia delikat'a si'n'ten'ad'o! Oni tuj pov'as vid'i, ke li est'as ĉef'urb'a pec'o; la manier'o'j kaj ĉio est'as tia'j ... Ha, kiel bon'e! Mi terur'e am'as tia'j'n jun'a'j'n hom'o'j'n! Mi est'is tut'e rav'it'a. Tamen mi tre plaĉ'is al li: mi rimark'is — li ĉiam ĵet'ad'is rigard'o'n sur mi'n.

Ha, pa'nj'o, mi'n li rigard'ad'is!

Mi pet'as vi'n, ir'u for kun vi'a absurd'aĵ'o! ĝi tie ĉi est'as tut'e ne ĝust'a'lok'a.

Ne, pa'nj'o, kred'u al mi.

Nu, jen! Di'o ŝi'n gard'u, ke ŝi ne rest'u iam sen disput'ad'o! Ŝi ne pov'as, absolut'e ne pov'as! Kiel ven'us al li en la kap'o'n rigard'i vi'n? Kaj por kio li vi'n rigard'us?

Kred'u al mi, pa'nj'o, li ĉiam rigard'ad'is. Kaj kiam li komenc'is parol'i pri literatur'o, li mi'n ek'rigard'is, kaj post'e, kiam li rakont'is, kiel li lud'as kart'o'j'n kun la ambasador'o'j, li ankaŭ tiam mi'n ek'rigard'is.

Nu, pov'as est'i, ke i'a'n unu foj'o'n, kaj eĉ tio'n nur simpl'e, nur por ne ofend'i vi'n. “Ha, — li dir'is al si, — mi far'os al ŝi la plezur'o'n, mi ankaŭ al ŝi ĵet'os unu rigard'o'n!”

en'ir'as tre mal'laŭt'e per la pint'o'j de la pied'o'j. —

Ŝŝ ... ŝŝ ...

Kio est'as?

Mi jam eĉ bedaŭr'as, ke mi li'n drink'ig'is. Nu, kio est'os, se almenaŭ unu du'on'o de tio, kio'n li parol'is, est'as ver'o? (En'pens'iĝ'as.) Kaj kiel eĉ ĝi pov'us est'i ne'ver'o? Drink'int'e hom'o ĉio'n el'port'as ekster'e'n: kio en la kor'o, tio sur la lang'o. Kompren'ebl'e, li iom mensog'et'is; sed sen mensog'et'o ekzist'as ja neni'a parol'ad'o. Kun ministr'o'j li lud'as kaj en la imperi'estr'a'n palac'o'n li vetur'as ... Nu, efektiv'e, ju pli mi medit'as ... la diabl'o sci'as, mi ne sci'as eĉ, kio far'iĝ'as en mi'a kap'o: est'as al mi tut'e tiel, kvazaŭ aŭ mi star'as sur ia alt'a tur'o, aŭ oni vol'as mi'n pend'ig'i.

Kaj mi sent'is absolut'e neni'a'n tim'o'n; mi simpl'e vid'is en li hom'o'n kler'a'n, grand'mond'a'n, hom'o'n de pli alt'a ton'o, kaj pri li'a'j rang'o'j mi tut'e ne zorg'as.

Nu, vi ja est'as ... vir'in'o'j! Ĉio est'as fin'it'a, tiu ĉi sol'a vort'o sufiĉ'as. Por vi ĉio est'as bagatel'o'j! Subit'e vi el'ĵet'as i'a'n vort'o'n nek al tekst'o nek al pretekst'o. Vi'n oni iom verg'os, kaj ĉio fin'iĝ'os kaj la edz'o'n oni tiel regal'os, ke ne rest'os de li eĉ post'e'sign'o. Vi, mi'a kor'o, ten'is vi'n kun li tiel liber'e, kvazaŭ li est'us ia Dobĉinskij.

Pri tio ĉi mi jam konsil'as al vi ne mal'trankvil'iĝ'i. Ni i'o'n sci'as ... (ĵet'as rigard'o'j'n al la fil'in'o.)

sol'a. —

Nu, kio'n oni pov'as kun vi parol'i! Kia okaz'o efektiv'e! Ĝis nun mi ne pov'as trankvil'iĝ'i de tim'o. (Mal'ferm'as la pord'o'n kaj parol'as tra la pord'o.) Miŝka, vok'u la polic'an'o'j'n; Svistunov-on kaj Derĵimorda-n; ili est'as tie ĉi ne mal'proksim'e ie post la pord'eg'o. (Post mal'grand'a silent'o.) Mir'ind'a far'iĝ'is nun ĉio en la mond'o: se ili almenaŭ hav'us grav'a'n ekster'aĵ'o'n! Sed ili est'as mal'gras'a'j, mal'dik'a'j, — kiel vi pov'as diven'i, kio ili est'as? Se li almenaŭ est'as milit'ist'a, li tamen hav'as i'a'n ekster'aĵ'o'n; sed kiam li sur'met'os sur si'n frak'et'o'n, — nu, tiam li est'as simpl'e kiel muŝ'o kun de'tranĉ'it'a'j flug'il'o'j. Kaj li ja long'e ten'is si'n fort'e en la hotel'o, ŝpruc'ig'is tia'j'n alegori'o'j'n kaj kaŝ'it'a'j'n senc'o'j'n, ke ŝajn'is, ke oni neniam diven'os la ver'o'n. Kaj tamen jen li fin'e est'as kapt'it'a. Kaj li eĉ el'babil'is pli ol oni bezon'is. Oni tuj vid'as, ke li est'as hom'o jun'a.

Ven'u ĉi tie'n, mi'a kar'a!

Ŝŝ! ... kio? kio? dorm'as?

Ankoraŭ ne, li iom si'n el'tir'as.

Aŭskult'u, kiel oni vi'n nom'as?

Osip, sinjor'in'o.

al la edz'in'o kaj fil'in'o. —

Sufiĉ'e, sufiĉ'e! (Al Osip.) Nu, kiel, mi'a amik'o, ĉu oni don'is al vi bon'e manĝ'i?

Oni don'is manĝ'i, mi dank'as humil'e; bon'e manĝ'i.

Nu, kiel, dir'u al mi: al vi'a sinjor'o. mi pens'as, vetur'as tro mult'e da graf'o'j kaj princ'o'j?

al si mem —

Kio'n dir'i? Se oni nun don'is al mi bon'e manĝ'i, sekv'e post'e oni ankoraŭ pli bon'e don'os. (Laŭt'e.) Jes, ven'as ankaŭ graf'o'j.

Kar'ul'o mi'a, Osip, kia bel'ul'o est'as vi'a sinjor'o!

Kaj kiel, dir'u, Osip, mi vi'n pet'as, kiel li ...

Sed ĉes'u do, mi pet'as! Per tia'j sen'en'hav'a'j parol'o'j vi nur mal'help'as mi'n. Nu, kiel, mi'a amik'o?

Kaj kia'n rang'o'n hav'as vi'a sinjor'o?

Rang'o'n, — kompren'ebl'e kia'n.

Ha. mi'a Di'o. vi ne ĉes'as kun vi'a'j mal'saĝ'a'j demand'o'j! vi ne las'as eĉ unu vort'o'n parol'i pri afer'o pli grav'a. Nu kiel, mi'a amik'o, kia est'as vi'a sinjor'o? sever'a? am'as insult'i aŭ ne?

Jes, li am'as ord'o'n. Li ne indulg'as, se io est'as ne en ord'o.

Kaj al mi tre plaĉ'as vi'a vizaĝ'o. Amik'o, vi cert'e est'as bon'a hom'o. Nu, kiel ...

Aŭskult'u, Osip, kaj kia'n uniform'o'n vi'a sinjor'o tie port'as? ...

Ĉes'u do, mi pet'as, vi, klak'ist'in'o'j! Tie ĉi est'as afer'o grav'a: afer'o pri hom'a viv'o ... (Al Osip.) Nu, mi'a amik'o, efektiv'e vi tre plaĉ'as al mi. En la voj'o ne mal'help'as, se oni trink'as super'flu'a'n glas'o'n da te'o — est'as nun iom mal'varm'e, — pren'u do kelk'e da rubl'o'j por te'o.

pren'ant'e la mon'o'n. —

Mi humil'e vi'n dank'as, sinjor'o! Di'o don'u al vi plen'a'n san'ec'o'n! vi help'is mal'riĉ'a'n hom'o'n.

Bon'e, bon'e, mi mem ankaŭ ĝoj'as. Kaj kiel, mi'a amik'o ...

Aŭskult'u, Osip, kia'j okul'o'j plej mult'e plaĉ'as al vi'a sinjor'o?

Osip, mi'a kar'ul'o! kia'n mal'grand'a'n naz'et'o'n vi'a sinjor'o hav'as!

Sed halt'u, las'u mi'n! ... (Al Osip.) Kaj kiel, mi'a amik'o, dir'u, mi vi'n pet'as: kio'n vi'a sinjor'o pli atent'as, t.e., kio al li pli plaĉ'as en vojaĝ'o?

Li am'as, laŭ la cirkonstanc'o'j, kiel ven'as la okaz'o'j. Plej mult'e li am'as, ke oni li'n bon'e akcept'u, ke la regal'ad'o est'u bon'a.

Bon'a?

Jes, bon'a. Jen ekzempl'e eĉ pri mi, kvankam mi est'as simpl'e li'a serv'ant'o, li tamen ankaŭ rigard'as, ke ankaŭ al mi est'u bon'e. Per Di'o! Oft'e, kiam ni ie gast'as, li demand'as mi'n: “kiel, Osip, ĉu oni vi'n bon'e regal'is?” — “Mal'bon'e, vi'a moŝt'o!” — “Eh, — li dir'as, — tio ĉi, Osip, est'as mal'bon'a mastr'o. Vi, — li dir'as, — memor'ig'u mi'n, kiam mi ven'os hejm'e'n.” — “Ha, — mi dir'as al mi. (Sving'as la man'o'n.) — Di'o li'n pardon'u! mi est'as hom'o simpl'a.”

Bon'e, bon'e, prav'e vi parol'as. Antaŭ'e mi don'is al vi por te'o, nun pren'u ankoraŭ, krom tio, por kraken'o'j.

Por kio vi est'as tiel favor'a al mi? (Kaŝ'as la mon'o'n.) Almenaŭ mi jam trink'os pro vi'a san'o.

Ven'u, Osip, al mi, vi ankaŭ ricev'os.

Osip, mi'a kar'ul'o, kis'u vi'a'n sinjor'o'n!

Ŝŝ! (Star'iĝ'ant'e sur la pint'o'j de la pied'o'j; ĉiu'j parol'as mal'laŭt'e.) Di'o vi'n gard'u de bru'ad'o! Ir'u! sufiĉ'os al vi.

Ni ir'u, Manj'o! mi dir'os al vi kio'n mi rimark'is ĉe la gast'o kaj pri kio nur ni ambaŭ pov'as parol'i.

Ho, ili jam tie parol'os! Mi pens'as: se oni nur vol'us ir'i kaj aŭd'i, oni post'e ŝtop'us al si la orel'o'j'n. (Turn'ant'e si'n al Osip.) Nu, mi'a amik'o ...

Ŝŝ! he, kiel la kurb'a'krur'a'j urs'o'j frap'as per si'a'j bot'o'j! Ili paŝ'as tiel bru'e, kvazaŭ iu de'ĵet'ad'us kvar'dek pund'o'j'n de vetur'ig'il'o! Kie la diabl'o vi'n pel'as?

Mi est'is laŭ ordon'o...

Ŝŝ! (Ferm'as al li la buŝ'o'n.) He, kiel la kornik'o ek'krak'is! (Imit'as li'n.) Mi est'is laŭ ordon'o! Kri'eg'as kvazaŭ el barel'o'j! (Al Osip.) Nu, amik'o, vi ir'u, pret'ig'u tie por la sinjor'o, kio'n oni bezon'as. Ĉio'n, kio est'as en la dom'o, postul'u. (Osip for'ir'as.) Kaj vi star'u sur la peron'o kaj ne mov'iĝ'u de la lok'o! Kaj neniu'n flank'a'n person'o'n en'las'u en la dom'o'n, precip'e komerc'ist'o'j'n! Se vi eĉ unu el ili en'las'os, tiam ... Apenaŭ vi ek'vid'os, ke ir'as iu kun pet'o'skrib'o, aŭ se eĉ sen pet'o'skrib'o, sed simil'as tia'n hom'o'n, kiu vol'as prezent'i pet'o'skrib'o'n kontraŭ mi, — pugn'u li'n rekt'e en la kol'o'n! Tia'manier'e! Fort'e! (Montr'as per la pied'o puŝ'ad'o'n.) Vi aŭd'as? Ŝŝ ... ŝŝ ... (For'ir'as per la pint'o'j de la pied'o'j post la polic'an'o'j. La kurten'o fal'as.)

star'ig'as ĉiu'j'n du'on'rond'e. —

Pro Di'o, sinjor'o'j, pli rapid'e far'u rond'o'n kaj observ'u pli da ord'o! Ni ne dev'as mal'plaĉ'i al li: li vetur'as en la palac'o'n, li komand'as nepr'e laŭ milit'a manier'o! Vi, Pjotr Ivanoviĉ, met'u vi'n je tiu ĉi flank'o, kaj vi, Pjotr Ivanoviĉ, star'iĝ'u ĉi tie. (Ambaŭ Pjotr Ivanoviĉ-oj al'kur'as sur la pint'o'j de la pied'o'j.)

Kiel vi vol'as, Ammos Fjodoroviĉ, sed ni dev'us i'o'n entrepren'i.

Kaj kio'n nom'e?

Nu, oni sci'as, kio'n.

Ŝov'i en la man'o'n?

Nu jes, ekzempl'e ŝov'i en la man'o'n.

Est'as danĝer'e, diabl'o ĝi'n pren'u! Li far'os kri'o'n: li ja est'as regn'a hom'o. Sed ebl'e en form'o de donac'o de la flank'o de la nobel'ar'o por ia monument'o.

Aŭ dir'i ekzempl'e: “Jen per la poŝt'o al'ven'is mon'o, pri kiu oni ne sci'as, al kiu ĝi aparten'as.”

Atent'u, ke li per la poŝt'o ne for'send'u vi'n i'e'n mal'proksim'e'n. Aŭskult'u: ĉi tiu'j afer'o'j ne tia'manier'e est'as far'at'a'j en bon'ord'a regn'o. Kial ni tie ĉi est'as kvazaŭ tut'a eskadron'o? Prezent'i si'n oni dev'as unu'op'e, kaj sen atest'ant'o'j far'i ... nu, kio'n oni bezon'as, — ke eĉ la orel'o'j ne aŭd'u! Jen tiel oni far'as en societ'o bon'ord'a! Nu, jen vi, Ammos Fjodoroviĉ, komenc'u la unu'a.

Jam pli bon'e komenc'u vi! En vi'a instituci'o la eminent'a vizit'ant'o manĝ'et'is pan'o'n.

Pli bon'e est'os, se tio'n far'os Luka Lukiĉ, kiel kler'ig'ant'o de la jun'ul'ar'o.

Mi ne pov'as, mi ne pov'as, sinjor'o'j! Mi konfes'as, mi est'as tiel eduk'it'a, ke kiam ek'parol'as kun mi person'o, kiu hav'as rang'o'n per unu grad'o pli alt'a'n, mi'a anim'o tuj for'kur'as kaj mi'a lang'o en'glu'iĝ'as en kot'o'n. Ne, sinjor'o'j, liber'ig'u mi'n, mi pet'as, liber'ig'u mi'n!

Nu, Ammos Fjodoroviĉ, krom vi ni neniu'n hav'as. Ĉe vi kun ĉiu vort'o kvazaŭ Ciceron'o de'flug'as de la lang'o.

Nu, nu! Ciceron'o! Vid'u, kio'n ili el'pens'is! Se mi i'a'n foj'o'n entuziasm'iĝ'as, parol'ant'e pri dorn'a hund'ar'o aŭ pri ĉas'hund'o...

si'n prem'as al li. —

Ne, vi ne sol'e pri hund'o'j, vi ankaŭ pri la tur'o de Babelo bon'eg'e parol'as ... Ne, Ammos Fjodoroviĉ, ne for'las'u ni'n, est'u patr'o por ni! ... Ne, Ammos Fjodoroviĉ!

Las'u mi'n trankvil'a, sinjor'o'j. (Oni aŭd'as paŝ'ad'o'n kaj tus'et'ad'o'n en la ĉambr'o de Ĥlestakov. Ĉiu'j konkur'e rapid'as al la pord'o, si'n puŝ'as kaj pen'as el'ir'i; tiu aŭ ali'a ricev'as ek'prem'o'n. Oni aŭd'as mal'laŭt'a'j'n ek'kri'o'j'n:)

Oj, Pjotr Ivanoviĉ, Pjotr Ivanoviĉ. vi pied'prem'is mi'a'n pied'o'n.

Las'u, sinjor'o'j, ke mi ne mort'u sen pent'o'far'o, — vi tut'e mi'n kun'e'prem'is!

sol'a, el'ir'as kun post'dorm'a'j okul'o'j. —

Ŝajn'as al mi, ke mi diligent'e ronk'is. Kie ili pren'is tia'j'n matrac'o'j'n kaj kusen'eg'o'j'n? Mi eĉ ek'ŝvit'is. Ŝajn'as al mi, ke ili hieraŭ i'o'n sub'ŝov'is al mi ĉe la maten'manĝ'o, en la kap'o ĝis nun io frap'as. Mi vid'as, ke tie ĉi oni pov'as agrabl'e pas'ig'i la temp'o'n. Mi am'as gast'am'ec'o'n, kaj mi konfes'as, al mi pli plaĉ'as, ke oni est'as komplez'a por mi el la pur'a kor'o kaj ne pro interes'o. Kaj la fil'in'o de la urb'estr'o est'as tut'e ne mal'bel'a, kaj ankaŭ la patr'in'o est'as tia, ke oni pov'us ankoraŭ ... Ne, mi ne sci'as, sed al mi efektiv'e plaĉ'as li'a viv'o.

en'ir'ant'e kaj halt'ant'e, al si mem —

Di'o, mi'a Di'o! el'port'u mi'n feliĉ'e; mi'a'j genu'o'j tut'e fleks'iĝ'as. (Laŭt'e, streĉ'int'e si'n kaj sub'ten'ant'e la spad'o'n per la man'o.) Mi hav'as la honor'o'n prezent'i mi'n: juĝ'ist'o de la ĉi tie'a juĝ'ej'o, kolegi'a asesor'o Ljapkin-Tjapkin.

Mi pet'as, sid'iĝ'u. Vi do tie ĉi est'as juĝ'ist'o?

De la jar'o 1816 mi est'is elekt'it'a por tri jar'o'j laŭ la vol'o de la nobel'ar'o kaj mi daŭr'ig'as mi'a'n ofic'o'n ĝis la nun'a temp'o.

Est'as tamen profit'a afer'o est'i juĝ'ist'o?

Por tri tri'jar'a'j seri'o'j mi est'as rekomend'it'a por la orden'o de Vladimir'o de kvar'a grad'o pro aprob'o de la estr'ar'o. (Al si mem.) Kaj la mon'o est'as en la pugn'o, sed la pugn'o est'as tut'a en fajr'o.

Ha, al mi plaĉ'as Vladimir'o. Jen Anno de la tri'a grad'o jam ne tiel plaĉ'as al mi.

el'ŝov'ant'e iom post iom antaŭ'e'n la ferm'it'a'n pugn'o'n. Al si mem. —

Mi'a Di'o! mi ne sci'as, kie mi sid'as! Kvazaŭ brul'ant'a'j karb'o'j est'as sub mi.

Kio'n vi tie hav'as en la man'o?

konfuz'iĝ'int'e kaj fal'ig'ant'e la bank'not'o'j'n sur la plank'o'n. —

Neni'o'n, sinjor'o.

Kiel neni'o'n? Mi vid'as, ke mon'o el'fal'is el vi'a man'o.

trem'ant'e per la tut'a korp'o. —

Tut'e ne, sinjor'o! (Al si mem.) Ho, mi'a Di'o! Jen mi jam est'as trans'don'it'a al la juĝ'o! Oni jam al'send'is vetur'il'et'o'n, por kapt'i mi'n!

lev'ant'e la mon'o'n. —

Jes, ĝi est'as mon'o.

al si mem. —

Nu, ĉio est'as fin'it'a, — mi pere'is.

Ĉu vi sci'as? don'u ĝi'n al mi prunt'e.

rapid'e. —

Cert'e, cert'e ... kun grand'a plezur'o. (Al si mem.) Nu, pli kuraĝ'e, pli kuraĝ'e! Sav'u mi'n, Sankt'a Di-patr'in'o!

Vid'u, mi en la voj'o tro mult'e el'spez'is: tio kaj ali'o ... Ceter'e, mi el la bien'o tuj re'send'os al vi la mon'o'n.

Ha, mi pet'as vi'n, kio'n vi dir'as! Jam sen tio ĝi est'as tia honor'o ... Kompren'ebl'e, per mi'a mal'fort'a pov'o, per diligent'ec'o kaj fervor'o rilat'e la estr'ar'o'n ... mi pen'os merit'i ... (Lev'iĝ'as de la seĝ'o, si'n streĉ'as kaj ten'as la man'o'j'n laŭ'long'e de la krur'o'j.) Mi ne kuraĝ'as pli ted'i vi'n per mi'a al'est'ad'o. Ĉu vi ne don'os i'a'n ordon'o'n?

Kia'n ordon'o'n?

Mi vol'is dir'i, ĉu vi ne don'os i'a'n ordon'o'n al la ĉi tie'a distrikt'a juĝ'ej'o?

Por kio do? Mi ja nun ĝi'n tut'e ne bezon'as; ne, neni'o'n. Mi profund'e vi'n dank'as.

salut'ant'e kaj for'ir'ant'e, al si mem. —

Nu, la urb'o est'as ni'a!

post la for'ir'o de la juĝ'ist'o. —

La juĝ'ist'o est'as bon'a hom'o!

Mi hav'as la honor'o'n mi'n prezent'i: poŝt'estr'o, kort'eg'a konsil'ant'o Ŝpekin.

Ha, mi vi'n pet'as! Mi tre am'as agrabl'a'n societ'o'n. Sid'iĝ'u. Vi ja ĉiam tie ĉi loĝ'as?

Tut'e ver'e.

Al mi plaĉ'as la ĉi tie'a urb'et'o. Kompren'ebl'e, ĝi ne est'as tre mult'e'hom'a — sed tio ĉi ne est'as grav'a. Ĝi ja ne est'as ĉef'urb'o. Ĉu ne ver'e, ĝi ja ne est'as ĉef'urb'o?

Absolut'e ver'e.

Nur en la ĉef'urb'o ekzist'as ja bon-ton'o kaj ne ekzist'as provinc'a'j anser'o'j. Kia est'as vi'a opini'o, ĉu ne ver'e?

Tut'e ver'e. (Al si mem.) Li tamen tut'e ne est'as fier'a; pri ĉio li demand'as.

Kaj tamen ja konfes'u, oni ja ankaŭ en mal'grand'a urb'et'o pov'as pas'ig'i la viv'o'n feliĉ'e?

Tut'e ver'e.

Laŭ mi'a opini'o, kio'n oni bezon'as? Ni bezon'as nur, ke oni ni'n estim'u, sincer'e am'u, — ĉu ne ver'e?

Tut'e ĝust'e.

Mi konfes'as, mi ĝoj'as, ke vi hav'as tia'n sam'a'n opini'o'n, kiel mi. Oni, kompren'ebl'e, nom'os mi'n strang'a, sed mi hav'as tia'n karakter'o'n. (Rigard'ant'e al li en la okul'o'j'n, dir'as al si mem.) Nu, mi prov'u pet'i de tiu ĉi poŝt'estr'o prunt'e'don'o'n. (Laŭt'e.) Kia'n strang'a'n okaz'o'n mi hav'is: en la voj'o mi el'spez'is mi'a'n tut'a'n mon'o'n. Ĉu vi ne pov'as don'i al mi prunt'e tri'cent rubl'o'j'n?

Kial do ne? Mi rigard'os ĝi'n kiel la plej grand'a'n feliĉ'o'n. Jen, mi pet'as. El la tut'a kor'o mi est'as pret'a serv'i al vi.

Mi vi'n tre dank'as. Kaj mi, mi konfes'as, terur'e ne am'as rifuz'i al mi i'o'n en la vojaĝ'o; kaj eĉ por kio tio'n far'i? Ĉu ne ver'e?

Tut'e ĝust'e. (Lev'iĝ'as, streĉ'iĝ'as kaj sub'ten'as la spad'o'n.) Mi ne kuraĝ'as plu ted'i per mi'a al'est'ad'o ... Ĉu vi ne far'os i'a'n rimark'ig'o'n pri la afer'o'j de la poŝt'a administr'ad'o?

Ne, neni'o'n.

ek'fum'ant'e cigared'o'n. —

La poŝt'estr'o, ŝajn'as al mi, est'as ankaŭ tre bon'a hom'o; almenaŭ komplez'em'a li est'as. Mi am'as tia'j'n hom'o'j'n.

streĉ'iĝ'ant'e kun trem'o kaj sub'ten'ant'e la spad'o'n. —

Mi hav'as la honor'o'n mi'n prezent'i: inspektor'o de lern'ej'o'j, titol'a konsil'ant'o Ĥlopov.

Ha, mi pet'as! Sid'iĝ'u, sid'iĝ'u! Ĉu vi ne dezir'as cigared'o'n? (Don'as al li cigared'o'n.)

al si mem, ŝancel'iĝ'ant'e. —

Jen vi hav'as! Tio'n ĉi mi jam tut'e ne atend'is. Ĉu pren'i aŭ ne pren'i?

Pren'u, pren'u; ĝi est'as bon'a cigared'o. Kompren'ebl'e, ne tia kiel en Peterburgo. Tie, mi'a sinjor'o, mi fum'ad'is cigared'o'j'n po du'dek-kvin rubl'o'j por cent'o — oni post'e simpl'e kis'as al si la man'o'n, kiam oni ĝi'n el'fum'is. Jen est'as fajr'o, ek'fum'u. (Don'as al li kandel'o'n.)

Sed ne de tiu ĉi fin'o!

de tim'o el'fal'ig'as la cigared'o'n, ek'kraĉ'as kaj, sving'int'e per la man'o, dir'as al si mem. —

La diabl'o ĉio'n pren'u! pere'ig'is la mal'ben'it'a tim'em'ec'o!

Mi vid'as, vi ne est'as am'ant'o de cigared'o'j. Kaj mi konfes'as, ili est'as mi'a mal'fort'a flank'o. Jen ankaŭ rilat'e la vir'in'a'n seks'o'n, mi neniel pov'as est'i indiferent'a. Kiel vi? Kia'j pli plaĉ'as al vi — brun'ul'in'o'j aŭ blond'ul'in'o'j?

Ne, dir'u mal'kaŝ'e: brun'ul'in'o'j aŭ blond'ul'in'o'j?

Mi ne kuraĝ'as sci'i.

Ne, ne, ne el'turn'u vi'n! Mi vol'as nepr'e ek'sci'i vi'a'n gust'o'n.

Mi kuraĝ'as raport'i ... (Al si mem.) Nu, mi mem ne sci'as, kio'n mi parol'as.

Ha, ha! Vi ne vol'as dir'i. Cert'e jam ia brun'ul'in'o en'bat'is al vi najl'et'o'n. Konfes'u, ŝi en'bat'is?

Ha, ha? Vi ruĝ'iĝ'is! Vi vid'as, vi vid'as! Kial do vi ne parol'as?

Mi tim'iĝ'is. Vi'a moŝ ... ekscel ... pri'n ... (Al si mem.) Vend'is mi'n la mal'ben'it'a lang'o, vend'is!

Vi tim'iĝ'is? En mi'a'j okul'o'j efektiv'e est'as io, kio inspir'as sen'kuraĝ'ec'o'n. Almenaŭ mi sci'as, ke neni'u vir'in'o pov'as ili'n el'ten'i, ĉu ne ver'e?

Tut'e ver'e.

Jen strang'a okaz'o mi'n traf'is: en la voj'o mi el'spez'is mi'a'n tut'a'n mon'o'n. Ĉu vi ne pov'as don'i al mi prunt'e tri'cent rubl'o'j'n?

kapt'ant'e si'a'n poŝ'o'n, al si mem. —

Nun est'os bel'a afer'o, se mi ne hav'as! Est'as, est'as! (El'pren'as kaj don'as trem'ant'e la bank'not'o'j'n.)

Mi dank'as vi'n humil'e.

streĉ'iĝ'ant'e kaj sub'ten'ant'e la spad'o'n. —

Mi ne kuraĝ'as plu ted'i per mi'a al'est'ad'o.

Adiaŭ.

el'kur'as rapid'e kaj dir'as al si mem. —

Nu, dank’ al Di'o! Ebl'e li ne en'rigard'os en la klas'o'j'n.

Mi hav'as la honor'o'n mi'n prezent'i: kurator'o de kaduk'ul'ej'o'j, kort'eg'a konsil'ant'o Zemlanika.

Bon'a'n tag'o'n, mi pet'as vi'n, vol'u sid'iĝ'i.

Mi hav'is la honor'o'n akompan'i vi'n kaj akcept'i vi'n person'e en la kaduk'ul'ej'o'j konfid'it'a'j al mi'a administr'ad'o.

Ha, jes! mi memor'as. Vi tre bon'e ni'n regal'is per maten'manĝ'o.

Mi ĉiam est'as pret'a fervor'i en serv'ad'o al la patr'uj'o.

Mi konfes'as, ke ĝi est'as mi'a mal'fort'a flank'o, — mi am'as bon'a'n kuir'ej'o'n. Dir'u, mi pet'as, ŝajn'as al mi, kvazaŭ hieraŭ vi est'is de iom pli mal'alt'a kresk'o, ĉu ne ver'e?

Tre pov'as est'i. (Post kelk'a silent'o.) Mi pov'as dir'i, ke mi neni'o'n domaĝ'as kaj mi fervor'e plen'um'as mi'a'n serv'ad'o'n. (Al'ŝov'as si'n pli proksim'e kun si'a seĝ'o kaj parol'as mal'laŭt'e.) Jen la ĉi tie'a poŝt'estr'o absolut'e neni'o'n far'as; ĉiu'j afer'o'j est'as en grand'a mal'ord'o: la send'aĵ'o'j est'as re'ten'at'a'j ... vol'u mem intenc'e esplor'i. Ankaŭ la juĝ'ist'o, kiu ĵus est'is antaŭ mi'a ven'o, okup'as si'n nur per ĉas'ad'o de lepor'o'j, en la ofic'ej'o'j li ten'as hund'o'j'n, kaj li'a kondut'o, se mi dev'as konfes'i antaŭ vi, — kompren'ebl'e, pro la util'o de la patr'uj'o, mi dev'as tio'n ĉi far'i, kvankam li est'as mi'a parenc'o kaj amik'o, — li'a kondut'o est'as la plej kondamn'ind'a. Ekzist'as tie ĉi unu bien'hav'ant'o Dobĉinskij, kiu'n plaĉ'is al vi vid'i; kaj apenaŭ tiu ĉi Dobĉinskij i'e'n el'ir'as el la dom'o, la juĝ'ist'o jam tie sid'as ĉe li'a edz'in'o, mi pov'as ĵur'i ... kaj intenc'e rigard'u la infan'o'j'n: neni'u el ili simil'as Dobĉinskij-n, sed ĉiu'j, eĉ la mal'grand'a knab'in'et'o, est'as ver'a'j portret'o'j de la juĝ'ist'o.

Kio'n mi aŭd'as! kaj mi neniel pens'us, ke tiel est'as.

Jen ankaŭ la inspektor'o de la ĉi tie'a lern'ej'o ... Mi ne sci'as, kiel la estr'ar'o pov'is konfid'i al li tia'n ofic'o'n: li est'as pli mal'bon'a ol jakoben'o, kaj li inspir'as al la jun'ul'ar'o tia'j'n mal'bon'tendenc'a'j'n regul'o'j'n, ke est'as eĉ mal'facil'e tio'n ĉi esprim'i. Ĉu vi ne ordon'os, mi ĉio'n tio'n ĉi raport'os pli bon'e sur paper'o?

Bon'e, vi pov'as raport'i eĉ sur paper'o. Al mi est'os tre agrabl'e. Mi iom am'as en enu'a temp'o tra'leg'i iom amuz'a'n ... Kiel est'as vi'a nom'o? Mi ĉiam forges'as.

Zemlanika.

Ha jes! Zemlanika. Kaj kiel, dir'u, mi pet'as, ĉu vi hav'as infan'et'o'j'n?

Sen'dub'e! kvin; du est'as jam grand'aĝ'a'j.

Ha, grand'aĝ'a'j! Kaj kiel ili ... kiel ili tio'n? ...

Tio est'as, ĉu ne plaĉ'as al vi demand'i, kiel oni ili'n nom'as?

Jes, kiel oni ili'n nom'as?

Nikolao, Ivan'o, Elizabeto, Mario kaj Perpetu'o.

Tre bon'e.

Mi ne kuraĝ'as ted'i per mi'a al'est'ad'o, for'pren'i temp'o'n, destin'it'a'n por sankt'a'j dev'o'j ... (Salut'as kaj intenc'as for'ir'i.)

akompan'ant'e. —

Ne, neni'o'n mal'help'as. Ĉi ĉio est'as tre rid'ind'a, kio'n vi parol'is. Mi pet'as vi'n, ankaŭ en ali'a temp'o ... Mi tio'n ĉi tre am'as. (Re'ir'as kaj mal'ferm'int'e la pord'o'n, kri'as al la for'ir'int'o.) He, vi! kiel oni vi'n ... mi ĉiam forges'as, kiel est'as vi'a nom'o kaj patr'o'nom'o.

Artemij Filippoviĉ.

Est'u tiel bon'a, Artemij Filippoviĉ. Strang'a okaz'o mi'n traf'is: en la voj'o mi el'spez'is mi'a'n tut'a'n mon'o'n. Ĉu vi ne hav'as iom da mon'o por prunt'e'don'i al mi, ekzempl'e kvar'cent rubl'o'j'n?

Mi hav'as.

Ha, kiel bon'okaz'e. Mi humil'e vi'n dank'as.

Mi hav'as la honor'o'n prezent'i mi'n: loĝ'ant'o de la ĉi tie'a urb'o, Pjotr, fil'o de Ivan'o, Bobĉinskij.

Bien'hav'ant'o Pjotr, fil'o de Ivan'o, Dobĉinskij.

Ha, sed mi vi'n jam vid'is. ŝajn'as al mi, ke vi tiam fal'is? Nu, kiel fart'as vi'a naz'o?

Dank’ al Di'o! Ne vol'u mal'trankvil'iĝ'i: ĝi kovr'iĝ'is, tut'e kovr'iĝ'is.

Est'as bon'e, ke ĝi kovr'iĝ'is. Mi ĝoj'as ... (Subit'e kaj abrupt'e.) Mon'o'n vi ne hav'as?

Mon'o'n? Kiel mon'o'n?

Prunt'e'don'i ekzempl'e mil rubl'o'j'n.

Tia'n sum'o'n, per Di'o, mi ne hav'as. Ĉu ne hav'as vi, Pjotr Ivanoviĉ?

Kun mi, mi ne hav'as, ĉar mi'a mon'o, se vi sci'as, est'as depon'it'a en la ofic'ej'o de la komun'a pri'zorg'ad'o.

Nu, se vi ne hav'as mil, mi pet'as cent rubl'o'j'n.

serĉ'ant'e en la poŝ'o'j. —

Ĉu vi, Pjotr Ivanoviĉ, ne hav'as cent rubl'o'j'n? Mi hav'as nur kvar'dek per bank'not'o'j.

rigard'ant'e en la paper'uj'o'n. —

Mi hav'as en'tut'e nur du'dek-kvin rubl'o'j'n.

Sed vi serĉ'u pli bon'e, Pjotr Ivanoviĉ! Mi sci'as, vi hav'as tie en la poŝ'o de la dekstr'a flank'o tra'ŝir'o'n, kaj la mon'o kred'ebl'e iel en'fal'is en la tra'ŝir'o'n.

Ne, kred'u al mi, ankaŭ en la tra'ŝir'o ne est'as.

Nu, tut'e egal'e. Mi ja nur simpl'e tiel dir'is. Bon'e, est'u ses'dek-kvin rubl'o'j ... Tut'e egal'e. (Li pren'as la mon'o'n.)

Mi kuraĝ'as pet'i vi'n pri unu tre delikat'a cirkonstanc'o.

Pri kio?

Afer'o de tre delikat'a ec'o: mi'a plej mal'jun'a fil'o, vol'u vid'i, est'as nask'it'a de mi ankoraŭ antaŭ la edz'iĝ'o.

Jes?

Tio est'as, oni nur tiel dir'as, sed efektiv'e mi nask'is li'n tut'e tiel kvazaŭ en edz'ec'o, kaj ĉio'n tio'n mi post'e dec'e fortik'ig'is per leĝ'a lig'o de edz'ec'o. Sekv'e, vol'u vid'i, mi vol'as, ke li nun est'u jam tut'e, tio est'as mi'a leĝ'a fil'o, kaj ke li est'u nom'at'a tiel, kiel mi, Dobĉinskij.

Bon'e, li est'u nom'at'a; mi konsent'as.

Mi eĉ ne mal'trankvil'ig'us vi'n, sed est'as domaĝ'e pro li'a'j kapabl'o'j. La bub'o est'as tia ... li don'as grand'a'j'n esper'o'j'n: parker'e li rakont'as divers'a'j'n vers'aĵ'o'j'n, kaj se li ie trov'as tranĉ'il'et'o'n, li tuj far'as mal'grand'a'n droŝk'et'o'n tiel art'e, kiel artifik'ist'o. Jen ankaŭ Pjotr Ivanoviĉ sci'as.

Jes, grand'a'j'n kapabl'o'j'n li hav'as.

Bon'e, bon'e! Mi zorg'os pri tio ĉi, mi parol'os ... mi esper'as ... ĉio ĉi tio est'os far'it'a, jes, jes ... (Turn'ant'e si'n al Bobĉinskij.) Ĉu vi ne hav'as ankaŭ i'o'n por dir'i al mi?

Cert'e, mi hav'as tre humil'eg'a'n pet'o'n.

Nom'e kio'n, pri kio?

Mi pet'as vi'n plej humil'e, kiam vi vetur'os Peterburgon, dir'u tie al ĉiu'j divers'a'j eminent'ul'o'j, senat'an'o'j kaj admiral'o'j, ke jen vi'a Ekscelenc'o, aŭ Princ'a Moŝt'o, en tiu kaj tiu urb'o loĝ'as Pjotr Ivanoviĉ Bobĉinskij. Simpl'e tiel dir'u: loĝ'as Pjotr Ivanoviĉ Bobĉinskij.

Tre bon'e.

Kaj se iel vi hav'os okaz'o'n al la regn'estr'o, tiam vi ankaŭ al la regn'estr'o dir'u, ke jen vi'a Imperi'estr'a Moŝt'o, en tiu kaj tiu urb'o loĝ'as Pjotr Ivanoviĉ Bobĉinskij.

Tre bon'e.

Pardon'u, ke ni tiel ted'is vi'n per ni'a al'est'ad'o.

Pardon'u, ke ni tiel ted'is vi'n per ni'a al'est'ad'o.

Neni'o grav'a, neni'o grav'a! Al mi est'as tre agrabl'e. (El'akompan'as ili'n.)

sol'a. —

Tie ĉi est'as mult'e da ofic'ist'o'j. ŝajn'as al mi tamen, ke ili mi'n pren'as por regn'a hom'o. Kred'ebl'e mi hieraŭ ek'ŝut'is al ili iom da polv'o en la okul'o'j'n. Kia mal'saĝ'ul'ar'o! Mi ek'skrib'os pri ĉio al Trjapiĉkin en Peterburgo: li skrib'ad'as artikol'et'o'j'n, — nu, li ili'n bon'e pri'frap'u per la plum'o. He, Osip, don'u al mi paper'o'n kaj ink'o'n! (Osip en'rigard'as tra la pord'o kaj dir'as: “Tuj”.) Kaj cert'e, se iu traf'os sur la dent'o'n de Trjapiĉkin, — tiam gard'u vi'n: pro sprit'a vort'o li eĉ propr'a'n patr'o'n ne indulg'us, kaj mon'o'n li ankaŭ am'as. Ceter'e, ĉi tiu'j ofic'ist'o'j est'as bon'a'j hom'o'j; ĝi est'as de ili'a flank'o bon'a trajt'o, ke ili don'is al mi prunt'e. Mi intenc'e tra'rigard'os, kiom da mon'o mi hav'as. Jen de la juĝ'ist'o tri'cent; jen de la poŝt'estr'o tri'cent, ses'cent, sep'cent, ok'cent ... — kia mal'pur'a bank'not'o! — ok'cent, naŭ'cent ... Oho! trans'paŝ'as mil'o'n ... Nu, ven'u nun, kapitan'o, mi vol'us vi'n traf'i nun! ni rigard'u, kiu kiu'n bat'os!

Nu, kiel? vi vid'as, mal'saĝ'ul'o, kiel oni mi'n regal'as kaj akcept'as? (Komenc'as skrib'i.)

Jes, dank’ al Di'o. Sed vi sci'as, Ivan Aleksandroviĉ, kio'n mi dir'os al vi?

Kio'n do?

For'vetur'u de ĉi tie! Per Di'o, est'as jam temp'o.

skrib'as. —

Jen sen'senc'aĵ'o! Por kio?

Ial'e. Las'u ili'n ĉiu'j'n al Di'o! Vi amuz'iĝ'is tie ĉi du tag'o'j'n, — nu, est'as sufiĉ'e. Por kio lig'iĝ'i kun ili por long'e? Kraĉ'u sur ili'n! Oni ne pov'as antaŭ'vid'i: ebl'e iu ali'a al'vetur'os ... Per Di'o, Ivan Aleksandroviĉ! Kaj ĉeval'o'j'n ili tie ĉi hav'as tre bon'a'j'n, — ni tiel bon'eg'e ek'rul'iĝ'us!. ..

skrib'as. —

Ne, mi vol'as ankoraŭ iom loĝ'i ĉi tie. Ni las'u ĝis morgaŭ.

Kial morgaŭ! Per Di'o, ni for'vetur'u, Ivan Aleksandroviĉ! Kvankam oni akcept'as vi'n kun grand'a'j honor'o'j, tamen vid'u, est'as pli bon'e for'vetur'i plej baldaŭ'e; kred'u al mi, oni ja pren'is vi'n por iu ali'a ... Kaj ankaŭ la patr'o koler'os, ke vi tiel long'e rest'is en la voj'o. Kred'u al mi, ni ja tiel bon'eg'e ek'rul'iĝ'us! Kaj ĉeval'o'j'n oni don'us tie ĉi bon'eg'a'j'n.

skrib'as. —

Nu, bon'e. For'port'u nur antaŭ'e tiu'n ĉi leter'o'n; se vi vol'as, pren'u sam'temp'e ankaŭ poŝt'o'vetur'a'n bilet'o'n. Sed por tio rigard'u, ke la ĉeval'o'j est'u bon'a'j! Al la vetur'ig'ist'o'j dir'u, ke mi don'ad'os po rubl'o, ke ili rul'ig'u mi'n kiel kort'eg'a'n kurier'o'n kaj ili kant'u kant'o'j'n! (Daŭr'ig'as skrib'i.) Mi prezent'as al mi, Trjapiĉkin mort'os de rid'ad'o ...

Mi send'os, sinjor'o, la leter'o'n per ĉi tie'a serv'ant'o, kaj mi mem pli bon'e en'pak'os vi'a'j'n aĵ'o'j'n, por ke temp'o ne est'u van'e perd'at'a.

skrib'as. —

Bon'e, al'port'u nur kandel'o'n.

el'ir'as kaj parol'as mal'antaŭ la scen'ej'o. —

He, aŭskult'u, mi'a kar'a! For'port'u la leter'o'n al la poŝt'o kaj dir'u al la poŝt'estr'o, ke li akcept'u sen mon'o, kaj dir'u, ke oni tuj al'ven'ig'u al la sinjor'o la plej bon'a'n tri'ĉeval'a'n vetur'il'o'n, kurier'a'n; kaj la kost'o'n de vetur'ad'o, dir'u, la sinjor'o ne pag'as: la vetur'ad'o, dir'u. est'as regn'o'kas'a. Kaj ke ĉio far'iĝ'u plej rapid'e, ĉar ali'e, dir'u, la sinjor'o koler'os. Atend'u, ankoraŭ la leter'o ne est'as pret'a.

daŭr'ig'as skrib'i. —

Est'us interes'e sci'i, kie li nun loĝ'as — en la strat'o Poŝt'ofic'ej'a aŭ en la Goroĥova? Li ja ankaŭ am'as oft'e ŝanĝ'i la loĝ'ej'o'j'n kaj ne pag'i. Mi adres'os diven'prov'e strat'o Poŝt'ofic'ej'a. (Fald'as la leter'o'n kaj sur'skrib'as.)

don'as al Osip la leter'o'n. —

Pren'u, for'port'u.

Las'u ni'n, ni'a kar'a! Vi ne pov'as ne las'i: ni ven'is pro serioz'a afer'o.

For, for! Li ne akcept'as, li dorm'as. (La bru'o pli'grand'iĝ'as.)

Kio tie est'as, Osip? Rigard'u, pro kio est'as la bru'o.

rigard'ant'e tra la fenestr'o. —

I'a'j komerc'ist'o'j vol'as en'ir'i, sed la polic'an'o ili'n ne las'as. Ili sving'as per paper'o'j: kred'ebl'e ili vi'n vol'as vid'i.

al'ir'ant'e al la fenestr'o. —

Kio'n vi dezir'as, mi'a'j kar'a'j?

Al vi'a afabl'a moŝt'o ni vol'as ni'n turn'i. Ordon'u, reg'ant'o ni'a, akcept'i pet'o'skrib'o'n.

En'las'u ili'n, en'las'u! Ili ven'u. Osip, dir'u al ili, ke ili ven'u. (Osip for'ir'as.)

akcept'as tra la fenestr'o pet'o'skrib'o'j'n, dis'volv'as unu el ili kaj leg'as. —

“Al li'a alt'a'moŝt'a ekscelenc'a moŝt'a sinjor'o financ'estr'o, de la komerc'ist'o Abdulin ...” Diabl'o sci'as, kio'n li skrib'is: eĉ ne ekzist'as tia titol'o!

Kio est'as al vi, mi'a'j kar'a'j?

Kun plej humil'a pet'o ni ven'as al vi'a afabl'a moŝt'o.

Kaj kio'n vi dezir'as?

Ne pere'ig'u ni'n, reg'ant'o ni'a! Mal'just'ec'o est'as far'at'a al ni tut'e sen ia kaŭz'o.

De kiu?

Nu, ĉio de la ĉi tie'a urb'estr'o. Tia urb'estr'o, ho, reg'ant'o mi'a, neniam ankoraŭ ekzist'is en la mond'o. Tia'j'n ofend'o'j'n li far'as, ke eĉ pri'skrib'i ne est'as ebl'e. Per sen'ĉes'a en'loĝ'ig'ad'o de soldat'o'j li tut'e ni'n el'turment'is, ni ne sci'as jam kiel ni'n sav'i. Ne laŭ dec'a'j ag'o'j li ag'as. Li ek'kapt'as per la barb'o kaj dir'as: “Ha, vi, tatar'o!” Per Di'o! Nu, se ni, por tiel dir'i, ne far'us dec'a'n respekt'o'n al li, — sed ni ja ĉiam plen'um'as la ord'o'n: kio'n oni dev'as don'i por vest'o al li'a edz'in'o kaj fil'in'o, — ni kontraŭ tio ne disput'as. Sed ne, vid'u, al li ĉio ĉi tio ne sufiĉ'as, — per Di'o! Li ven'as en la magazen'o'n, kaj kio'n li trov'as, li ĉio'n pren'as. Li ek'vid'as pec'o'n da drap'o, li tuj dir'as: “He, mi'a kar'a, tio ĉi est'as bon'a drap'o: for'port'u ĝi'n al mi.” Kaj ni vol'e-ne-vol'e port'as, kaj la pec'o ja en'hav'as ĉirkaŭ kvin'dek arŝin'o'j'n.

Ĉu ver'e! Ha, kia fripon'o li do est'as!

Per Di'o! Tia'n urb'estr'o'n neni'u memor'as, simpl'e ni dev'as ĉio'n kaŝ'i en la magazen'o, kiam ni li'n ek'vid'as. Tio est'as ne sol'e, por tiel dir'i, i'a'n delikat'aĵ'o'n, sed eĉ ĉi'a'n abomen'aĵ'o'n, li pren'as: sek'ig'it'a'j prun'o'j, kiu'j jam de sep jar'o'j kuŝ'as en la barel'o, ĉe mi eĉ komiz'o ĝi'n ne vol'us manĝ'i, — kaj li la tut'a'n.man'o'n tie'n en'ŝov'as. Li'a nom'fest'o est'as en la tag'o de la sankt'a Anton'o, kaj ŝajn'as al ni, ni tiam port'as jam al li en grand'a amas'o ĉio'n, kio'n oni nur pov'as, neni'o mank'as al li; sed ne, don'u al li ankoraŭ, li dir'as ke ankaŭ la tag'o de la sankt'a Onufrio est'as li'a nom'fest'o. Kio'n far'i? Ankaŭ en la Onufria tag'o ni port'as.

Sed tio ĉi ja est'as simpl'e rab'ist'o!

Per Di'o, ver'e. Kaj prov'u nur dir'i unu vort'o'n de protest'o, li tuj send'os al vi en vi'a'n dom'o'n tut'a'n regiment'o'n por en'loĝ'ig'i. Kaj se vi nur per io li'n koler'ig'is, li ordon'as ferm'i la pord'o'n: “Mi vi'n, — li dir'as, — ne sub'met'os, — li dir'as, — al korp'a pun'o aŭ al tortur'o: tio'n ĉi, — li dir'as, — la leĝ'o mal'permes'as, sed jen, mi'a kar'a, vi manĝ'os ĉe mi haring'o'n!”

Ha, kia mal'nobl'ul'o! Sed por tio ĉi li dev'as ja est'i send'it'a rekt'e Siberion.

Nu, kie'n ajn vi'a afabl'a moŝt'o li'n for'send'os — ĉio est'os bon'a, nur, por tiel dir'i, pli mal'proksim'e'n de ni. Ne rifuz'u, ni'a patr'o, akcept'i ni'a'n regal'o'n de bon'dezir'o: ni salut'as vi'n per iom da suker'o kaj per korb'et'o da vin'o.

Ne, vi tio'n ĉi ne pens'u; mi pren'as absolut'e neni'a'j'n sub'aĉet'o'j'n. Jen ekzempl'e, se vi propon'us al mi prunt'e tri cent'o'j'n da rubl'o'j, — nu, tio est'us tut'e ali'a afer'o: pren'i prunt'e mi pov'as.

Kun plezur'o, ni'a patr'o! (Ili el'pren'as mon'o'n.) Sed kio est'as tri'cent! jam pli bon'e pren'u kvin'cent, nur help'u.

Bon'e: prunt'e — mi neni'o'n dir'os, mi pren'os.

trans'don'as al li sur arĝent'a plet'o la mon'o'n. —

Nu, far'u al ni la komplez'o'n, pren'u jam ankaŭ la plet'et'o'n.

Bon'e, mi pov'as pren'i ankaŭ la plet'o'n.

salut'ant'e. —

Nu, vol'u pren'i jam kun'e ankaŭ iom da suker'o.

Ho, ne, sub'aĉet'o'j'n mi pren'as neni'a'j'n...

Vi'a moŝt'o! kial vi ne pren'as? Pren'u! En la voj'o ĉio taŭg'os. Don'u la konus'o'j'n kaj la korb'et'o'n. Don'u ĉio'n, ĉio est'os util'a. Kio tie est'as? ŝnur'et'o? Don'u ankaŭ la ŝnur'et'o'n, — en la voj'o ankaŭ ŝnur'et'o est'os util'a; se la vetur'il'et'o ie romp'iĝ'os aŭ io simil'a, oni pov'os lig'i.

Far'u do jam tia'n favor'o'n, vi'a graf'a moŝt'o! Se jam vi, por tiel dir'i, ne help'os en ni'a pet'o, tiam ni jam ne sci'as, kio'n far'i; rest'os al ni nur pend'ig'i ni'n.

Nepr'e, nepr'e! Mi pen'os. (La komerc'ist'o'j for'ir'as.)

Ne, vi ne hav'as la rajt'o'n ne al'las'i mi'n! Mi plend'os kontraŭ vi al li mem. Vi ne puŝ'u tiel dolor'e!

Kiu tie est'as? (Al'ir'as al la fenestr'o.) Kio'n vi dezir'as, mi'a vir'in'o?

Vi'a'n favor'o'n mi pet'as, patr'o mi'a. Ordon'u aŭskult'i mi'n, reg'ant'o mi'a.

tra la fenestr'o. —

En'las'u ŝi'n.

salut'ant'e ĝis la plank'o. —

Favor'o'n mi pet'as...

Favor'o'n mi pet'as...

Sed kia'j vir'in'o'j vi est'as?

Sub'oficir'a edz'in'o Ivanova.

Serur'ist'edz'in'o, ĉi tie'a urb'an'in'o, Fevronja Petrova Poŝljopkina, mi'a patr'o...

Halt'u, antaŭ'e unu parol'u. Kio'n vi bezon'as?

Favor'o'n vi'a'n mi pet'as, kontraŭ la urb'estr'o mi al'port'as mi'a'n plej humil'a'n pet'o'n! Di'o don'u al li ĉi'a'n ebl'a'n mal'bon'o'n! Nek li'a'j infan'o'j, nek li, fripon'o, nek li'a'j onkl'o'j, nek li'a'j onkl'in'o'j hav'u en io i'a'n profit'o'n!

Kio est'as?

Li ja ordon'is pren'i mi'a'n edz'o'n en la soldat'ar'o'n, kvankam tut'e ne est'is ni'a vic'o, — tia fripon'o! eĉ laŭ la leĝ'o ne est'as permes'it'e: li est'as ja edz'ig'it'a.

Kiel do li pov'is tio'n ĉi far'i?

Li far'is, fripon'o, li far'is, — Di'o li'n bat'u en tiu mond'o kaj en ĉi tiu! ke li, se li hav'as onkl'in'o'n, ankaŭ al la onkl'in'o ven'u ĉia mal'bon'o, kaj se li'a patr'o viv'as, ankaŭ la patr'o, kanajl'o, mort'u kiel hund'o aŭ sufok'iĝ'u por ĉiam, fripon'o mal'ben'it'a! Oni dev'is pren'i la fil'o'n de la tajlor'o, li ja est'is ankaŭ drink'em'ul'o, sed la ge'patr'o'j don'is riĉ'a'n donac'o'n, tiam li al'kroĉ'iĝ'is al la fil'o de la komerc'ist'in'o Pantelejeva, sed Pantelejeva ankaŭ send'is al li'a edz'in'o tri pec'o'j'n da tol'o, — tiam li turn'is si'n al mi. “Por kio, — li dir'as, — vi bezon'as edz'o'n? li jam ne taŭg'as por vi.” Sed tio'n mi sci'as, ĉu li taŭg'as aŭ ne taŭg'as; ĝi est'as mi'a afer'o, fripon'o mal'ben'it'a! “Li est'as, — li dir'as, — ŝtel'ist'o; kvankam li nun ne ŝtel'is, sed tut'e egal'e, — li dir'as, — li post'e ŝtel'os, oni li'n ankaŭ sen tio en la ven'ont'a jar'o pren'os en la soldat'ar'o'n.” Sed mi, kiel mi pov'as est'i sen edz'o, fripon'o mal'ben'it'a! Mi est'as mal'fort'a hom'o, vi mal'nobl'ul'o tiel'a! Vi'a tut'a parenc'ar'o neniam vid'u la lum'o'n de Di'o! kaj se vi hav'as bo'patr'in'o'n, tiam ankaŭ la bo'patr'in'o...

Bon'e, bon'e. Nu, kaj vi? (El'konduk'as la mal'jun'ul'in'o'n.)

for'ir'ant'e. —

Ne forges'u, ni'a patr'o! Est'u favor'a!

Kontraŭ la urb'estr'o mi ven'is, patr'o mi'a...

Nu, kio, pri kio? Dir'u en mal'long'a'j vort'o'j.

Li verg'is mi'n, patr'o mi'a!

Kiel?

Per erar'o, mi'a patr'o! Ni'a'j vir'in'o'j en la bazar'o inter'bat'iĝ'is, sed la polic'o ven'is tro mal'fru'e, tiam ĝi kapt'is mi'n, kaj ĝi tiel mi'n regal'is per verg'o'j, ke mi du tag'o'j'n ne pov'is sid'i.

Kio'n do oni pov'as nun far'i?

Far'i oni kompren'ebl'e neni'o'n pov'as. Sed por la erar'o ordon'u, ke li pag'u pun'mon'o'n. For'ĵet'i mem mi'a'n feliĉ'o'n mi ja ne bezon'as, kaj mon'o est'as nun por mi tre util'a.

Bon'e, bon'e! Ir'u, ir'u! Mi far'os dispon'o'n. (Tra la fenestr'o en'ŝov'iĝ'as man'o'j kun pet'o'skrib'o'j.) Nu, kiu tie est'as ankoraŭ? (Al'ir'as al la fenestr'o.) Mi ne vol'as, mi ne vol'as! Ne est'as bezon'e, ne bezon'e! (For'ir'ant'e.) Ili jam tro ted'is mi'n, diabl'o ili'n pren'u! Ne en'las'u, Osip!

kri'as tra la fenestr'o. —

For, for! Nun ne est'as temp'o, ven'u morgaŭ! (La pord'o mal'ferm'iĝ'as kaj el tie el'star'iĝ'as ia figur'o en fris'a super'vest'o, kun ne'raz'it'a barb'o, ŝvel'iĝ'int'a lip'o kaj ĉirkaŭ'lig'it'a vang'o; post ĝi en la perspektiv'o montr'iĝ'as kelk'a'j ali'a'j.)

For, for! Kie'n vi vi'n ŝov'as? (Li apog'as si'n kontraŭ la unu'a per la man'o'j al li'a ventr'o kaj el'puŝ'ig'as si'n kun'e kun li en la vestibl'o'n, puŝ'ferm'int'e post si la pord'o'n.)

Ha!

Kial vi tiel ek'tim'is, sinjor'in'o?

Ne, mi ne ek'tim'is.

poz'ant'e. —

Mi pet'as vi'n, sinjor'in'o, al mi est'as tre agrabl'e, ke vi pren'is mi'n por tia hom'o, kiu ... Ĉu mi pov'as kuraĝ'i demand'i vi'n, kie'n vi intenc'is ir'i?

Cert'e, mi neni'e'n ir'is.

Kial do ekzempl'e vi neni'e'n ir'is?

Mi pens'is, ebl'e ĉi tie est'as la patr'in'o...

Ne, mi vol'us sci'i, kial vi neni'e'n ir'is? Marja Antonovna. — Mi mal'help'is vi'n. Vi est'is okup'at'a de grav'a'j afer'o'j.

poz'ant'e. —

Sed vi'a'j okul'o'j est'as pli bon'a'j ol grav'a'j afer'o'j ... Vi neniel pov'as mal'help'i mi'n, en neni'a manier'o; kontraŭ'e, vi pov'as far'i plezur'o'n.

Vi parol'as en manier'o ĉef'urb'a.

Por tia bel'a person'o, kiel vi, ĉu mi pov'as kuraĝ'i est'i tiel feliĉ'a kaj propon'i al vi seĝ'o'n? Sed ne, al vi dec'as ne seĝ'o, sed tron'o.

Efektiv'e, mi ne sci'as ... mi tiel bezon'is ir'i. (Sid'iĝ'as.)

Kia'n bel'a'n tuk'et'o'n vi hav'as!

Vi est'as mok'ist'o, vi dezir'as nur mok'i provinc'an'o'j'n.

Kiel mi dezir'us, sinjor'in'o, est'i vi'a tuk'et'o, por ĉirkaŭ'pren'i vi'a'n lili'a'n kol'et'o'n.

Mi tut'e ne kompren'as, pri kio vi parol'as: ia tuk'et'o ... Kia strang'a veter'o est'as hodiaŭ.

Sed vi'a'j lip'et'o'j, sinjor'in'o, est'as pli bon'a'j ol ĉiu veter'o.

Vi ĉiam parol'as i'o'n tia'n ... Mi pet'us vi'n, ke vi pli bon'e skrib'u al mi pro memor'o i'a'j'n vers'o'j'n en la album'o'n. Vi kred'ebl'e sci'as mult'e da ili.

Por vi, sinjor'in'o, ĉio'n, kio'n vi vol'as. Postul'u, kia'j'n vers'o'j'n vi dezir'as?

I'a'j'n tia'j'n bon'a'j'n, nov'a'j'n.

Nu, kia grav'aĵ'o est'as vers'o'j! Mi sci'as mult'e da ili.

Nu, dir'u do, kia'j'n do vi skrib'os al mi?

Sed por kio dir'i? Mi ja sen tio ili'n sci'as.

Mi ili'n tre am'as...

Sed mi hav'as mult'e da ili kaj plej divers'a'j'n. Nu, ekzempl'e, mi skrib'os al vi jen'o'n: “Vi, hom'o mult'e sufer'ant'a, ne plend'u van'e kontraŭ Di'o! ...” aŭ, ankaŭ ali'a'j'n ... nun mi ne pov'as ili'n re'memor'i; ceter'e, ĉio est'as ne grav'a. Pli bon'e mi anstataŭ tio prezent'os al vi mi'a'n am'o'n, kiu de vi'a rigard'o ... (Li al'ŝov'as la seĝ'o'n.)

Am'o! Mi ne kompren'as am'o'n ... Mi neniam eĉ sci'is, kio ... am'o ... (De'ŝov'as la seĝ'o'n.)

Kial do vi de'ŝov'as vi'a'n seĝ'o'n? Al ni est'os pli bon'e sid'i proksim'e unu de la ali'a.

de'ŝov'ant'e si'n. —

Kial do proksim'e? Egal'e est'os se mal'proksim'e.

al'ŝov'ant'e si'n. —

Kial do mal'proksim'e? Egal'e est'os se proksim'e.

de'ŝov'ant'e si'n. —

Sed por kio do?

al'ŝov'ant'e si'n. —

Sed ĝi ja nur ŝajn'as al vi, ke est'as proksim'e; vi imag'u al vi, ke est'as mal'proksim'e. Kiel mi est'us feliĉ'a, sinjor'in'o, se mi pov'us prem'i vi'n en mi'a'j brak'o'j.

rigard'as al la fenestr'o. —

Kio ĝi tie est'as, kvazaŭ preter'flug'is? Pig'o aŭ ia ali'a bird'o?

kis'as ŝi'n sur la ŝultr'o kaj rigard'as al la fenestr'o. —

Ĝi est'as pig'o.

lev'iĝ'as kun indign'o. —

Ne, tio ĉi est'as jam tro ... Tia arogant'ec'o! ...

re'ten'ant'e ŝi'n. —

Pardon'u, sinjor'in'o, mi far'is tio'n ĉi de am'o, efektiv'e de am'o.

Vi rigard'as mi'n kiel tia'n provinc'an'in'o'n ... (Pen'eg'as for'ir'i.)

plu'e re'ten'ant'e ŝi'n. —

De am'o, kred'u al mi, ke de am'o. Mi nur simpl'e ŝerc'is: Marja Antonovna, ne koler'u! Mi est'as pret'a sur la genu'o'j pet'i pardon'o'n de vi. (Met'as si'n genu'e.) Pardon'u do, pardon'u! Vi vid'as, mi est'as genu'e!

ek'vid'int'e Ĥlestakovon genu'e. —

Ha kia pas'aĵ'o!

lev'iĝ'ant'e. —

Ha, diabl'o pren'u!

al la fil'in'o. —

Kio'n tio ĉi signif'as, sinjor'in'o? Kia'j ag'o'j tio ĉi est'as?

Mi, patr'in'et'o...

Ir'u for de ĉi tie! Vi aŭd'as? for, for! Ne kuraĝ'u eĉ montr'i vi'n al mi'a'j okul'o'j. (Marja Antonovna for'ir'as kun larm'o'j.) Pardon'u, mi konfes'as, mi est'as tiel mir'ig'it'a...

al si mem. —

Kaj ŝi ankaŭ est'as tre apetit'a, tut'e ne mal'bel'a. (Met'as si'n genu'e.) Sinjor'in'o, vi vid'as, mi brul'as de am'o.

Kiel, vi est'as genu'e? Ha, lev'iĝ'u, lev'iĝ'u! Tie ĉi la plank'o est'as tut'e ne pur'a.

Ne, genu'e, nepr'e genu'e, mi vol'as sci'i, kio'n la sort'o don'as al mi, viv'o'n aŭ mort'o'n.

Sed, permes'u, mi ne kompren'as ankoraŭ plen'e la signif'o'n de la vort'o'j. Se mi ne erar'as, vi far'as deklaraci'o'n pri mi'a fil'in'o?

Ne, mi am'as vi'n mem. Mi'a viv'o est'as sur har'et'o. Se vi ne kron'os mi'a'n konstant'a'n am'o'n, tiam mi ne valor'os la ter'a'n ekzist'ad'o'n. Kun flam'o en la brust'o mi pet'as vi'a'n man'o'n.

Sed permes'u rimark'ig'i: mi est'as en cert'a grad'o ... mi est'as edz'in'ig'it'a.

Tio ĉi neni'o'n far'as? Por la am'o ne ekzist'as diferenc'o; eĉ Karamzin dir'is: “La leĝ'o'j kondamn'as.” Ni for'ir'os sub la ombr'o'n de river'et'o'j ... Vi'a'n man'o'n, vi'a'n man'o'n mi pet'as.

Pa'nj'o, pa'ĉj'o dir'is, ke vi ... (Ek'vid'int'e Ĥlestakovon genu'e, ek'kri'as.) Ha, kia pas'aĵ'o!

Nu, kio'n vi bezon'as? Por kio? Kial? Kia facil'anim'ec'o! Subit'e en'kur'is kiel haladz'iĝ'int'a kat'in'o. Nu, kio'n mir'ind'a'n vi trov'is? Nu, kio ven'is al vi en la kap'o'n? Efektiv'e, kiel ia tri'jar'a infan'o. Oni ne kred'us, ne kred'us, tut'e ne kred'us, ke ŝi hav'as jam la aĝ'o'n de dek'ok jar'o'j. Mi ne sci'as, kiam vi est'os pli saĝ'a, kiam vi kondut'os, kiel dec'as al bon'eduk'it'a fraŭl'in'o, kiam vi sci'os, kio est'as bon'a'j regul'o'j kaj serioz'ec'o en la ag'ad'o.

kun larm'o'j. —

Mi ... kred'u al mi, pa'nj'o ... mi ne sci'is ...

Ĉe vi ĉiam ia tra'blov'a vent'o promen'ad'as en la kap'o; vi pren'as ekzempl'o'n de la fil'in'o'j de Ljapkin-Tjapkin. Kio'n vi rigard'as ili'n? Vi ne bezon'as rigard'i ili'n. Vi hav'as ekzempl'o'j'n ali'a'j'n — antaŭ vi est'as vi'a patr'in'o. Jen tia'j'n ekzempl'o'j'n vi dev'as sekv'i.

kapt'ant'e la man'o'n de la fil'in'o. —

Anna Andrejevna, ne kontraŭ'iĝ'u al ni'a feliĉ'o, ben'u la konstant'a'n am'o'n!

kun mir'eg'o. —

Sekv'e ŝi est'as la objekt'o de vi'a ...

Decid'u: viv'o aŭ mort'o?

Nu, jen vi vid'as, mal'saĝ'ul'in'o, vi vid'as: pro vi tia abomen'aĵ'o, la gast'o afabl'e star'is genu'e; kaj vi subit'e en'kur'is, kiel frenez'ul'in'o. Nu, jen, efektiv'e vi merit'as, ke mi intenc'e rifuz'u: vi ne valor'as tia'n feliĉ'o'n.

Mi jam ne far'os, pa'nj'o, mi jam plu ne far'os.

Ekscelenc'o! Ne pere'ig'u mi'n!

Kio est'as al vi?

Ĵus la komerc'ist'o'j plend'is al vi'a ekscelenc'o. Mi cert'ig'as vi'n per mi'a honor'o, ne est'as ver'a eĉ du'on'o de tio, kio'n ili dir'as. Ili mem tromp'as kaj pri'fripon'as la popol'o'n. La sub'oficir'edz'in'o mensog'is ankaŭ al vi, kvazaŭ mi ŝi'n el'verg'is; ŝi mensog'as, per Di'o, ŝi mensog'as. Ŝi mem si'n el'verg'is.

Al la diabl'o la sub'oficir'edz'in'o'n; ne pri ŝi mi nun pens'as!

Ne kred'u, ne kred'u! Ili est'as tia'j mensog'ist'o'j... al ili eĉ mal'grand'a infan'o ne kred'as. Ili jam en la tut'a urb'o est'as kon'at'a'j kiel mensog'ist'o'j. Kaj pri fripon'ec'o mi kuraĝ'as raport'i al vi: ili est'as tia'j fripon'o'j, kia'j'n la mond'o neniam ankoraŭ nask'is.

Ĉu vi sci'as, kia'n grand'a'n honor'o'n far'as al ni Ivan Aleksandroviĉ? Li pet'as la man'o'n de ni'a fil'in'o.

Halt'u, halt'u!... Vi frenez'iĝ'is, mi'a kar'a! Ne koler'u, vi'a general'a moŝt'o, — ŝi hav'as ne tut'e normal'a'n cerb'o'n: tia sam'a est'is ankaŭ ŝi'a patr'in'o.

Sed mi efektiv'e pet'as la man'o'n. Mi en'am'iĝ'is.

Mi ne pov'as kred'i, vi'a general'a moŝt'o!

Sed oni ja dir'as al vi!

Mi dir'as al vi sen'ŝerc'e ... Mi pov'as frenez'iĝ'i de am'o.

Mi ne arog'as al mi kred'i, mi ne valor'as tia'n honor'o'n.

Sed se vi ne konsent'os don'i al mi la man'o'n de Marja Antonovna, tiam mi est'as pret'a far'i diabl'o sci'as kio'n ...

Mi ne pov'as kred'i: plaĉ'as al vi ŝerc'i, vi'a general'a moŝt'o!

Ha, kia ŝtip'o, efektiv'e! Sed se oni ripet'as al vi?

Mi ne pov'as kred'i.

Don'u, don'u! Mi est'as hom'o furioz'a, mi decid'iĝ'os al ĉio: kiam mi mi'n paf'mort'ig'os, oni vi'n trans'don'os al la juĝ'o.

Ha, mi'a Di'o! Mi, per Di'o, ne est'as kulp'a, nek anim'e, nek korp'e! Ne vol'u koler'i! Vol'u ag'i tiel, kiel plaĉ'as al vi'a afabl'a moŝt'o! Kred'u al mi, en mi'a kap'o nun est'as ... Mi eĉ mem ne sci'as, kio far'iĝ'as. Mi far'iĝ'is nun tia mal'saĝ'ul'o, kia mi neniam ankoraŭ est'is.

Nu, ben'u!

Di'o vi'n ben'u! sed mi ne est'as kulp'a! (Ĥlestakov kaj Marja Antonovna si'n kis'as, la urb'estr'o ili'n rigard'as.) Kia diabl'o! efektiv'e! (Frot'as al si la okul'o'j'n.) Ili si'n kis'as! Ha, mi'a Di'o, ili si'n kis'as! Efektiv'a fianĉ'o. (Ek'kri'as, salt'ant'e de ĝoj'o.) Aj, Anton'o! Aj, Anton'o! Aj, urb'estr'o! Vid'u, kiel la afer'o ek'ir'is!

La ĉeval'o'j est'as pret'a'j.

Ha, bon'e ... Mi tuj ir'os.

Kiel? Plaĉ'as al vi for'vetur'i?

Jes, mi for'vetur'as.

Kaj kiam do, tio est'as ... vi bon'vol'is mem alud'i pri ... ŝajn'as al mi, pri edz'iĝ'o? ...

Ha, tio ... Mi nur por unu minut'o, por unu tag'o al la onkl'o, — li est'as riĉ'a mal'jun'ul'o; kaj morgaŭ mi tuj ven'os re'turn'e.

Ni neniel kuraĝ'as re'ten'i vi'n, esperant'e vi'a'n feliĉ'a'n re'ven'o'n.

Cert'e, cert'e, mi en minut'o ĉio'n far'as. Adiaŭ, mi'a am'o... ne, simpl'e, mi ne pov'as esprim'i! Adiaŭ, mi'a kor'o! (Kis'as la man'o'n de Marja Antonovna.)

Sed ĉu vi ne bezon'as i'o'n en la voj'o? Ŝajn'as al mi, ke vi bon'vol'is hav'i mank'o'n de mon'o?

Ho, ne, por kio? (Iom pri'pens'int'e.) Nu, ceter'e, mi pov'as akcept'i.

Kiom vi dezir'as?

Nu jen, tiam vi don'is du'cent, t.e. ne du'cent, sed kvar'cent, — mi ne vol'as tir'i profit'o'n el vi'a erar'o, — oni pov'as sekv'e ankaŭ nun tiom sam'e, por ke est'u ja ĝust'e ok'cent.

Tuj! (El'pren'as el la mon'paper'uj'o.) Mi hav'as ĝust'e tut'e nov'a'j'n paper'et'o'j'n.

Ha, jes! (Li pren'as kaj tra'rigard'as la bank'not'o'j'n.) Bon'e! Oni ja dir'as, ke ĝi signif'as nov'a'n feliĉ'o'n, kiam la bank'not'o'j est'as nov'a'j.

Tut'e ver'e.

Adiaŭ, Anton Antonoviĉ! Mi mult'e dank'as vi'n por vi'a gast'am'ec'o. El mi'a tut'a kor'o mi konfes'as: neni'e mi hav'is tia'n bon'a'n akcept'o'n. Adiaŭ, Anna Andrejevna! Adiaŭ, mi'a kor'o, Marja Antonovna! (El'ir'as.)

Adiaŭ, anĝel'o de mi'a anim'o, Marja Antonovna!

Kiel do vi far'as? Vi vetur'as sur simpl'a vetur'il'o?

Jes, mi kutim'is. Mi ricev'as kap'dolor'o'n de risort'o'j.

Tpr ...

Tiam oni dev'as almenaŭ per io kovr'i, ekzempl'e per tapiŝ'et'o. Ĉu vi dezir'as, mi las'os al'port'i tapiŝ'et'o'n?

Ne, por kio? Neni'o grav'a; ceter'e, bon'e, oni don'u tapiŝ'et'o'n.

He, Avdotja! Ir'u en la proviz'ej'o'n, el'pren'u tapiŝ'o'n la plej bon'a'n, — tiu'n kun la blu'a ton'o, la pers'an — plej rapid'e!

Tpr ...

Kiam do vi ordon'as atend'i vi'n?

Morgaŭ aŭ post'morgaŭ.

Ha, ĝi est'as tapiŝ'o? Don'u ĝi'n ĉi tie'n, met'u iel! Nun don'u de tiu ĉi flank'o fojn'o'n.

Tpr ...

Jen de tiu ĉi flank'o! ĉi tie'n! ankoraŭ! bon'e! est'os bon'eg'e! (Bat'as per la man'o la tapiŝ'o'n.) Nun sid'iĝ'u, vi'a moŝt'o!

Adiaŭ, Anton Antonoviĉ!

Adiaŭ, vi'a general'a moŝt'o!

Adiaŭ, Ivan Aleksandroviĉ!

Adiaŭ, patr'in'et'o!

He, vi, mi'a'j bird'et'o'j? (La sonor'il'et'o sonor'as; la kurten'o fal'as.)

Kiel, Anna Andrejevna? He? Ĉu vi pens'is iom pri ĉi tio? Jen, kia riĉ'a akir'o, kanajl'aĵ'o! Nu, konfes'u mal'kaŝ'e: vi ja eĉ ne sonĝ'is pri tio — simpl'e el ia urb'estr'edz'in'o subit'e far'iĝ'i ... fi, kanajl'aĵ'o! ... Kun kia diabl'o vi parenc'iĝ'is!

Tut'e ne; mi de long'e ĉi tio'n sci'is. Por vi ĝi est'as mir'ind'aĵ'o, ĉar vi est'as simpl'a hom'o, vi neniam vid'is bon'ord'a'j'n hom'o'j'n.

Mi mem, mi'a kar'a, est'as bon'ord'a hom'o. Tamen efektiv'e, kiam mi ek'pens'as, Anna Andrejevna, pri tio, kia'j bird'o'j ni ambaŭ far'iĝ'is! He, Anna Andrejevna! Ni alt'e ek'flug'is, diabl'o'j ĝi'n pren'u! Nu, atend'u, nun mi instru'os ĉiu'j'n tiu'j'n am'ant'o'j'n de pet'o'skrib'o'j kaj denunc'o'j! He, kiu tie est'as? (En'ir'as super'polic'an'o.) Ha, ĝi est'as vi, Iv'a'n Karpoviĉ! Vok'u, mi'a kar'a, ĉi tie'n la komerc'ist'o'j'n. Nun mi ili'n pri'labor'os, la kanajl'o'j'n! Plend'i kontraŭ mi! Vid'u ili'n, la mal'ben'it'a'n jud'a'n popol'o'n! Atend'u do, mi'a'j kolomb'et'o'j! Antaŭ'e mi regal'ad'is vi'n nur ĝis la lip'har'o'j, sed nun mi vi'n regal'os ĝis la barb'o. En'skrib'u ĉiu'j'n, kiu'j ir'is plend'i kontraŭ mi, kaj antaŭ ĉio tiu'j'n skrib'ist'o'j'n, skrib'ist'o'j'n, kiu'j artifik'ad'is por ili pet'o'skrib'o'j'n, Kaj anonc'u al ĉiu'j, ke oni sci'u: jen, dir'u, kia'n honor'o'n Di'o send'is al la urb'estr'o, ke li edz'in'ig'as si'a'n fil'in'o'n ne kun ia simpl'a hom'o, sed kun tia, kia ĝis nun neniam ankoraŭ ekzist'is en la mond'o, kun tia, kiu pov'as ĉio'n far'i, ĉio'n, ĉio'n, ĉio'n! Al ĉiu'j anonc'u, ke ĉiu'j sci'u. Kri'u al la tut'a popol'o, bat'u la sonor'il'o'j'n, diabl'o ĝi'n pren'u! Jam se est'as solen'o, ĝi est'u solen'o! (La super'polic'an'o for'ir'as.) Sekv'e jen, kiel est'as, Anna Andrejevna, he? Kiel do nun, kie ni loĝ'os? Ĉi tie aŭ en Peterburgo?

Kompren'ebl'e, en Peterburgo. Kiel oni pov'as rest'i ĉi tie!

Nu, se en Peterburgo, ĝi est'u en Peterburgo; tamen est'us bon'e ankaŭ ĉi tie. Nu, mi opini'as, la urb'estr'ec'o'n ni dev'as nun ĵet'i al la diabl'o? Jes, Anna Andrejevna?

Kompren'ebl'e, kiel oni pov'as nun parol'i pri urb'estr'ec'o!

Nun'e ja, kiel vi pens'as, Anna Andrejevna, nun oni pov'as kapt'i grand'a'n rang'o'n, ĉar li est'as frat'o-kamarad'o kun ĉiu'j ministr'o'j kaj li vetur'as en la palac'o'n de la regn'estr'o, tial li pov'as aranĝ'i tia'n antaŭ'e'n'ŝov'o'n, ke post'e mi pov'us eĉ en'ramp'i inter la general'o'j'n. Kiel vi opini'as, Anna Andrejevna, ĉu mi pov'as en'ramp'i inter la general'o'j'n?

Ankaŭ demand'o! kompren'ebl'e, vi pov'as.

Kaj, diabl'o ĝi'n pren'u, bel'eg'e est'as est'i general'o! kavalir'aĵ'o'n oni met'as al vi trans la ŝultr'o'n ... kaj kia kavalir'aĵ'o est'as prefer'ind'a, Anna Andrejevna, ruĝ'a aŭ blu'a?

Kompren'ebl'e, blu'a est'as pli bon'a.

He? vid'u, kio'n ŝi ek'vol'is! Bon'a est'us ankaŭ ruĝ'a. Efektiv'e ja kial mi vol'us est'i general'o? Ĉar se ekzempl'e vi dev'as i'e'n vetur'i, — kurier'o'j kaj adjutant'o'j ĉiam rapid'as antaŭ'e: “ĉeval'o'j'n!” Kaj tiam en la staci'o'j oni al neni'u don'as, ĉiu'j dev'as atend'i: ĉiu'j tiu'j titol'a'j konsil'ant'o'j, kapitan'o'j, urb'estr'o'j ... kaj vi al neni'u don'as eĉ la plej mal'grand'a'n atent'o'n. Vi tag'manĝ'as ie ĉe la guberni'estr'o, kaj tie la urb'estr'o star'u kaj atend'u! he, he, he. (Fort'e rid'eg'as.) Jen kanajl'aĵ'o, kio est'as al'log'a!

Al vi nur ĉio mal'delikat'a plaĉ'as Vi dev'as memor'i, ke la viv'o'n ni dev'as tut'e ŝanĝ'i, ke vi'a'j kon'at'o'j de nun est'os ne ia juĝ'ist'o-hund'ist'o, kun kiu vi vetur'as ĉas'i lepor'o'j'n, aŭ Zemlanika: kontraŭ'e, vi'a'j kon'at'o'j est'os hom'o'j kun la plej aristokrat'a kondut'o: graf'o'j kaj ĉiu'j salon'ul'o'j... Sed efektiv'e mi tre tim'as pro vi: ia'foj'e vi subit'e el'parol'as tia'n vort'o'n, kia'n oni en bon'a societ'o neniam aŭd'as.

Nu, kio do? Vort'o ja ne mal'util'as.

Jes, bon'a ĝi est'is, dum vi est'is urb'estr'o; sed tie la viv'o est'os ja tut'e ali'a.

Jes, tie, oni dir'as, ekzist'as du fiŝ'et'o'j: muren'o kaj trut'o, tiel bon'gust'a'j, ke oni lek'as al si la fingr'o'j'n, kiam oni ili'n manĝ'as.

Li ĉiam nur pri fiŝ'et'o'j rev'as! Mi vol'as nepr'e, ke ni'a dom'o est'u la unu'a en la ĉef'urb'o kaj ke en mi'a ĉambr'o est'u tia parfum'o, ke oni ne facil'e pov'u en'ir'i kaj oni dev'u ferm'et'i al si la okul'o'j'n. (Ferm'et'as la okul'o'j'n kaj flar'as.) Ha, kiel bon'e!

Ha, bon'a'n tag'o'n, mi'a'j plej am'at'a'j!

salut'ant'e. —

Ni dezir'as al vi san'o'n, ni'a patr'o!

Nu, mi'a'j kolomb'et'o'j, kiel vi fart'as? Kiel ir'as vi'a komerc'aĵ'o? Kio, samovar'ist'o'j, arŝin'ist'o'j, plend'i vi ek'vol'is? Arĥi'fripon'o'j, proto'kanajl'o'j, mar'a'j tromp'ist'o'j! Plend'i? Nu, mult'e vi ating'is? Jen, ili pens'as, oni tuj met'os li'n en mal'liber'ej'o'n! ... Ĉu vi sci'as, sep diabl'o'j kaj unu diabl'in'o bat'u al vi la dent'o'j'n, ke ...

Ha, mi'a Di'o, kia'j'n vort'o'j'n, Antoĉjo, vi ŝut'as!

mal'kontent'e. —

Ha, ne est'as nun la temp'o por pens'i pri vort'o'j! Ĉu vi sci'as, ke tiu sam'a ofic'ist'o, al kiu vi plend'is, edz'iĝ'as nun kun mi'a fil'in'o? Kio? Ha? Kio'n vi nun dir'os? Nun mi vi'n! ... Vi tromp'as la popol'o'n ... Vi far'as kontrakt'o'n kun la regn'a kas'o — pri cent'mil rubl'o'j vi ĝi'n tromp'as, don'ant'e putr'a'n drap'o'n, kaj post'e vi ofer'don'as du'dek arŝin'o'j'n, kaj vi postul'as ankoraŭ, ke oni don'u al vi rekompenc'o'n por ĉi tio! Ja se oni sci'us, oni vi'n ... Kaj li ŝov'as ankoraŭ antaŭ'e'n si'a'n ventr'o'n: li est'as komerc'ist'o, li'n ne tuŝ'u. “Ni, — li dir'as, — ne star'as pli mal'alt'e ol la nobel'o'j.” Jes, nobel'o ... ha, vi, abomen'a best'o! Nobel'o lern'as scienc'o'j'n; li'n oni eĉ verg'as en la lern'ej'o, sed pro afer'o bon'a, por ke li sci'u ĉio'n util'a'n. Kaj vi kio est'as? Vi komenc'as per fripon'aĵ'o'j, vi'n la mastr'o bat'as por tio, ke vi ne sci'as tromp'i. Kiam vi est'as ankoraŭ bub'et'o, ne sci'as ankoraŭ “Patr'o'n ni'a'n”, vi jam tromp'as; kaj kiam vi'a ventr'o barel'iĝ'as kaj vi plen'e ŝtop'as al vi la poŝ'o'j'n, tiam vi lev'as la naz'o'n! Vid'u, kia grav'a person'o! Tial ke vi el'trink'as dek'ses samovar'o'j'n en tag'o, tiel vi lev'as la naz'o'n? Sed mi kraĉ'as al vi'a kap'o kaj al vi'a grav'ec'o!

salut'ant'e. —

Pardon'u ni'n, Anton Antonoviĉ!

Plend'i? Kaj kiu help'is vi'n fripon'i, kiam vi konstru'is pont'o'n kaj kalkul'e en'skrib'is lign'o'n por du'dek mil rubl'o'j, dum en efektiv'ec'o vi ne don'is eĉ por cent rubl'o'j? Mi vi'n help'is, vi, kapr'a barb'o! Vi tio'n ĉi forges'is? Se mi raport'us pri tio ĉi, mi pov'us vi'n for'send'ig'i Siberion! Kio'n vi dir'os? Ha?

Ni konfes'as ni'a'n kulp'o'n. Anton Antonoviĉ! Satan'o ni'n tent'is. Jam neniam en la tut'a viv'o ni plend'os. Postul'u kontent'ig'o'n kia'n ajn vi vol'as, nur ne koler'u!

Ne koler'u! Jen vi nun kuŝ'as antaŭ mi'a'j pied'o'j. Kial? Ĉar la sort'o mi'n favor'is; sed, se la venk'o est'us eĉ iom'et'e sur vi'a flank'o, tiam vi, kanajl'o, en'prem'us mi'n profund'e en kot'o'n kaj vi eĉ pez'a'n trab'o'n met'us sur mi'n.

klin'iĝ'as al la pied'o'j de la urb'estr'o. —

Ne pere'ig'u ni'n, Anton Antonoviĉ!

“Ne pere'ig'u!” Nun vi pet'eg'as “ne pere'ig'u”, kaj antaŭ'e kio est'is? Mi pov'us vi'n ... (Sving'int'e la man'o'n.) Nu, sed Di'o vi'n pardon'u! Sufiĉ'e! Mi ne memor'as long'e la mal'bon'o'n; sed nun rigard'u, atent'u bon'e! Mi edz'in'ig'as mi'a'n fil'in'o'n ne kun ia simpl'a nobel'o: rigard'u, ke la gratul'o est'u ... vi kompren'as? Ne esper'u kviet'iĝ'i per ia sek'ig'it'a sturg'et'o aŭ per konus'o da suker'o ... Nu, ir'u kun Di'o! (La komerc'ist'o'j for'ir'as.)

ankoraŭ en la pord'o. —

Ĉu mi pov'as kred'i al la fam'o, Anton Antonoviĉ? La sort'o send'is al vi ekster'ordinar'a'n feliĉ'o'n?

Mi hav'as la honor'o'n gratul'i vi'n pro la ekster'ordinar'a feliĉ'o. Mi kor'e ek'ĝoj'is, kiam mi aŭd'is. (Li kis'as la man'o'n de Anna Andrejevna.) Anna Andrejevna! (Kis'ant'e la man'o'n de Marja Antonovna.) Marja Antonovna!

en'ir'as. —

Al Anton Antonoviĉ mi'a'n gratul'o'n! Di'o long'ig'u vi'a'n viv'o'n kaj la viv'o'n de la nov'a par'o kaj Li don'u al vi id'ar'o'n grand'nombr'a'n, nep'o'j'n kaj pra'nep'o'j'n! Anna Andrejevna! (Kis'as la man'o'n de Anna Andrejevna.) Marja Antonovna! (Kis'as la man'o'n de Marja Antonovna.)

Mi hav'as la honor'o'n gratul'i Anton'o'n Antonoviĉon! Anna Andrejevna! (Kis'as la man'o'n de Anna Andrejevna.) Marja Antonovna! (Kis'as ŝi'a'n man'o'n.)

Mi kor'e vi'n gratul'as, Anna Andrejevna, pro la nov'a feliĉ'o.

Mi hav'as la honor'o'n gratul'i, Anna Andrejevna! (Kis'as ŝi'a'n man'o'n kaj post'e, turn'int'e si'n al la rigard'ant'o'j, klak'as per la lang'o kun mien'o de brav'ec'o.) Marja Antonovna! Mi hav'as la honor'o'n gratul'i. (Kis'as ŝi'a'n man'o'n kaj turn'as si'n al la rigard'ant'o'j kun tia sam'a brav'ec'o.)

Mi hav'as la honor'o'n gratul'i!

Anton Antonoviĉ! Mi hav'as la honor'o'n gratul'i.

Ni gratul'as pro la feliĉ'a far'iĝ'o!

Anna Andrejevna!

Anna Andrejevna! (Ambaŭ al'ir'as sam'temp'e kaj kun'puŝ'iĝ'as per la frunt'o'j.)

Marja Antonovna! (Kis'as ŝi'a'n man'o'n.) Mi hav'as la honor'o'n gratul'i. Vi hav'os grand'a'n, grand'a'n bon'stat'o'n, vi port'os or'a'n vest'o'n kaj vi manĝ'os divers'a'j'n delikat'a'j'n sup'o'j'n, tre amuz'e vi pas'ig'os la temp'o'n ...

inter'romp'ant'e. —

Marja Antonovna, mi hav'as la honor'o'n gratul'i! Di'o don'u al vi ĉiu'spec'a'n riĉ'ec'o'n, mult'e da mon'o kaj fil'et'o'n tia'n mal'grand'a'n, jen tia'n! (Montr'as per la man'o.) Ke oni pov'u sid'ig'i li'n sur la man'plat'o'n, jes! Ĉiam la bub'et'o kri'as: ŭa! ŭa! ŭa!

Ni hav'as la honor'o'n ...

kur'as antaŭ'e'n. —

Mi gratul'as vi'n, Anna Andrejevna! (Ili si'n kis'as.) Kaj mi efektiv'e tiel ek'ĝoj'is. Oni dir'as al mi: “Anna Andrejevna edz'in'ig'is si'a'n fil'in'o'n.” — “Ha, mi'a Di'o”, mi ek'pens'is, kaj mi tiel ek'ĝoj'is, ke mi dir'as al la edz'o: “Aŭd'u, Lukĉjo, jen kia'n feliĉ'o'n ricev'is Anna Andrejevna!” “Nu, — mi dir'as al mi mem, — dank’ al Di'o!” Kaj mi dir'as al li: “Mi est'as tiel rav'it'a, ke mi brul'as de sen'pacienc'o esprim'i person'e al Anna Andrejevna”... “Ha, mi'a Di'o, — mi pens'as en mi, — Anna Andrejevna efektiv'e atend'is bon'a'n parti'o'n por si'a fil'in'o, kaj jen nun tia sort'o: ĝust'e tiel far'iĝ'is, kiel ŝi vol'is”, — kaj efektiv'e mi tiel ek'ĝoj'is, ke mi ne pov'is parol'i. Mi plor'as, plor'as, nu, mi simpl'e plor'eg'as. Jam Luka Lukiĉ dir'as: “Kial vi, Nanjo, plor'as?” — “Lukĉjo, — mi dir'as, — mi eĉ mem ne sci'as, la larm'o'j jen simpl'e flu'as river'e.”

Mi pet'as vi'n, sid'iĝ'u, sinjor'o'j! He! Miŝka, al'port'u ĉi tie'n pli da seĝ'o'j! (La gast'o'j sid'iĝ'as.)

Mi hav'as la honor'o'n gratul'i vi'n, vi'a moŝt'o, kaj dezir'i al vi feliĉ'o'n por mult'a'j jar'o'j.

Mi dank'as, mi dank'as! Mi pet'as vi'n sid'iĝ'i, sinjor'o'j! (La gast'o'j sid'iĝ'as.)

Sed dir'u, mi pet'as, Anton Antonoviĉ, kia'manier'e ĉio ĉi tio komenc'iĝ'is, t.e., la tut'a'n iom-post-iom'a'n ir'o'n de la afer'o.

La ir'o de la afer'o est'is ekster'ordinar'a: plaĉ'is al li propr'a'person'e far'i la propon'o'n.

En tre respekt'a kaj plej aristokrat'a manier'o. Ĉio'n li dir'is tre'eg'e bon'e. Li dir'is: “Mi, Anna Andrejevna, sol'e pro estim'o al la valor'o'j de vi'a person'o.” Kaj tia bel'a, eduk'it'a hom'o, kun la plej nobl'a'j princip'o'j! — “Mi'a viv'o, kred'u al mi, Anna Andrejevna, ne valor'as por mi eĉ kopek'o'n; mi far'as nur tial, ĉar mi estim'as vi'a'j'n ekster'ordinar'a'j'n ec'o'j'n.”

Ha, pa'nj'o! Tio'n ĉi li dir'is ja al mi.

Ĉes'u, vi neni'o'n sci'as, kaj ne miks'u vi'n en afer'o'n ne vi'a'n! “Mi, Anna Andrejevna, mir'as ...” Tia'j'n flat'a'j'n vort'o'j'n li ŝut'is ... kaj kiam mi vol'is dir'i: “Ni neniel pov'as esper'i tia'n honor'o'n”, — li subit'e ĵet'is si'n genu'e kaj en tia plej nobl'a manier'o: “Anna Andrejevna! ne far'u mi'n plej mal'feliĉ'a hom'o! konsent'u respond'i al mi'a'j sent'o'j, ali'e mi fin'os mi'a'n viv'o'n per mort'o.”

Sed, mi'a pa'nj'o, li ja pri mi tio'n ĉi dir'is.

Jes, kompren'ebl'e ... ankaŭ pri vi li parol'is, mi tio'n ĉi ne ne'as.

Kaj li eĉ ek'tim'ig'is mi'n: li dir'is, ke li si'n mort'paf'os. “Mi mi'n paf'os, mi'n paf'os!” — li dir'is.

Kio'n vi dir'as!

Kiel original'e!

Jen efektiv'e, tiel destin'is la sort'o.

Ne la sort'o, mi'a sinjor'o — la sort'o mem ne reg'as: la merit'o'j tio'n ĉi al'port'is. (Al si mem.) Al tia pork'o ĉiam la feliĉ'o ramp'as en la buŝ'o'n!

Mi est'as pret'a, Anton Antonoviĉ vend'i al vi tiu'n ĉas'hund'o'n, pri kiu vi marĉand'is.

Ne, ne pri hund'o'j mi nun pens'as.

Nu, se vi ne vol'as, ni inter'konsent'os pri ali'a hund'o.

Ha, Anna Andrejevna, kiel mi ĝoj'as pri vi'a feliĉ'o! vi ne pov'as prezent'i al vi!

Kie do, permes'u demand'i, trov'iĝ'as nun la eminent'a gast'o? Mi aŭd'is, ke li pro io for'vetur'is.

Jes, li for'vetur'is por unu tag'o pro tre grav'a afer'o.

Al si'a onkl'o, por pet'i li'a'n ben'o'n.

Pet'i li'a'n ben'o'n; sed tuj morgaŭ ... (Li tern'as; ĉiu'j gratul'as per bru'a ĥor'o.) Mi tre dank'as! Sed tuj morgaŭ li ven'os re'turn'e ... (Li tern'as; bru'o de gratul'o'j; el ĉiu'j voĉ'o'j oni aŭd'as la plej klar'e jen'a'j'n:)

Mi dezir'as san'o'n al vi'a moŝt'o!

Cent'o'n da jar'o'j kaj sak'o'n da or'o!

Long'ig'u Di'o la viv'o'n ĝis ekster'mezur'o!

Krev'u kaj pere'u!

La diabl'o vi'n pren'u!

Mi humil'e vi'n dank'as! Ankaŭ al vi mi tio'n sam'a'n dezir'as.

Ni intenc'as nun loĝ'i en Peterburgo. Ĉar tie ĉi, mi konfes'as, est'as tia aer'o ... jam tro vilaĝ'a! ... Mi konfes'as, grand'a mal'agrabl'aĵ'o ... Jen ankaŭ mi'a edz'o ... Li tie ricev'os general'a'n rang'o'n.

Jes, mi konfes'as, sinjor'o'j, diabl'o'j pren'u, mi tre vol'as est'i general'o.

Kaj Di'o al vi don'os!

Hom'o ne pov'as, sed Di'o ĉio'n pov'as.

Grand'a ŝip'o bezon'as grand'a'n akv'o'n.

Kiel la merit'o'j, tiel la honor'o.

al si mem. —

Jen est'os bel'e, se li efektiv'e far'iĝ'os general'o. Jen al li jam cert'e general'ec'o konven'us, kiel sel'o al bov'in'o! Nu, ne, ĝis tio est'as ankoraŭ mal'proksim'e. Tie ĉi est'as pli grav'a'j ol vi, kaj tamen ili ĝis nun ankoraŭ ne est'as general'o'j.

al si mem. —

Vid'u li'n, diabl'o li'n pren'u, li jam eĉ al general'ec'o si'n puŝ'as! Kiu sci'as, ebl'e li efektiv'e ankoraŭ far'iĝ'os general'o. Fier'ec'o'n, diabl'o li'n pren'u, li ja hav'as sufiĉ'e. (Al la urb'estr'o.) Tiam, Anton Antonoviĉ, ankaŭ ni'n ne forges'u.

Kaj se io okaz'os, ekzempl'e ia bezon'o en la afer'o'j, ne rifuz'u al ni vi'a'n protekt'ad'o'n!

En la ven'ont'a jar'o mi vetur'ig'os mi'a'n fil'et'o'n al la ĉef'urb'o, por ke li est'u util'a al la regn'o; tiam est'u bon'a, komplez'u al li per vi'a protekt'ad'o, anstataŭ patr'o al la orf'o.

Mi est'as pret'a, de mi'a flank'o mi volont'e pen'os.

Vi, Antoĉjo, ĉiam rapid'as kun la promes'o'j. Unu'e, vi tut'e ne hav'os temp'o'n, por pens'i pri ĉi tio. Kaj kiel oni pov'as kaj por kio oni dev'as ŝarĝ'i si'n per tia'j promes'o'j?

Kial do, mi'a kor'o? Ia'foj'e oni pov'as.

Kompren'ebl'e, ia'foj'e oni pov'as, sed ne al ĉiu sen'valor'ul'o oni ja pov'as don'i si'a'n protekt'ad'o'n.

Vi aŭd'is, kiel ŝi nun trakt'as?

Jes, ŝi ĉiam est'is tia; mi ŝi'n kon'as: se vi sid'ig'os ŝi'n al la tabl'o, ŝi tuj ankaŭ la pied'o'j'n...

Mir'ind'a afer'o, sinjor'o'j! La ofic'ist'o, kiu'n ni pren'is por revizor'o, est'is ne revizor'o.

Kiel, ne revizor'o?

Tut'e ne revizor'o, — mi ek'sci'is tio'n ĉi el leter'o.

Kio'n, kio'n vi dir'as? El kiu leter'o?

Nu, el li'a propr'a leter'o. Oni al'port'is al mi al la poŝt'o leter'o'n. Mi ek'rigard'is la adres'o'n kaj mi vid'as: “en la strat'o'n Poŝt'ofic'ej'a'n.” Mi preskaŭ sven'is de konstern'iĝ'o. “Nu, — mi ek'pens'is en mi, — cert'e li trov'is mal'ord'o'n en la poŝt'a part'o kaj li nun raport'as al la estr'ar'o.” Mi pren'is kaj dis'sigel'is.

Kiel do vi ...?

Mi mem ne sci'as. Ne'natur'a fort'o mi'n ig'is. Jam mi est'is vok'int'a la kurier'o'n, por for'send'i la leter'o'n per ekspres'o, sed tia sci'vol'o mi'n atak'is, kia'n mi ankoraŭ neniam sent'is. Mi ne pov'as, ne pov'as, mi sent'as, ke mi ne pov'as! Ĝi tir'as mi'n, simpl'e mi'n tir'as! En unu orel'o mi kvazaŭ aŭd'as: “He, ne dis'sigel'u, vi pere'os kiel kok'in'o”, kaj en la du'a orel'o kvazaŭ ia demon'o murmur'as: “Dis'sigel'u, dis'sigel'u, dis'sigel'u!” Kaj kiam mi ek'pren'is la sigel'vaks'o'n — fajr'o ek'kur'is tra mi'a'j membr'o'j, kaj kiam mi dis'sigel'is — mi ek'sent'is frost'o'n, ver'a'n frost'o'n. La man'o'j trem'as kaj ĉio nebul'iĝ'is antaŭ mi'a'j okul'o'j.

Sed kiel do vi permes'is al vi dis'sigel'i la leter'o'n de tia rajt'ig'it'a person'o.

Tio ja est'as la tut'a afer'o, ke li ne est'as rajt'ig'it'a kaj li ne est'as person'o!

Kio do li est'as laŭ vi'a opini'o?

Nek io nek ali'o; diabl'o sci'as, kio!

flam'iĝ'e. —

Kiel nek io nek ali'o? Kiel vi kuraĝ'as nom'i li'n nek io nek ali'o kaj eĉ ankoraŭ diabl'o sci'as kio? Mi vi'n arest'ig'os ...

Kiu? Vi?

Jes, mi!

Por tio ĉi vi'a'j man'o'j est'as tro mal'long'a'j.

Ĉu vi sci'as, ke li edz'iĝ'as kun mi'a fil'in'o, ke mi mem est'os grand'rang'ul'o, ke mi for'send'ig'os rekt'e en Siberion?

He, Anton Antonoviĉ! Kial parol'i pri Siberio? Siberio est'as mal'proksim'a. Jen, pli bon'e mi leg'os al vi, sinjor'o'j, vi permes'as leg'i la leter'o'n?

Leg'u, leg'u!

leg'as. —

“Mi rapid'as raport'i al vi, mi'a kar'a Trjapiĉkin, kia'j mir'ind'aĵ'o'j al mi far'iĝ'as. En la voj'o tut'e sen'mon'ig'is mi'n infanteri'a kapitan'o, tiel, ke la hotel'mastr'o vol'is jam met'i mi'n en mal'liber'ej'o'n; subit'e, laŭ mi'a peterburga fizionomi'o kaj laŭ mi'a'j vest'o'j, la tut'a urb'o pren'is mi'n por general-gubernator'o. Kaj mi loĝ'as nun ĉe la urb'estr'o, ĝu'as bon'a'n viv'o'n, am'ind'um'as sen'lim'e li'a'n edz'in'o'n kaj fil'in'o'n; mi nur ne decid'is ankoraŭ, de kiu el ili mi dev'as komenc'i, — mi pens'as, ke mi komenc'os de la patr'in'o, ĉar ŝajn'as al mi, ke ŝi est'as tuj pret'a por ĉiu'j komplez'o'j. Ĉu vi memor'as, kiel ni kun'e sufer'is mizer'o'n, tag'manĝ'ad'is per fripon'aĵ'o'j, kaj kiel unu foj'o'n la suker'aĵ'ist'o kapt'is mi'n per la kol'um'o pro la kuk'et'o'j, kiu'j'n mi for'manĝ'is je la kalkul'o de la en'spez'o'j de la angl'a reĝ'o? Nun est'as tut'e ali'a afer'o. Ĉiu'j don'as al mi prunt'e, kiom mi vol'as. Terur'a'j original'o'j! Vi mort'us de rid'ad'o. Mi sci'as, ke vi skrib'as ia'foj'e artikol'et'o'j'n, — en'met'u ili'n en vi'a'n literatur'o'n. Unu'e: la urb'estr'o — mal'saĝ'a kiel mal'jun'a ĉeval'o ...”

Ne pov'as est'i! ĝi tie ne est'as!

montr'as la leter'o'n. —

Leg'u mem.

leg'as. —

“Kiel mal'jun'a ĉeval'o.” — Ne pov'as est'i! Vi mem tio'n ĉi skrib'is.

Kial do mi skrib'us?

Leg'u!

Leg'u!

leg'as plu'e. —

“La urb'estr'o — mal'saĝ'a, kiel mal'jun'a ĉeval'o ...”

Ho! diabl'o ĝi'n pren'u! Oni dev'as ankoraŭ ripet'i! kvazaŭ ĝi sen tio jam tie ne star'us.

leg'ant'e plu'e. —

Hm ... hm ... hm ... “mal'jun'a ĉeval'o. — La poŝt'estr'o est'as ankaŭ bon'a hom'o ...” (Ĉes'ant'e leg'i.) Nu, tie ĉi li ankaŭ pri mi mal'konven'e si'n esprim'is.

Ne, leg'u!

Sed por kio do?

Ne, diabl'o ĝi'n pren'u, kiam oni komenc'is jam leg'i, tiam, oni leg'u! Leg'u ĉio'n!

Permes'u, mi leg'os. (Li sur'met'as okul'vitr'o'j'n kaj leg'as.) “La poŝt'estr'o est'as ver'a portret'o de la departement'a pord'ist'o Miĥejev; kred'ebl'e li, kanajl'o, ankaŭ drink'as brand'o'n.”

al la rigard'ant'o'j. —

Nu, sen'taŭg'a bub'o, kiu'n oni dev'as verg'i: neni'o pli!

leg'ant'e plu'e. —

“La kurator'o de kaduk'u ... i ... i ... i” (Balbut'as.)

Kial do vi halt'is?

Nu, ne'leg'ebl'e skrib'it'e ... ceter'e oni vid'as, ke sen'taŭg'ul'o.

Don'u al mi! Mi pens'as, ke mi'a'j okul'o'j est'as pli bon'a'j. (Li pren'as la leter'o'n.)

ne don'ant'e la leter'o'n. —

Ne, tiu'n ĉi lok'o'n oni pov'as for'las'i, post'e ĉio est'as jam leg'ebl'a.

Sed permes'u, mi jam sci'as.

Tra'leg'i mi eĉ mem pov'us: plu'e efektiv'e ĉio est'as bon'e leg'ebl'a.

Ne, ĉio'n leg'u! antaŭ'e oni ja ĉio'n leg'is.

For'don'u, Artemij Filippoviĉ, for'don'u la leter'o'n! (Al Korobkin.) leg'u.

Tuj. (For'don'as la leter'o'n.) Jen, mi pet'as ... (Kovr'as per la fingr'o.) Jen de tie ĉi leg'u. (Ĉiu'j atak'as li'n.)

Leg'u, leg'u! Sen'senc'aĵ'o, ĉio'n leg'u!

leg'as. —

“La kurator'o de kaduk'ul'ej'o'j Zemlanika — tut'e kiel pork'o en la nokt'o'ĉap'o.”

al la rigard'ant'o'j. —

Eĉ ne sprit'e! Pork'o en nokt'o'ĉap'o! Kiel do pork'o pov'as est'i en nokt'o'ĉap'o?

leg'ant'e plu'e. —

“La inspektor'o de lern'ej'o'j tut'e mal'bon'odor'as per bulb'o.”

al la rigard'ant'o'j. —

Por Di'o, eĉ neniam mi pren'is bulb'o'n en la buŝ'o'n.

al si mem. —

Dank’ al Di'o, almenaŭ pri mi neni'o est'as dir'it'a!

leg'as. —

“La juĝ'ist'o...”

Jen vi hav'as! (Laŭt'e.) Sinjor'o'j, mi pens'as, ke la leter'o est'as long'a. Kaj kiu'n diabl'o'n ni en ĝi bezon'as: leg'i tia'n abomen'aĵ'o'n!

Ne!

Ne, leg'u!

Ne, vi dev'as leg'i!

daŭr'ig'as. —

“La juĝ'ist'o Ljapkin-Tjapkin est'as en plej alt'a grad'o movetono...” (Halt'as.) Kred'ebl'e franc'a vort'o.

Diabl'o ĝi'n sci'as, kio'n ĝi signif'as! Ankoraŭ bon'e, se nur fripon'o; pov'as est'i, ke eĉ io pli mal'bon'a.

leg'ant'e plu'e. —

“Ceter'e, ili est'as hom'o'j gast'am'a'j kaj bon'kor'a'j. Adiaŭ, mi'a kor'o Trjapiĉkin. Mi mem, laŭ vi'a ekzempl'o, vol'as okup'i mi'n per literatur'o. Enu'e est'as, mi'a kar'a, tiel viv'i, oni vol'as fin'e i'a'n nutr'aĵ'o'n por la anim'o. Mi vid'as, mi dev'as efektiv'e okup'i mi'n per io alt'a. Skrib'u al mi en la Saratovan guberni'o'n, kaj de tie en la vilaĝ'o'n Podkatilovka.” (Li turn'as la leter'o'n kaj leg'as la adres'o'n.) “Al li'a moŝt'o, sinjor'o Ivan Vasiljeviĉ Trjapiĉkin, en Sankt-Peterburgo, strat'o Poŝt'ofic'ej'a, dom'o numer'o naŭ'dek-sep, en la kort'o, tri'a etaĝ'o, dekstr'e.”

Kia skandal'o ne'atend'it'a!

Jen, kiam li buĉ'is, efektiv'e buĉ'is! Mi est'as mort'ig'it'a, mort'ig'it'a, tut'e mort'ig'it'a! Neni'o'n mi vid'as: mi vid'as nur i'a'j'n pork'a'j'n buŝ'eg'o'j'n anstataŭ vizaĝ'o'j, neni'o'n pli ... Re'ven'ig'u, re'ven'ig'u li'n! (Sving'as la man'o'n.)

Kiel re'ven'ig'i! Ĝust'e al la mal'feliĉ'o oni ordon'is al la administr'ant'o don'i la plej bon'a'n ĉeval'tri'o'n; la diabl'o mi'n puŝ'is don'i ordon'o'j'n eĉ por la plu'a voj'o.

Jen efektiv'e, jen sen'ekzempl'a konfuz'o!

Tamen, diabl'o'j ĝi'n pren'u, sinjor'o'j! Li pren'is de mi prunt'e tri'cent rubl'o'j'n.

De mi ankaŭ tri'cent rubl'o'j'n.

ĝem'as. —

Ho! ankaŭ de mi tri'cent rubl'o'j'n.

De mi kun'e kun Pjotr Ivanoviĉ ses'dek-kvin per bank'not'o'j, jes, sinjor'o'j.

embaras'e dis'ŝov'as la brak'o'j'n. —

Kiel do, sinjor'o'j? Kiel do, efektiv'e, ni tiel en'fal'is?

bat'as si'n en la frunt'o'n. —

Kia'manier'e mi ... ne, kia'manier'e mi, mal'jun'a mal'saĝ'ul'o...? Mi perd'is, mal'saĝ'a ŝaf'o, mi'a'n tut'a'n saĝ'o'n! ... Tri'dek jar'o'j'n mi est'as en la serv'ad'o; neni'u komerc'ist'o, neni'u entrepren'ist'o pov'is mi'n tromp'i; fripon'o'j'n plej fripon'a'j'n mi tromp'ad'is, ruz'ul'o'j'n kaj kanajl'o'j'n tia'j'n, kiu'j la tut'a'n mond'o'n pov'us pri'ŝtel'i, mi kapt'ad'is sur hok'o'n. Tri guberni'estr'o'j'n mi tromp'is! ... Kio'n mi dir'as, guberni'estr'o'j'n! (Sving'as la man'o'n.) Eĉ ne valor'as parol'i pri guberni'estr'o'j...

Sed ĝi ne pov'as est'i, Antoĉjo; li fianĉ'iĝ'is kun Manj'o ...

koler'e. —

Fianĉ'iĝ'is! Fig'o kun buter'o, jen est'os al vi fianĉ'iĝ'o! Ŝov'as si'n al mi en la okul'o'j'n kun fianĉ'iĝ'o! ... (Furioz'e.) Jen, rigard'u, rigard'u, la tut'a mond'o, la tut'a krist'an'ar'o, ĉiu'j rigard'u, kiel azen'ig'it'a est'as la urb'estr'o! Mal'saĝ'ul'o vi nom'u li'n, mal'saĝ'ul'o, la mal'jun'a'n kanajl'o'n! (Minac'as al si mem per la pugn'o.) He, vi, dik'naz'ul'o! Ŝtop'il'et'o'n, ĉifon'o'n li pren'is por grav'a hom'o! Jen li nun tra la tut'a voj'o tint'as per sonor'il'et'o! Tra la tut'a mond'o li dis'port'os la histori'o'n. Ne sufiĉ'e ke vi far'iĝ'os objekt'o de mok'ad'o — trov'iĝ'os plum'knar'ist'o, paper'ŝmir'ist'o, kiu eĉ en komedi'o'n vi'n en'met'os. Jen tio est'as dolor'a! Li ne indulg'os vi'a'n rang'o'n nek ofic'o'n, kaj ĉiu'j nud'ig'os la dent'o'j'n kaj aplaŭd'os. Kio'n vi rid'as? Pri vi mem vi rid'as! He, vi! ... (De koler'o li bat'as per la pied'o'j la plank'o'n.) Mi ĉiu'j'n tiu'j'n paper'ŝmir'ist'o'j'n ... Hu, plum'knar'ist'o'j, liberal'ul'o'j mal'ben'it'a'j! Sem'o de la diabl'o! Mi lig'us vi'n ĉiu'j'n en unu pak'o'n, mi frot'us vi'n ĉiu'j'n al farun'o kaj al la diabl'o mi don'us vi'n ĉiu'j'n por sub'ŝtof'o! En li'a'n ĉap'o'n mi ŝut'us vi'n, tie'n! ... (Li sku'as la pugn'o'n kaj bat'as per la kalkan'um'o la plank'o'n. Post kelk'a silent'o:) Ĝis nun mi ne pov'as re'ven'i al normal'a stat'o. Jen, efektiv'e, se Di'o vol'as iu'n pun'i, li antaŭ'e for'pren'as de li la saĝ'o'n. Nu, kio en tiu vent'kap'ul'o est'as simil'a al revizor'o? Neni'o est'is! Ne est'is simpl'e eĉ du'on'fingr'o da simil'ec'o — kaj subit'e ĉiu'j ek'kri'is: revizor'o! revizor'o! Nu, kiu la unu'a ek'trumpet'is, ke li est'as revizor'o? Respond'u!

dis'puŝ'ant'e la brak'o'j'n. —

Kiel ĝi far'iĝ'is — eĉ se vi mort'ig'os mi'n, mi ne pov'us klar'ig'i. Kvazaŭ ia nebul'o atak'is, diabl'o konfuz'is.

Kiu el'trumpet'is? Jen, kiu el'trumpet'is: tiu'j ĉi brav'ul'o'j (Montr'as Dobĉinskij-n kaj Bobĉinskij-n.)

Per Di'o, ne mi! mi eĉ ne intenc'is...

Mi neni'o'n, tut'e neni'o'n...

Kompren'ebl'e, vi.

Sen'dub'e. Ili al'kur'is el la hotel'o kiel frenez'ul'o'j: “Li al'vetur'is, li al'vetur'is, kaj mon'o'n li ne pag'as...” Ili trov'is grav'a'n bird'o'n!

Kompren'ebl'e, vi! ĉikan'ist'o'j de la urb'o, mensog'ist'o'j mal'ben'it'a'j!

Diabl'o vi'n pren'u kun vi'a revizor'o kaj vi'a'j rakont'o'j.

Vi nur kur'ad'as tra la urb'o kaj konfuz'as ĉiu'j'n, vi, krak'il'o'j mal'ben'it'a'j. Mal'ver'a'j'n fam'o'j'n vi sem'as, pig'o'j mal'long'vost'a'j.

Ŝmir'ist'o'j mal'ben'it'a'j!

Nokt'o'ĉap'o'j!

Naz'o'flu'ul'o'j mal'long'ventr'a'j! (ĉiu'j ĉirkaŭ'as ili'n.)

Per Di'o, ĝi ne est'is mi, ĝi est'is Pjotr Ivanoviĉ.

He, ne Pjotr Ivanoviĉ, vi ja la unu'a tio'n...

Nu, ne; la unu'a est'is vi.

Ofic'ist'o el Peterburgo, kiu al'vetur'is laŭ imperi'estr'a ordon'o, postul'as, ke vi tuj ven'u al li. Li en'loĝ'iĝ'is en la hotel'o. (La el'parol'it'a'j vort'o'j frap'as ĉiu'j'n kiel tondr'o. Son'o de surpriz'iĝ'o el'flug'as ĥor'e el la buŝ'o'j de la sinjor'in'o'j; la tut'a grup'o, subit'e ŝanĝ'int'e la situaci'o'n, rest'as kvazaŭ ŝton'ig'it'a.)